One Direction Family ✔

Hoofdstuk 13

P.o.v. Louis

Onze families zijn voor het eten vertrokken en Rose heeft van iedereen afscheid genomen met een knuffel. Volgens mij is iedereen dol op haar en vindt zij onze (en nu ook haar) familie ook leuk.

Alice hebben we ook uitgenodigd om te blijven eten. Na het eten hebben we Rose samen naar bed gebracht. Alice heeft haar geholpen om de vlecht eruit te halen en haar haren uit te kammen. Ondertussen vertelde ze vol trots dat ik die bij haar had ingevlochten en ik zag Alice naar mij lachen. Inmiddels ligt Rose in bed, uiteraard weer nadat we samen een slaapliedje hebben gezongen voor haar. Ze was echt heel moe, maar dat is ook best logisch. Het is best een lange dag geweest, veel drukte om haar heen en ze heeft natuurlijk ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen.

Het foto album dat wij voor haar hebben gemaakt, heeft ze op haar nachtkastje gelegd. En dat vind ik echt een mooi gebaar. Het voelt echt alsof ze iedereen meteen accepteert als haar eigen familie en ze iedereen bij zich wil houden.

De jongens hebben zich inmiddels teruggetrokken, waardoor Alice en ik nu samen alleen beneden zijn. Volgens mij hebben de jongens wel door dat er een klik is tussen ons en gunnen ze ons wat privacy.

"Als je wil dat ik ook weg ga of als je moe bent en wilt gaan slapen, dan moet je het eerlijk zeggen. Dan vertrek ik gelijk", zegt ze.

"Nee hoor. Dat wil ik helemaal niet. Ik vind het juist wel gezellig. Het is leuk om met de jongens samen te wonen. We beleven altijd de leukste avonturen, maar ik heb de hele dag gehoopt dat we nog wat tijd samen zouden krijgen. Dat is ons nu gegund en ik laat je nu écht niet zomaar gaan hoor....! T- Tenzij jij naar huis wil gaan natuurlijk. Dan zou ik je natuurlijk wel laten gaan. Sorry", voeg ik er het laatste nog een beetje stotterend aan toe.

Ze moet lachen. "Ik ben ook blij dat we met zijn tweeën zijn overgebleven. Ik wilde je nog bedanken voor een hele leuke dag. Rose zag er goed uit en je had haar haren zo leuk ingevlochten. Volgens mij is er een goede stylist aan je verloren gegaan", lacht ze.

Dan voegt ze er nog blozend aan toe:
"Ze heeft het naar haar zin hier. Ik geloof niet dat dit een standaard follow-up is zoals ze dat doen in het weeshuis, maar dat weet ik eigenlijk niet. Ik doe dat nu voor het eerst. En voor mij is het meer dan alleen een follow-up."

"Haha, ik zal de mogelijkheid voor een carrière switch in mijn achterhoofd houden. Maar ik vind het ook heel fijn om jou weer te zien en het is voor mij ook meer dan een follow-up, bedoel ik. Als mevrouw Johnson die follow-up had gedaan, had ik nu echt niet zo met haar gezeten hoor!"

Even kijken we elkaar lachend aan.

"Heb je altijd al in een weeshuis willen werken?", vraag ik haar dan.

Ze schudt haar hoofd.
"Ik ben daar eigenlijk per toeval terecht gekomen. Het is een bijbaantje naast mijn studie. Eerst heb ik een opleiding gedaan tot Maatschappelijk Werk en ben daar aan de slag gegaan. Ik heb geen eigen zaken gehad, maar hielp bij de zaken van een maatschappelijk werker mee. Daar ben ik achteraf nog steeds heel blij om dat ik geen eigen zaken had. Want veel wat ik daar heb gezien, was verschrikkelijk.

Er waren gezinnen die ons inschakelden, omdat de ouders werkloos waren en geen geld meer hadden om eten te kopen voor hun kinderen. Wij keken dan of ze in aanmerking kwamen voor een toeslag of subsidie. En we hielpen dat ze contact kregen met de voedselbank. Dat vond ik al zielig, maar dat waren eigenlijk nog de minst zware gevallen. Je kreeg ook te maken met mensen die gingen scheiden en uit frustratie hun kinderen sloegen. Of bejaarden die bestolen werden door hun eigen kinderen. Met de meeste soort gevallen leer je op een gegeven moment een soort van routine.

Maar ik vond het ontzettend moeilijk om alleen het zakelijke ervan te blijven zien. Ik zag de emotie bij de mensen in de ogen. En ik voelde het ook dan gelijk. En dan heb je werk, werk dat je nodig hebt om gewoon je woning te betalen en je verdere leven te bekostigen, maar als ik in de avonduren vrij had, lieten die zaken mij niet los. Ik kan niet met het dicht trekken van de kantoordeur ook al die verhalen uit mijn hoofd zetten of die gevoelens aan de kant schuiven.

