One Direction Family ✔

Hoofdstuk 36

P.o.v. Niall

Blij word ik de volgende dag wakker. Ik zie Sarah naast me liggen. Ze slaapt nog.

Ze was gisterenavond zo gespannen, bijna bang zelfs. En even was ik bang dat ze, toen we ons aan het uitkleden waren voor de douche, toch niet samen wilde douchen. Maar ze heeft mij haar vertrouwen gegeven en ik ben haar echt dankbaar dat ze dat heeft gedaan.

Het was heel fijn samen. Na de douche heb ik haar nog verder gemasseerd op bed. Gewoon allebei al met de nachtkleding aan.

Ze heeft zich er helemaal aan over gegeven. En volgens mij vond het ze het fijn. Ik ben blij dat ze het heeft toegelaten. Ik had vooraf niet verwacht dat we samen zouden douchen en dat ik haar zou mogen masseren. Maar we zijn weer dichter naar elkaar toe gegroeid. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel.

In de douche heb ik voor het eerst haar vele littekens gezien, hoewel ik natuurlijk niet opvallend ben gaan kijken. En ondanks dat ze natuurlijk al eerder iets had laten zien, ben ik eigenlijk toch geschrokken.

Ik begrijp nu nog beter waarom ze zo bang was om het te laten zien. Ze heeft echt veel en ook grote littekens. Ze heeft op verschillende plekken littekens van sigarettenpeuken en ook lange striemen, die door een riem of zweep zijn gekomen.

Het doet mij verdriet te weten, dat ze zo geleden heeft in haar verleden.
Ik wil voor haar zorgen, haar altijd beschermen, niemand mag haar meer pijn doen of verdrietig maken. Ik wil haar veilig houden.

Ik leg een pluk haar vanuit haar gezicht achterover op haar kussen en dan wordt ze wakker en begint ze met haar ogen te knipperen. Zodra ze mij ziet, begint ze te glimlachen. Ze is prachtig. Haar ogen stralen zoveel liefde uit.

"Goedemorgen".

"Goedemorgen. Ben je al lang wakker?"

Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik denk misschien hooguit twee minuten of zo. Je bent prachtig in de ochtend. Ehm..., niet dat je anders niet mooi bent...", stamel ik verschrikt.

Ik zie haar lachen.
"Stop maar met praten. Ik snap je heus wel. Ik vind jou er ook heel leuk uitzien nu, terwijl je je haren nog niet in model hebt", lacht ze en ze gaat even met haar hand door mijn haren.

Ik geef haar een zoen, waar ze gelijk in meegaat.

Dan meen ik een heel zacht klopje te horen.

"Hoorde jij dat ook?", vraag ik verbaasd. Ze knikt.

"Ja?", zeg ik nu iets harder.

Rose komt binnen met haar knuffelhond. Haar haren staan alle kanten op.

"Ehm, ik had een nachtmerrie en ik kon niet meer slapen".

"Ach meisje toch! Kom maar lekker tussen ons in liggen", zegt Sarah, terwijl ze het dekbed openslaat, zodat Rose ook in het bed kan klimmen.

"Dat mag toch?", vraagt ze mij dan onzeker.

"Ja, natuurlijk!"
Ik ben zo trots op haar hoe ze zich gelijk over Rose wil ontfermen.

"Waar ging je nachtmerrie over?", vraagt ze lief als Rose eenmaal tussen ons in ligt.

"Dat ik nog in het weeshuis zat en ik werd gepest. Ik had niemand van jullie ooit nog ontmoet. En Alice werkte er ook niet", zegt ze dan verdrietig.

"Dat is inderdaad niet leuk, nee. Ik zou dan ook helemaal triest zijn als ik dat had gedroomd. Gelukkig zijn we elkaar wel allemaal tegengekomen en lig je nu fijn tussen ons in in dit lekkere, warme bed", troost Sarah haar. En ze geeft Rose nog een knuffel.

Ik voel mij intens gelukkig als ik zo met mijn meisjes in bed lig. Ik wil dit moment voor altijd onthouden en koesteren.

***