One Direction Family ✔

Hoofdstuk 11

P.o.v. Niall

De volgende dagen verlopen heel rustig. Gelukkig heeft Rose er niets aan over gehouden van haar val in de vijver. Ze begint ook echt te wennen bij ons. Elke dag zie je dat ze zich een beetje meer thuis voelt en dat ze zich iets vrijer voelt bij ons.

We hebben wel besloten dat Rose zwemles krijgt van ons. Aangezien we een buiten- en een binnenzwembad hebben, vinden we dat erg belangrijk. We willen niet dat ze met spelen of zo nog een keer per ongeluk in het water valt.

Eerst wilde ze het niet, omdat ze het niet durfde. Ze was bang, maar Louis heeft haar vertrouwen kunnen winnen en haar toch zo ver gekregen. Hij heeft het heel spelenderwijs aangepakt, wat ik eigenlijk wel slim vind van hem. Louis is zelf nog een groot kind, dus die snapt waarschijnlijk nog steeds het beste van ons hoe een kinderbrein werkt.

Elke dag heeft ze een zwemles gehad. Eerst met zwembandjes om haar armen en haar middel, zodat ze zeker wist dat ze niet zou kunnen verdrinken. Maar al snel zei ze zelf dat ze dat niet fijn vond zitten. En elke dag is er een bandje afgegaan. En aan het einde van de laatste les had ze zelfs geen enkel zwembandje meer om en kon ze echt drijven.

Ze was ontzettend trots! En wij natuurlijk ook op haar.

Toch willen we nog meer oefenen met haar. Zodat ze ook haar hoofdje goed boven water kan houden als zoiets als in het park opnieuw zou gebeuren. Al hopen we dat natuurlijk niet. Dus willen we wel verder gaan met de zwemles, want ze kan nu drijven op haar rug en ze zwemt een beetje op haar hondjes, zoals ze dat zeggen. Gelukkig is Rose echt van de schrik bekomen en vindt ze het zwemmen nu wel leuk. Je ziet ook dat ze er steeds meer plezier in gaat krijgen. Ze wil zelf ook doorgaan met de zwemlessen, heeft ze verteld. Het is zo'n makkelijk kind.

Liam en ik hebben op verschillende schoolsites gekeken. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een wat kleinere school, waar persoonlijke aandacht voor de leerling hoog in het vaandel staat. Een meevaller is dat de school relatief gezien ook dicht in de buurt ligt. We zijn nog een keer gaan kijken bij de school en hebben een gesprek met de directeur gehad. Het personeel bestaat uit een relatief jong team, maar dat maakt ons verder niet zo veel uit. Zolang ónze Rose maar goed terecht komt.

Het blijkt dat Rose in de klas komt bij Sarah. Ongelooflijk vind ik dat. Waarom hebben we haar die avond helemaal niets gevraagd over haarzelf? Als echte verwaande popsterren en ego-trippers hebben we alleen gepraat over onszelf en over Rose. Ik had er geen idee van dat Sarah lerares is op een basisschool. Achteraf schaam ik mij daar wel voor. Maar dat Sarah straks de juf van Rose is, is in ieder geval wel een goed excuus om haar vaker te zien, bedenk ik mij tevreden.

We hebben Rose net verteld dat Liam en ik haar hebben ingeschreven voor school en het is de eerste keer dat we een andere kant van Rose leren kennen. Er is geen ruzie, zo wil ik het niet noemen. Maar Rose wil niet naar school. Ze is ontroostbaar. Het is echt om je hart te laten breken, zo verdrietig als ze is.

"Ik wil niet, want de andere kinderen gaan mij dan weer pesten. Ik ben altijd nieuw in de klas. Eerst in het weeshuis toen ik teruggebracht werd na de adoptie. En toen ik dan een paar keer een maand ziek ben geweest, deden ze net alsof ze mij niet meer kenden en deden ze alsof ik weer nieuw was in de klas. Andere kinderen zijn gemeen naar mij. Ik wil echt niet. Mag ik niet pas over een jaartje gaan of zo? Als zij mij pesten dat ik niks waard ben, gaan jullie dat ook geloven. En dan brengen jullie mij ook terug naar het weeshuis. En dan moet ik daar óók weer opnieuw beginnen", huilt ze.

We schrikken hier allemaal heel erg van. We wisten van Alice dat ze weinig vertrouwen heeft, maar dit is toch wel zielig dat ze dat denkt dat we haar zullen terugbrengen naar het weeshuis.

"Kijk mij eens aan, Rose", zegt Harry nu, terwijl hij voor haar neerknielt. Snikkend kijkt ze hem aan.

"Ik weet dat we elkaar pas heel kort kennen. Maar heeft één van ons ooit gelogen tegen je?"

Nee, schudt ze dan haar hoofd naar Harry.

"Wij beloven jou, hier en nu, dat we je nóóit, maar dan ook nóóit zullen terugbrengen naar het weeshuis. Ik dacht eigenlijk dat je dat al wist. Ik vind het echt erg, dat je nog twijfelde dat wij dat zouden doen. Maar we zullen je echt nooit terugbrengen. We houden in die korte tijd al heel erg veel van jou en we willen je gewoon houden en zo dicht mogelijk bij ons in de buurt hebben als mogelijk is. We willen je echt niet meer kwijt. Geloof je mij?"

Ik zag de tweestrijd in haar ogen en toen gaf ze zich over. "Ik hou ook ontzettend veel van jullie en ben heel blij met jullie en dat jullie mij hebben geadopteerd, maar ik wil nog steeds niet naar school", zegt ze dan, enigszins eigenwijs.

"En als we nu zeggen dat je niet helemaal alleen bent op school? Je kent er al iemand, je vindt haar heel aardig en ze is erg lief", voeg ik dan toe.

Verbaasd kijkt ze mij aan.
"Nou, dan wil ik het misschien wel proberen, maar het kan helemaal niet wat je zegt, want ik ken daar nog niemand. Ik ken alleen de mensen van het weeshuis en die gaan niet naar die school. En ik ken jullie, maar je had over een 'ze', dus jullie zijn het ook niet."

Ik moet even lachen om die slimme opmerking van haar.

"Nee, wij zijn het inderdaad ook niet. Maar je kent Sarah toch nog?", vraag ik.

"Natuurlijk. Ze is inderdaad hartstikke lief. Maar ze is ook oud. Die gaat vast niet meer naar de basisschool", zegt ze.

Nu moeten alle jongens lachen, waardoor ze een beetje beledigd gezichtje trekt.

"Nou, zó oud is Sarah ook niet. Net zo oud als wij ongeveer. Maar Sarah wordt jouw juf en kan dan dus ook een beetje op je letten. En als er ook maar iets is, of de andere kinderen pesten jou, dan zeg je dat tegen haar. Zij zal je dan helpen", zegt Louis nu.

"Echt? Dan wil ik het wel proberen om naar school te gaan, maar alleen als Sarah echt mijn juf is", zegt ze nu terwijl ze lacht.

"Daar is je mooie lach weer", zegt Harry. Ze valt hem gelijk om de hals, want hij zit nog steeds op gelijke ooghoogte met haar.

"En wij dan?", begint Louis te huilen. En even later geeft ze ons allemaal een knuffel.