Ik heb enorm veel respect gekregen voor de mensen die er werken, want ik kon het werk niet aan. Uiteindelijk ben ik via een collega bij het weeshuis terecht gekomen, waar ik gelukkig ongeveer even veel uren kon draaien. En nu heb ik dat overgehouden als bijbaantje voor een paar dagen in de week naast mijn nieuwe studie. Zowel bij Maatschappelijk Werk als bij het weeshuis is het nu niet bepaald een vetpot, wat ook logisch is en daarom had ik wel elk uur dat ik kon werken naast mijn studie nodig. Sorry, dat klinkt misschien heel dramatisch naar jou toe, terwijl ik hier zit. In ieder geval te dramatisch. Zo bedoelde ik het niet. Maar jullie lijken het heel goed voor elkaar te hebben vergeleken met wat ik tot nu toe van de wereld heb gezien."

"Geen nood om je verontschuldigen. Ik realiseer mij echt dat wij met onze neus in de boter zijn gevallen. En dat niet iedereen zo woont, zoals wij dat hier doen. En de jongens beseffen dat ook. Ik vind het ook belangrijk om te relativeren. En te beseffen dat een dergelijk huis met landgoed niet voor de meeste mensen is weggelegd. Vaak schaam ik mij er ook wel voor. Wij zijn ook gewoon opgegroeid bij onze ouders in een normaal huis. Misschien had de een het wat luxer dan de ander. Maar niemand van ons is opgegroeid in een huis als dit.
Ik besef het inderdaad niet goed genoeg, maar mensen werkzaam bij Maatschappelijk Werk of een weeshuis, die doen wel écht iets terug voor de maatschappij. Ik bewonder dat heel erg. Wat doe je eigenlijk voor studie?"

"Grafisch design. Ik zit nu in mijn laatste jaar, zelfs bij mijn laatste examens en opdracht al. Ik ben bijna klaar."

"Wat is grafisch design precies?"

"Je geeft vorm aan communicatie door middel van tekst en beeld. Je werkt samen met tekstschrijvers, filmmakers, tekenaars en fotografen. Maar ook hun werk vind ik heel interessant. Het uiteindelijke product kan gedrukt zijn of een object, maar het kan ook digitaal zijn. Je kunt je met van alles bezig houden: van het ontwikkelen van een website tot het samenstellen van posters. Het kan informatief zijn, maar het kan ook bedoeld zijn voor de entertainment. Het gaat om hoe je bepaalde informatie bij de gebruiker krijgt. Je moet er ook enigszins artistiek voor zijn aangelegd."

"Wat vind je het leukste eraan?"

"Het leuke is de enorme diversiteit. Bijvoorbeeld de wisselwerking tussen digitaal of posters. Dat je altijd zelf kunt bepalen hoe je iets gaat maken. Dat sommige zaken heel informatief moeten zijn.

Jullie moeten bijvoorbeeld adverteren over albums of een tournee die jullie gaan geven. Maar tegelijkertijd moet er niet alleen staan wanneer het concert is, maar het moet er ook aantrekkelijk genoeg uitzien. Hoewel jullie natuurlijk hordes fans hebben en het waarschijnlijk toch wordt gekocht. Maar er zit dan ook een stukje commercie in.

Of het maken van een videoclip. Daar wil je een bepaald gevoel mee overbrengen naar de kijker. Dat zijn allemaal kleine onderdelen waar een grafische ontwerper bij kan helpen. Juist de diversiteit van het vak en je continu moeten blijven ontwikkelen, het continu op zoek gaan naar nieuwe media en nieuwe methoden om een boodschap over te brengen, dat vind ik leuk. Het doel is om mensen een bepaald gevoel te geven. Zoals jullie ook jullie fans een gelukkig gevoel geven als ze jullie zien optreden of zo. Het gaat beide om gevoel, maar jullie doen dat voornamelijk via geluid en door zelf natuurlijk aanwezig te zijn en grafisch design is voornamelijk via tekst en beeld".

"Cool. Het lijkt me inderdaad heel afwisselend.
Ehm.., heb je misschien zin om nog een spelletje pool te spelen?"

"Lijkt me heel leuk. Dat deed ik vroeger best veel. Ik hoop dat ik het niet ben verleerd".

"Ik zal voorzichtig doen met je", lach ik.

"Nee hoor, niet doen! Ik hou wel van een eerlijke competitie. Ik wil niet dat je mij laat winnen of zo. Gewoon je best doen, hoor! Anders heb je een groot probleem", lacht ze.

"O jee, dat wil ik niet. Ik zal mijn best doen. Dat beloof ik.
Ik heb het echt heel erg naar mijn zin, Alice. Zou je het leuk vinden om morgen met mij uit te gaan?", vraag ik, terwijl we opstaan om naar de pooltafel te gaan.

Verbaasd kijkt ze mij aan. "Dat zou ik heel leuk vinden, maar ik kan helaas niet. Ik heb morgen al afgesproken met een vriendin. Zullen we het anders uitstellen naar het volgende weekend?"

"Jammer hoor. Moet ik je zo lang gaan missen. Kan ik je echt niet overhalen voor morgen?"

"Sorry. Ik ben heel trouw, dus ook aan mijn vriendin. Ik vind het zelf ook jammer dat ik je pas volgende week weer zie", bloost ze.

"Dat is alleen maar een hele goede eigenschap hoor, dat je trouw bent. Helaas alleen dat ik er nu de dupe van ben, maar dan houden we volgende week aan!"