One Direction Family ✔

Hoofdstuk 23

P.o.v. Niall

Zodra Sarah begint te vertellen, verstrakt haar gezicht. Het is bijna alsof er een soort van masker over haar heen trekt. Ik merk dat ze het feitelijk probeert te vertellen wat er is gebeurd. Zonder emotie of wat dan ook. Ergens ook wel logisch, want ik denk dat als mij dat was overgekomen ik al aan het huilen was geweest na de eerste zinnen die ze verteld had over het verlies van haar ouders en haar tante.
Alleen op het moment dat ze het heeft over haar miskraam en daarna haar overleden dochtertje en haar ontsnappingspoging lijkt ze te breken. Maar ja, zou je ook niet?

Vol ongeloof luister ik naar wat ze vertelt. Dat een mens in het leven zo veel kan meemaken. En hoe sterk ze eruit is gekomen! Ik herinner me de momenten dat ze tóch plezier in het leven heeft met Rose en met ons.

Ik weet niet of ik dit had kunnen overleven wat zij heeft meegemaakt. En als ik het overleefd zou hebben, zou ik minder sterk eruit gekomen zijn dan zij. Ik denk dat ik depressief geweest zou zijn. Ik weet niet of ik de kracht gevonden zou hebben om het leven opnieuw op te pakken en te omarmen.

Alles wat ze heeft bereikt in haar leven, was moeilijker voor haar dan voor een ander. Om nog een middelbare school diploma te halen en een vervolgopleiding te doen nadat je dat hebt meegemaakt. En dat in een relatief gezien korte tijd dat ze dit alles heeft gepresteerd. Ik vind het ontzettend knap van haar.

Ik begrijp nu ook de momenten dat ze soms afstand neemt en de momenten dat ze verstijft bij ook maar het minste fysieke contact.

Ik wil haar het liefst nu in mijn armen sluiten, haar knuffelen en haar nooit meer los laten. Maar ik ben bang dat ze nu veel te kwetsbaar is na haar verhaal. Ik besef nu ook dat ik nog steeds niets heb gezegd en ik zie dat ze strak voor zich uitkijkt.
Volgens mij is ze zelfs bang om nu oogcontact te maken. Dan verbreek ik toch voorzichtig de stilte.

"Sorry dat ik nog niets zei. Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven letterlijk sprakeloos ben. Ik weet ook niet of er woorden bestaan die genoeg troost kunnen bieden voor wat jij hebt meegemaakt.

Ik heb enorm veel respect en bewondering voor je. En ook deze woorden drukken het nog niet sterk genoeg uit wat ik nu voor je voel. Ik vind jou een ontzettend sterke vrouw. Een prachtige vrouw, die helaas zo veel heeft moeten meemaken.

Ik hoop dat je steeds meer vertrouwen kunt krijgen in de mensen om je heen, want ik zal er alles voor over hebben in mijn leven om je dat vertrouwen weer te geven.

Ik zou je nu zo graag een knuffel willen geven, maar je bent nu ook zo kwetsbaar en breekbaar, dat ik dat niet durf. Maar weet alsjeblieft dat ik er altijd voor je zal zijn. Misschien druk ik mijzelf nu niet goed uit, maar ik hou van je, Sarah."

Ongelovig kijkt ze me aan en er schieten tranen in haar ogen.

"Je drukt je heel mooi uit, Niall. Meen je het echt? Hou je echt van me? Zelfs na mijn verhaal? Ik was ervan overtuigd dat je niks meer met mij te maken wilde hebben als je mijn verhaal had gehoord. Dat je mij als een beschadigd iets zou zien", huilt ze.

"Nóóit! Hoor je me? Echt nóóit! Ik hou van je! Ik wil er altijd voor je zijn!" En ik wil haar tegen mij aantrekken, maar voordat ik dat kan doen, vliegt ze me om de hals.

"Ik zag er zo tegenop om het te vertellen.

Toen ik nog opgesloten zat bij Jack heb ik geleerd om mijn emotie uit te schakelen. Het was voor mij de enige manier om te overleven.
En nadat ik vrij was, heb ik geleerd om het leven weer te waarderen. Ik heb geleerd om weer van de kleine dingen in het leven te genieten. Van de geur na een zomerbui of het fluiten van een vogel.

Maar ik hield mijn hart angstvallig op slot. Sinds ik jou heb leren kennen, voel ik dat ik de deur naar mijn hart weer op een kiertje heb staan. En die deur gaat met de dag dat ik bij jou ben verder open.
Ik was zo ontzettend bang dat ik alles in het leven opnieuw zou verliezen. Ik hou ook van jou, Niall. Ontzettend veel zelfs", zegt ze nu met een lach door haar tranen heen.

