One Direction Family ✔

Hoofdstuk 22

Ik werd dagelijks geslagen, meestal niet meer in mijn gezicht, maar dan stompte hij me in mijn buik, rug of mijn ribben. Soms had hij echt een 'goed' humeur en dan sloeg hij mij met een leeg bierflesje, een riem en soms zelfs met een zweep. Of hij drukte sigarettenpeuken uit op mijn lichaam.

Ik heb daarvan nog steeds littekens die mijn lichaam ontsieren. En ook dat is een reden dat ik het moeilijk zal vinden om een stap verder te gaan met jou. Ik zie er echt niet uit.

Als je geen daglicht meer ziet en alleen maar kunstlicht hebt van een lamp van de kelder, verlies je alle besef van tijd. Je hebt op een gegeven moment geen idee meer of het dag of nacht is. Je hebt geen idee of het drie weken zijn die voorbij zijn of drie maanden. Je ziet de seizoenen niet meer voorbij komen en je weet na lange tijd niet eens meer of het zomer of winter is. In die kelder was het namelijk altijd koud.

De mishandelingen gingen steeds verder en vaak sloeg hij mij tot ik bewusteloos was. Je bent in het begin vooral verbaasd dat zoiets kan gebeuren. Je wilt het niet geloven dat dit je overkomt. Je denkt dat mensen je nog wel gaan missen of zo. Maar Jack vertelde mij toen dat hij iedereen had verteld dat er nog een familielid van mij was opgedoken en dat ik daar was gaan wonen. Niemand zou mij dus missen. Dat besef was verschrikkelijk.

Na verloop van tijd begon mijn lichaam langzaam te veranderen. Ik was niet meer een klein meisje, maar kreeg het lichaam dat bij een tiener of jongvolwassene hoort. En eerst dacht ik dat de mishandelingen niet meer erger konden. Daarin had ik mij vergist. Hij miste een vrouw, zei hij. En dat merkte ik. Hij....
Op een gegeven moment raak je ook daarvan de tel kwijt. Ik leefde van dag tot dag, want ik kon niet verder vooruit kijken zonder gek te worden. Je komt in een overlevingsmodus.

Op een slechte dag bleek ik zwanger te zijn. Hij was woedend en heeft toen zijn agressie omgezet en alleen maar in mijn buik geslagen en getrapt. Ik verloor de baby en bijna mijn eigen leven.

Ik heb het leven lang vervloekt dat ik het uiteindelijk wel heb overleefd. Nadat ik weer op krachten was, begon het weer van voren af aan. En opnieuw raakte ik zwanger. Deze keer sloeg hij mij niet. Geen idee waarom niet. Misschien was hij ergens toch bang dat ik de vorige keer echt zou sterven na mijn miskraam en dat hij dan geen boksbal meer zou hebben.

Ik ben in die gore, smerige kelder bevallen van een meisje. Ik heb haar horen huilen, maar ik heb haar nooit vastgehad. Hij nam haar mee naar boven. Hij heeft mij verteld dat mijn meisje na een paar uur in de wieg is gestorven. En ik heb inderdaad nooit meer babygehuil gehoord in dat huis.

Ik had een kind, van wie ik zielsveel hield verloren. Ook al was het kind van mijn verkrachter. Maar het was ook míjn kind. Míjn meisje. Ze was het enige dat ik had en daarom hield ik zo van haar.

Ik was zo verward. Ergens was ik misschien zelfs wel dankbaar dat ze is overleden. Dat haar dat leven bespaard is gebleven. Hij had een baby naar de buitenwereld toe niet kunnen verklaren. Dus dat zou betekenen dat het kind bij mij opgesloten zou worden in de kelder.

Ik was gebroken zoals ik nog nooit gebroken was geweest. Maar het wakkerde tegelijkertijd ook een klein vuurtje aan in mij. Meer dan ooit tevoren besefte ik dat de enige manier dat die situatie kon veranderen, was als ik er zelf iets aan deed.

Op een dag bracht hij mij als avondeten een klein pannetje met hete bouillon. Ik had helemaal niets meer te verliezen. Doordat ik al een tijdje totaal geen veerkracht meer vertoonde, had hij er niet op gerekend dat ik die hete bouillon over hem heen zou gooien. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Hij was verrast door mijn actie en ook voor een kort moment uitgeschakeld door die pijn. Ik kon langs hem naar boven rennen, terwijl ik bleef gillen voor mijn leven.

Het heeft niet lang geduurd. Binnen de kortste tijd had hij mij ingehaald en tegen de grond geworpen. Hij was verschrikkelijk kwaad en sloeg mij waar hij mij kon raken. Hij sleurde mij aan mijn haren mee naar de keldertrap, om mij vervolgens de trap af te slaan.

Ik weet niet precies wat er toen is gebeurd of hoeveel tijd er voorbij is gegaan, omdat ik bewusteloos was. Het zal een paar uur later zijn geweest, toen het inmiddels midden in de nacht was, dat de politie het huis is binnengevallen. Achteraf bleek dat de buren toch mijn gegil hebben gehoord toen ik die paar minuten op de bovenverdieping was.

Tijdens de inval heeft Jack mij nog gegijzeld om op die manier een onderhandelingspoging met de politie te starten, dat er een vluchtroute vrijgemaakt kon worden. Hij hield een pistool tegen mijn hoofd aan. Ik was niet eens meer bang, want ik had niets meer te verliezen. Alleen mijn leven. En op dat moment maakte mij dat helemaal niet uit als ik toen was gestorven. Ik had mij er eigenlijk al bij neergelegd dat het zo zou eindigen. En ik had er ook al vrede mee gesloten, omdat ik dan weer bij mijn dochtertje zou zijn.

Uiteindelijk is hij toch doodgeschoten door de politie. Ik was die avond voor het eerst in zes jaar uit die kelder gekomen en nu kon ik het huis uit. Ik kon nauwelijks lopen, omdat ik zo verzwakt was, zeker na de laatste mishandeling en de val van de trap.

Ik heb toen een tijdje in het ziekenhuis gelegen, zodat mijn wonden en oude breuken konden genezen en dat ik kon aansterken. In het ziekenhuis kwam ineens iemand van Maatschappelijk Werk. En de keer daarna nam hij nog iemand mee. Dat bleek Alice te zijn.

Zij hebben mij geholpen om verschillende uitkeringen en leningen aan te vragen. Ik ben gaan studeren om alsnog mijn middelbare school te halen en heb toen ook nog een vervolgopleiding gedaan. Het heeft een paar jaren geduurd, maar langzaamaan begin ik mijn leven op orde te krijgen.

Inmiddels werk ik nu bijna een jaartje op de basisschool als juf. Het zien van Rose en hoe gelukkig jullie haar maken, maakt mij ook gelukkig. Het geeft mij weer wat vertrouwen dat er ook andere mogelijkheden bestaan, waardoor ik weer een beetje kan geloven in de goedheid van mensen. Ik vind Rose een fantastisch meisje en ik ben heel dankbaar dat ze zo goed terecht is gekomen bij jullie."