One Direction Family ✔

Hoofdstuk 45

Gelukkig heeft Kate mij één van haar huissleutels gegeven voor noodgevallen. Ik ben zo blij dat ze dat heeft gedaan! Voor hetzelfde geld had ze door haar ervaring met Steven mij geen sleutel gegeven. We lopen direct door de automatische schuifdeuren, waardoor we uitkomen in de centrale hal.

"Welke etage?", vraagt Harry, terwijl hij snel haar naam probeert te vinden bij de brievenbussen.

Maar als ik mij ook omdraai richting de brievenbussen om hem met me mee te trekken, maakt mijn hart een sprongetje van schrik. In de hoek onder de brievenbussen zie ik haar telefoon liggen en slechts twintig centimeter verder ligt het kettinkje met de danseres op de medaillon, dat ik haar heb gegeven toen ik haar vroeg of ze mijn vriendin wilde zijn.

Ik raap meteen de telefoon en het kettinkje op en schrik nog een keer opnieuw als ik zie dat er een beetje bloed op het kettinkje zit. Harry ziet het ook meteen.

"Kom op, Liam! Naar boven!"

We rennen zo snel als we kunnen naar de tweede verdieping, waar ze woont. Het wachten op de lift duurde te lang. Als ik zie dat er geen lamp in haar appartement of bij haar voordeur aan is, zakt mij de moed in de schoenen. Harry pakt de huissleutel uit mijn handen, die te erg trillen om de deur open te krijgen. Maar voordat we binnen zijn, weet ik al dat we Kate niet binnen zullen aantreffen.


P.o.v. Louis

Liam en Harry zijn naar het huis van Kate. Ik maak mij ook zorgen om haar en heb er een slecht voorgevoel bij. Die Steven zal er toch hopelijk niks mee te maken hebben? Ik probeer die gedachten uit mijn hoofd te zetten.

Ik gun Niall en Sarah ook een moment samen en besluit dat ik even boven bij Rose ga kijken.
Als ik haar kamer open doe, ligt ze lekker te slapen. Die arme meid. Helaas kunnen we haar niet voor alles beschermen in het leven. Anders zou Super-Louis dat zeker doen!

Ik moet even lachen om mijn eigen gedachten. Ik pak mijn mobiel erbij om te kijken hoe laat het is. Negen uur.

Ik zie ook weer een paar gemiste oproepen van mijn stiefvader Daniel en mijn oudste (half)zus Charlotte, ofwel Lottie. Ze hebben vandaag al een keer eerder gebeld, maar omdat we bij het management waren, was ik niet in de gelegenheid om op te nemen. Ik ga naar mijn eigen kamer en besluit eerst Daniel te bellen.

"Hey Louis! Fijn dat je terugbelt", hoor ik Daniel zeggen.

"Hoi Daniel. Ja natuurlijk. Sorry, dat dat nu pas is. We waren vandaag bij het management om te overleggen. En daar moeten we ons altijd een beetje gedragen. Of althans, proberen te gedragen", grinnik ik.

"Ja, dat snap ik. Hoe is het? Alles goed met je, de jongens en je meisjes?"

"Ja. Gelukkig wel. We zijn alleen met een paar dingen tegelijk bezig. Met Alice en mij samen gaat het ook goed. We hebben het heel fijn samen en ze is heel speciaal. En met Rose ben ik nog gelukkiger dan op de eerste dag. Hoe is het met jullie? Ik zag dat Lottie mij ook een paar keer heeft gebeld."

"Fijn te horen, jongen. Ehm, ik had je eigenlijk met slecht nieuws gebeld. En ik vind het verschrikkelijk om dat per telefoon te moeten doen. Is het misschien mogelijk dat je op vrij korte termijn naar huis komt?"

"Daniel, wat is er aan de hand? Je maakt mij zenuwachtig. Is het Lottie? Is er iets met mam?"

"Het gaat inderdaad over je moeder, Louis. Ze voelde zich al een tijd niet goed en we zijn naar de dokter geweest. Twee weken geleden hebben we de uitslag gekregen dat ze leukemie heeft."

"Wat? Leukemie? Dat meen je niet! Hoezo weten jullie dat al twee weken en hoor ik het nu pas? Hoe gaat het met haar?"

