One Direction Family ✔

Hoofdstuk 32

"Dat weet ik heus dat ik dit moet kunnen, Steven. Maar ik heb je ook gezegd dat ik het nog een goede week rustig aan moet doen. Ik mag van de dokter alleen wat basistraining doen op dit moment. De echte zware trainingen kunnen volgende week weer", hoor ik Kate rustig zeggen.

"Waar the fuck moest jij voor naar een dokter? Jij kent je lichaam beter dan een dokter!"

"Steven, je had mij geslagen. Ik ben meer dan 24 uur bewusteloos geweest. Niet naar een dokter gaan was onverstandig geweest."

"Hoe ben je daar eigenlijk gekomen, als je zo verzwakt was?" Ik hoor het sarcasme in zijn stem.

"Wat maakt dat nu uit?", probeert Kate nog.

"Waarom kun je het niet gewoon vertellen? Is het een geheim?", hoor ik hem nu honend vragen.

"Nee, tuurlijk niet. Ehm..., Liam..."

"Wat? Liam? Wat heeft die hufter ermee te maken?", hoor ik hem schreeuwen. En vervolgens hoor ik dat één van hun de ander een klap geeft. Te oordelen naar een pijnlijke kreet van Kate, heeft hij haar geslagen. Alweer! Wat ben ik een ezel dat ik op de gang wilde blijven wachten. Ik kan nu niet langer buiten blijven. Al is het inmiddels nog steeds tien minuten tot mijn les begint. Ik wil niet weten wat er nog in tien minuten kan gebeuren en ik ren naar binnen.

"Blijf met je handen van Kate af!", probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Ik loop naar hun toe en ga zo staan, dat Kate achter mij staat en dat Steven haar niet meer kan slaan.

"Ow, meneer de popster. Wat ga jij eraan doen? Je hebt er geen fuck mee te maken wat hier gebeurt. Dit is tussen mij en Kate!"

"Een relatie is inderdaad tussen twee mensen. Maar op het moment dat er geweld aan te pas komt, interesseert mij dat niet meer. Je slaat geen vrouwen en al helemaal niet je partner!"
Ik voel het bloed koken en de adrenaline door mijn lichaam gaan. Voor ik goed en wel besef wat er gebeurt, voel ik een kaakslag.

"Nou, dan zal ik genoegen nemen om jou te slaan", schreeuwt Steven. En hij haalt nog een keer naar mij uit. Deze keer ben ik erop voorbereid en kan ik de klap omzeilen.

"Ben je helemaal gek geworden, Steven? Je kunt niet zomaar mensen om je heen slaan. Dat je dat met mij hebt gedaan, heb je niks van geleerd. Je hebt er helemaal geen spijt van, ondanks wat je zegt of appt. Anders had je nu Liam niet geslagen! Ik ken je niet meer. Ik dacht dat we nog konden kijken waar we staan in onze relatie, zoals ik je vanmorgen heb uitgelegd. Maar het gaat niet meer. Ik kan het niet opbrengen als je zo doet. Ik maak het definitief uit met je, Steven", zegt Kate.

"Kate, pak je spullen. We vertrekken. Ik weet niet of er nog veel gezegd moet worden tussen jullie, maar ik stel voor dat als jullie nog iets te zeggen hebben over het dansen of zo dat dat voorlopig per telefoon gebeurt. Steven, ik raad je aan dat je kalmeert. Kom, Kate."

Kate heeft inmiddels haar spullen gepakt en ik begeleid haar naar de deur. Een furieuze Steven achterlatend.

"Bedankt, Liam", zegt Kate, zodra wij buiten op de parkeerplaats staan.

"Ik vertrouw hem echt niet, Kate. Hij is gewelddadig. En ik begrijp heus wel dat je ook veel gelukkige herinneringen samen hebt opgebouwd, maar mensen veranderen. Ik ken Steven natuurlijk helemaal niet. Ik weet alleen hoe hij jou heeft behandeld in die tijd dat wij elkaar nu kennen. Maar dit is nu de derde keer geweest dat hij je heeft geslagen in die korte tijd. Ik ben echt opgelucht dat je het hebt uitgemaakt met hem. Hij verdient jou niet."

"Wat moet ik nu doen?", zucht ze, misschien nog meer in zichzelf.

"Als je het hebt over wat je moet doen met Steven, zou ik je echt willen adviseren om ook op zoek te gaan naar een andere danspartner. En ik snap echt wel hoe moeilijk dat voor je is. Maar ik kan niks besluiten voor je.
Als je het hebt over wat we nu op dit moment gaan doen, is het heel duidelijk. We gaan een ice pack op je gezicht doen, voordat je dadelijk weer nieuwe blauwe plekken hebt. Kom, we gaan naar mijn huis. Dan kunnen we nog wat verder praten en dan halen we later wel jouw auto op."

Niet veel later zijn we thuis en gaan we naar de keuken. Ik geef haar een ice pack om haar gezicht te koelen.

"Echt heel erg bedankt, Liam. Ik schaam me dood. Hoef jij zelf niet ook te koelen? Je hebt ook een klap gekregen van hem."

"Het gaat met mij wel hoor, maar Kate, begrijp alsjeblieft dat je je niet hoeft te schamen. Ik denk juist dat je heel erg trots mag zijn op dit moment. Je ziet jezelf nu misschien als een gewond vogeltje of zo. Maar ik zie een sterke vrouw, die nu voor zichzelf is opgekomen. Je hebt het beste gedaan en gezegd wat je had kunnen doen. Ik respecteer en bewonder jou enorm daarvoor. Ik hoop alleen dat je het van jezelf ziet wat voor prachtige vrouw je bent. Elke man zou zich gelukkig mogen prijzen met jou naast zich. Jij verdient het beste en zo moet je ook worden behandeld", voeg ik er blozend aan toe.

Ze kijkt mij diep in de ogen en voor een gelukkig moment is dat het enige dat telt. Dan kijken we allebei naar elkaars lippen en brengen we onze gezichten dichter naar elkaar toe. Maar helaas heb je in dit huis soms niet de privacy die je wilt.

"Hey luitjes! Hoe gaat het ermee?", komt Niall vrolijk de keuken binnen. Met tegenzin trek ik mij terug, wend ik mijn blik af van Kate en kijk naar Niall.

"Wow, Kate!", zegt Niall als hij haar ziet zitten met een ice-pack.

"Hoi Niall. Ja, we komen net terug van de dansstudio, waar Steven ons allebei een klap heeft gegeven. Ik heb het nu dan ook echt uitgemaakt met hem."

"Och meisje toch!", zegt Niall, waarna hij haar in een knuffel trekt. Ik weet dat Niall het goed bedoelt en verder geen intenties heeft. Hij is gelukkig met Sarah, maar ik zou liever degene zijn die haar een knuffel zou geven nu. Als Niall nu eens niet was binnengekomen! We hadden net zo'n fijn moment samen. Toch laat Niall haar al vrij snel weer los.
"Als er iets is wat ik kan doen, moet je het zeggen hoor Kate! Alles goed met jou, Liam? Moet jij dan niet ook koelen?"

Ik schud mijn hoofd. "Bedankt, maar het gaat wel."

"Oké, dan laat ik jullie weer alleen. Ik kwam alleen even snel iets te eten pakken", zegt hij.