One Direction Family ✔

Hoofdstuk 25

Ik heb nog snel een boeketje rozen gehaald bij de bloemist en zit nu weer in de auto op weg naar Jess. We hebben nog geappt, waardoor ik haar adres weet.

Ik bel aan en even later gaat de deur open. Ze ziet er weer stralend uit. Ze heeft mooie, blonde krullen, waar ik natuurlijk al helemaal weg van ben en stralend mooie, blauwe ogen. Ze heeft een leuk topje aan met een leuke blazer erop met driekwart mouwen en een bijpassende short.

Ik geef haar de bloemen en merk tot mijn eigen verbazing dat ik ineens verlegen ben. "Je ziet er mooi uit", zeg ik, terwijl ik haar een zoen op haar wang geef.

"Wat lief zeg. Zowel de bloemen als je compliment. Ik ben er erg blij mee. Vind je het goed dat ik de bloemen eerst even in een vaas zet nog? Dan blijven ze langer mooi".

"Tja, dit is deel één van mijn verontschuldigingen nog", lach ik. Ondertussen loop ik achter haar aan naar binnen.

Het is niet groot, maar ze heeft het mooi ingericht. Best een strak interieur met notenhouten tafels en kasten en crèmekleurig lederen stoelen en ook een bank in diezelfde kleur leer. Een hele smaakvolle combinatie, vind ik.

"Wat gaan we eigenlijk doen?", vraagt ze.

Ik lach.

"Ow... mag ik het nog niet weten?", vraagt ze nu lachend.

"Het is een verrassing inderdaad. We rijden eerst een stukje met de auto en dan zullen we daar gewoon een tijdje verblijven", grijns ik.

"Mysterieus hoor", lacht ze nog steeds. "Nou, de bloemen staan in het water, ik ben er klaar voor om mij te laten verrassen!"

Als we een tijdje onderweg zijn, sla ik met de auto een klein bospaadje in.

"Wow, meneer Styles! Je bent mij nu toch niet aan het ontvoeren naar één of ander eng bos hè?", lacht ze.

"Shit zeg. Zo snel had je het niet door mogen hebben. Ik zal de autodeuren nu maar moeten vergrendelen, zodat je mij niet meer kan ontsnappen!", grap ik er gelijk achteraan.

Ik zie haar lachen.

"Maar even serieus: je wordt niet ontvoerd nee. Je moet mij gewoon maar even vertrouwen. Ik neem je mee naar een plek waar ik graag kom en die ik een keer per toeval heb gevonden. Ik heb er nog nooit iemand mee naar toegenomen."

"Dat is heel bijzonder. Wat lief dat je mij daar wel mee naar toe wil nemen!", bloost ze.

Schattig, denk ik gelijk.

Na nog een paar minuten rijden, stop ik de auto in 'the middle of nowhere'.

"Je hebt mij gevraagd je te vertrouwen en dat doe ik ook, maar zijn we echt aangekomen?", vraagt ze een beetje ongelovig, terwijl ze om zich heen kijkt en alleen maar een dicht stukje bos ziet.

"Nog niet, klein ongeduldje, maar we kunnen niet verder met de auto. We moeten nog een paar minuten lopen", lach ik. Ik pak de picknickmand uit de kofferruimte en pak dan haar hand vast. Na een paar minuten lopen komen we aan.

"Oh, wat is het hier mooi zeg!", zegt ze gelijk. Ik zet de picknickmand vast neer op de picknicktafel en dan lopen we nog even de laatste paar meter naar de oever van het riviertje, zodat we de waterval iets verderop nog beter kunnen zien.

"En wat helemaal fijn is, is dat dit een vrij onbekende plek is. Ik ben hier nog nooit iemand tegengekomen. Ik kom hier vaker als ik wil ontspannen of even alles rustig op een rijtje wil zetten in mijn hoofd. Ik krijg altijd een fijn gevoel hier", zeg ik.

"Dat geloof ik meteen. Het is hier heel vredig!", is ze het met mij eens.

"Zin in iets te eten?", vraag ik dan.

Ze knikt en ik neem haar mee terug naar de picknickbankjes en -tafel.

Uit de mand haal ik nog een tafelkleed dat ik eerst opleg. En dan haal ik alle lekkernijen uit de mand die ik ook op de tafel zet.

"Ik ben echt onder de indruk. Compleet met tafelkleed! Je hebt goed je best gedaan", complimenteert ze mij.

"Dank je. Maar ik moet toegeven dat ik wel wat hulp heb gehad met het voorbereiden van de hapjes. De vriendin van Niall heeft voor een groot deel gezorgd, maar ik had wel het idee van de picknick. Maar als ik het alleen had moeten doen, was het minder indrukwekkend geweest."

"Ook dat was prima geweest, maar dit ziet er inderdaad allemaal erg lekker uit. Ik dacht alleen dat jij 'Harry' heet of is dat een bijnaam?", vraagt ze lachend als ze wijst op de muffin waar Rose mijn naam op heeft geschreven. Ik vertel haar lachend het verhaal.

"Wat ontzettend schattig zeg, maar wie is Rose?"

"Rose is een meisje dat ik samen met de jongens heb geadopteerd een paar weken geleden. Niall is de officiële adoptievader volgens de documenten, maar het was een gezamenlijk besluit en ze noemt ons ook allemaal 'papa'. In een hele korte tijd ben ik helemaal gek van haar. Ze voelt ook echt als mijn dochter, hoewel er dus helemaal geen bloedband is.

Ik weet dat we elkaar nog niet lang kennen en normaal zijn de vragen niet zo serieus op een eerste date, maar ik moet het toch weten. Hoe sta jij hier tegenover? Met Rose bedoel ik? Hoe sta je daarin dat ik de zorgen voor een kind deel?"

"Ik ben dol op kinderen. Ik pas vaker op de kinderen van mijn zus. Zij heeft twee dochtertjes. Ik wil ook zelf kinderen, hoewel ik nog niet weet wanneer, maar dat jij Rose in je leven hebt, vind ik eigenlijk heel mooi.

Toen je, toch wel enigszins hondsbrutaal, mijn pashokje binnenstormde, dacht ik eigenlijk dat je een of andere arrogante popster zou zijn die in zijn leven doet wat hij wil. Ik dacht toen niet echt positief over je. Maar ik vind het heel mooi dat je om een meisje als Rose geeft.

Ik denk dat we gewoon even moeten kijken hoe het tussen ons gaat, maar als we het allebei naar onze zin hebben samen, zou ik haar graag willen ontmoeten. Ze klinkt heel speciaal dat jullie vertrouwensband al zo is gegroeid in korte tijd."

"Je weet niet hoe blij ik ben met je antwoord!", lach ik.