"Lieve Sarah, zou je mijn vriendin willen zijn?"

"Ja, Niall. Heel graag". En ik buig mij naar haar toe om haar te zoenen. Deze zoen voelt veel intiemer dan ik ooit heb gevoeld bij een zoen.

P.o.v. Sarah

Ik heb mijn verhaal verteld aan Niall. En hij houdt nog steeds van me! Ik mag mij nu zelfs zijn meisje noemen.

We hebben gezoend en het voelde zelfs heel fijn. Met de zoen voelde ik zijn belofte dat hij mij nooit iets zal doen. Dat ik veilig ben bij hem. Ik heb nooit geweten dat er zoveel gevoel kon zitten in een zoen.

Ik voelde mij geborgen bij hem en een bom van emoties explodeerde in mij. Ik snap niet waaraan ik zo'n lief, leuk en geweldig vriendje heb verdiend. Hoewel..., je kunt hem eigenlijk onmogelijk vriendje noemen. Vriend. Dat klinkt beter. En dat past ook veel beter bij hem. Hij heeft echt volwassen gereageerd. Hij is ontzettend lief.

Als ik in zijn ogen kijk, voel ik de liefde die hij naar mij uitstraalt en ik voel ook mijn liefde voor hem. Ik ben altijd bang geweest voor fysiek contact met een man, maar ik weet dat hij mij nergens toe zal dwingen wat ik niet wil.

En ik merk dat ik voor het eerst in mijn leven de drang voel om iemand te zoenen. Het voelt fantastisch. En hoeveel ik hem ook probeer te geven met mijn zoen, ik heb het gevoel dat hij mij er meer voor teruggeeft.

Ik hang inmiddels meer tegen hem aan dan dat ik nog naast hem zit. Hij heeft zijn armen beschermend om mij heen geslagen. En samen kijken we de nacht in. We zitten buiten op het bankje op het terras dat gedeeltelijk overkapt is en daardoor was het gelukkig nog niet zo koud.

We hebben misschien wel een half uur zo nog samen gezeten. Voornamelijk in stilte. Maar het was een fijne stilte. Een stilte, omdat er gewoon geen woorden meer nodig waren.

We weten allebei wat we voelen voor elkaar. En ik denk dat ik nog niet eerder zo gelukkig ben geweest als op dit moment. Ik zou hier voor altijd zo met Niall op dit bankje willen blijven zitten. Ons bankje.

Maar helaas begint het nu toch verder af te koelen. En omdat we allebei in een haast zijn vertrokken, hebben we ook allebei geen jas aan. Niall merkt dat ik het koud begin te krijgen en dan besluiten we toch om samen terug naar binnen te gaan.

***

Als we weer binnenkomen en de huiskamer binnenstappen, merk ik op dat de jongens van 5SOS zijn vertrokken. En hoewel ik ze heel aardig vond en je goed met hun kunt lachen, ben ik daar stiekem toch wel heel erg blij om. Ik zie Alice gelijk op mij afkomen en ik zie dat alle jongens naar de keuken gaan.

"Hoe is het gegaan, meid? Ik ben zo blij dat jullie weer samen binnenkomen. En ik heb het idee dat jullie gelukkiger zijn met elkaar dan een paar uur geleden, of zie ik dat fout?", vraagt ze.

"Ja", zeg ik, waarna ik Alice zie schrikken.

"Ik bedoel, ja, we zijn gelukkiger met elkaar", voeg ik er gauw aan toe om haar gerust te stellen.

"Ik heb Niall alles verteld, Alice. Alles. Van A tot Z. Ik was er zo bang voor.
En eerst reageerde hij niet, waardoor ik nog banger werd. Maar wat hij toen zei... Het waren de liefste woorden die iemand ooit tegen mij heeft gezegd. Mijn angst was helemaal ongegrond. Niall geeft mij weer vertrouwen in mannen, of althans in hem. Hij is de beste voor mij, die ik ook maar kan voorstellen in mijn leven. Ik wil eigenlijk nooit meer zonder hem, Alice!"

Alice heeft er tranen van in haar ogen en geeft mij dan weer opnieuw een knuffel.

"Ik ben zo blij voor je, Sarah. Als ik iemand geluk in het leven toewens, dan ben jij het wel.
Zullen we naar de keuken gaan? Dan kunnen we kijken wat de jongens aan het uitspoken zijn."

Ik knik en samen lopen we naar de keuken waar de jongens net een paar zakken chips uit de kastjes halen en glazen met drinken inschenken.