One Direction Family ✔

Hoofdstuk 22

P.o.v. Sarah

Hoe dichter we bij het bankje komen, hoe langzamer ik begin te lopen. Ik vind het zo moeilijk. Niall merkt het aan mij en pakt mijn hand vast. Als we dan samen eindelijk op het bankje zitten, kijk ik hem zenuwachtig aan.

"Ik wil het je vertellen, maar ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen", merk ik nerveus op.

"De meesten beginnen bij het begin, maar ik spring er ook vaak midden in. Vertel gewoon zoals het bij je opkomt. En als je op een gegeven moment niet verder wil of kan vertellen, schaam je dan alsjeblieft niet. Neem er je tijd voor", zegt hij lief.

Ik knik twijfelend en begin dan aan mijn verhaal.

"Ik probeer het zo gestructureerd mogelijk te vertellen, hoewel het misschien niet allemaal even goed samenhangt", begin ik en hij knikt weer lief.

"Ik heb een theorie, waarom ik het zo goed met Rose kan vinden.

Als je op jonge leeftijd iets meemaakt, wat dan ook, waardoor je in een weeshuis terecht komt, schept dat een band, omdat je iets deelt met elkaar. Een stuk van het leven dat je op jezelf bent aangewezen geweest. Je herkent iets in elkaar, denk ik.

Ik heb je nooit iets verteld over mijn ouders. Dat komt doordat ik mijn ouders eigenlijk niet ken. Ik heb alleen een paar hele vage herinneringen aan hun. En soms vraag ik me af of het een herinnering is of dat ik het gewoon heb gedroomd.

Toen ik drie jaar was, hebben mijn ouders een auto ongeluk gehad. Ze reden samen naar het werk, want ze werkten dicht bij elkaar in de buurt. Op de autoweg kwam een spookrijder hun tegemoet. Mijn moeder was op slag dood. Mijn vader is met verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Hij heeft toen eerst nog twee weken in coma gelegen, maar zijn verwondingen zijn hem uiteindelijk toch fataal geworden.

Ik heb toen eerst nog bij een tante gewoond voor ongeveer drie maanden. Dat was altijd al een beetje een rare vrouw, maar ze was wel altijd lief.
Ze kon het leven al eerder niet goed aan. Door het ongeluk met mijn ouders en dat ze haar enige zus verloren was, raakte ze langzaamaan verder in een depressie.

Uiteindelijk merkten de officiële instanties op dat het niet goed liep en hebben ze mij naar een weeshuis gebracht.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet of dat een opluchting voor haar is geweest dat ze niet meer voor mij hoefde te zorgen of dat dat de doorslaggevende druppel was voor haar. Maar zij heeft zichzelf die avond van het leven beroofd door een overdosis slaaptabletten in te nemen.
Ze heeft wel een afscheidsbrief achtergelaten. Daarin stond dat ze op haar manier van mij had gehouden en het wel had geprobeerd, maar dat ze te veel verdriet had en dat het leven haar had ingehaald.

Ik heb een aantal jaren in een weeshuis gezeten. En toen werd ik geadopteerd door alleen een man, Jack. Hij had zijn vrouw verloren en wilde toch voor iemand in het leven zorgen, vertelde hij. Ik was tien jaar toen hij mij adopteerde.

In het begin ging het goed. Hij zorgde voor mij en ik ging gewoon naar school. Toen ik de basisschool af had, ging het mis in die zomervakantie. Achteraf bleek dat hij mij ook niet had ingeschreven op een middelbare school. Dus op die manier verdween ik ook van de radar voor de buitenwereld.

Hij was een keer heel dronken en sleurde mij mee naar de kelder van het huis. Daar was het vochtig en donker. Ik had nooit een reden gehad om daar naar toe te gaan, dus was er ook niet vaak geweest. Hij gaf me een paar klappen in mijn gezicht en schreeuwde dat zijn leven was verpest. Dat hij zijn vrouw miste en dat ik een teleurstelling was. Hij gooide me op een matras die op de vloer lag, stormde naar boven en deed de deur op slot.

In die kelder was niet veel. Er was wel een toilet en douche. Er lag dus een vieze matras op de grond met een dekentje en er stond een stoeltje. De muren had hij allemaal geïsoleerd. Om het vocht tegen te gaan, had hij gezegd, maar hij zei er ook gelijk bij dat schreeuwen geen zin heeft, omdat dat niet door die isolatie zou komen.