Ik voel de paniek toenemen. Dit kan toch niet? Zoiets hoor je altijd over anderen! En niet dat het voorkomt in je eigen gezin. Mijn moeder? Ze is altijd zo sterk!

"Rustig aan, Louis. Ik begrijp dat je veel vragen hebt. Je moeder wilde het twee weken geleden zelf nog niet eens geloven. En de artsen moesten nog meer onderzoek doen. Ze hoopte ook dat er meer duidelijkheid zou komen over hoe ernstig de leukemie is, voordat ze iets wilde vertellen. We hebben het vandaag ook aan je zussen verteld. Ik denk dat Lottie je daarom ook een paar keer heeft gebeld. Het spijt me echt verschrikkelijk."

"Ik vind het verschrikkelijk. Voor mam. Voor jou ook. Hoe gaat het nu met haar?"

"Vandaag hebben we te horen gekregen dat ze helaas een agressieve vorm heeft. Ik vind het heel moeilijk om het toe te geven en om het te zeggen, maar ze gaat snel achteruit."

"Maar er zijn toch zeker behandelmethoden?"

"Het is al te ver gevorderd. De dokters durven niet te zeggen hoe lang ze nog heeft."

Ik hoor Daniel ook moeite doen om zijn verdriet de baas te blijven. Ik kan er met mijn gezonde verstand niet bij. Mijn moeder! Ze is nog zo jong!

"Kan ik haar misschien ook spreken?"

"Onder alle andere omstandigheden zou ik je moeder roepen, maar ze had vanavond veel pijn en ze is net in slaap gevallen."

"Nee, nee, laat haar maar slapen, alsjeblieft. Ik weet nog niet hoe ik het ga regelen en wanneer ik kan komen, maar ik kom zo snel als mogelijk!"

"Je bent een goede jongen, Louis. Ik weet dat het niet naast de deur ligt voor je. Maar naar jou toekomen is ook moeilijk. Ik wil haar die energie zo veel mogelijk besparen wat mogelijk is."

"Snap ik, doe dat inderdaad ook maar niet. Ik kom jullie kant op. Is het goed als ik Alice en Rose dan ook een keer meeneem?"

"Ja, natuurlijk! Ik denk dat dat haar alleen maar heel goed doet. Ze is dol op zowel Alice als Rose en ik denk dat het haar energie zal geven als ze jou zo gelukkig met die twee ziet. Kijk maar wanneer je komt. Je weet dat jullie hier ook altijd kunnen blijven slapen. Die paar extra slaapplekken voor Alice en Rose lukt ook nog, hoor."

"Bedankt. Ik ga mijn best doen. Heel veel sterkte, ook natuurlijk voor jou Daniel."

"Bedankt, jongen. Jij ook veel sterkte."

We beëindigen het gesprek en even zit ik nog naar mijn telefoon te kijken. Ik moet het even verwerken. Dan besluit ik toch terug naar beneden te gaan. Ik moet eigenlijk gewoon met iemand praten.


P.o.v. Niall

Ik kon duidelijk merken aan Sarah dat er iets aan de hand was. Eerst heeft ze mij uitgebreid verteld over Rose en na nog even wat aandringen van mijn kant, heeft ze ook verteld dat ze over ongeveer een maand werkloos is. Nu zit ze tegen mij aan en probeer ik haar gewoon een beetje te troosten.

Ze maakt zich natuurlijk zorgen over hoe ze haar woning en dergelijke moet betalen, maar daarvan heb ik voor mezelf al besloten dat ik haar zal helpen zolang als nodig is. Resteert eigenlijk alleen dat ze Rose gaat missen op school. En dat kan ik natuurlijk niet goedmaken door de beurs te trekken.

We kijken op als de andere jongens tegelijkertijd binnenkomen.

Liam en Harry kijken furieus en Louis kijkt heel verdrietig.

"Wat is er met jullie aan de hand?", vraag ik.

En dan antwoorden Liam en Louis tegelijk, waardoor ik alleen maar kan hopen dat ik het niet goed heb verstaan.

"Kate is vermist".

"Mijn moeder gaat dood".

Maar door hun serieuze en verdrietige gezichten, die ook nog eens paniek laten zien, weet ik dat ik het helaas goed heb verstaan.