One Direction Family ✔

Hoofdstuk 3

"Wat is er? Heb ik iets fout gezegd?", vraagt Niall, die mij geschrokken aankijkt.

"Nee, ik ben heel blij dat jullie mij willen adopteren. Ik heb al lang de wens om geadopteerd te worden. Maar ik ga Alice wel heel erg missen", zeg ik terwijl er een traan over mijn wang loopt.

Alice komt nu ook aan de andere kant van mij zitten.
"Nou, liefje. Dan heb ik goed nieuws. Vandaag ga je met je papa's mee. Maar binnenkort kom ik op bezoek om te kijken hoe het met je gaat. Dan zien we elkaar toch nog", zegt Alice glimlachend.

Ik veeg snel mijn tranen weg. En vlieg dan Alice om de hals. Alice moet lachen en geeft me dan al snel een knuffel terug. Ik hoor nog een paar "Ahw"-geluidjes, maar daaraan schenk ik geen aandacht.

"Wat heb je trouwens een leuk armbandje om!", zegt Louis.

Blij kijk ik hem aan en zeg dan: "Die heb ik voor mijn vorige verjaardag van Alice gekregen. Het is een bedelarmbandje."

Ik zie Louis lachend naar Alice kijken, die spontaan rood wordt.

"Oké, dan ben ik nu wel klaar om mijn koffer te pakken", zeg ik terwijl ik mij los maak uit de knuffel met Alice. Die voelde echt fijn aan, denk ik nog.

"Zal ik je helpen?", vraagt Niall. Ik knik snel. Ik hoor de jongens en Alice afspreken dat zij in de huiskamer op Niall en mij wachten.

Ik pak mijn koffer van onder mijn bed en leg deze erop. Dan loop ik naar de kast. Aangezien ik maar twee setjes nette kleding heb en ik nu één setje aan heb, is mijn kast al snel leeg. De twee schooluniformen van het weeshuis laat ik hangen. Daar heb ik nu niets meer aan. Ook pak ik nog mijn toilettasje waar ik mijn spullen in doe. Maar ook dat is snel bij elkaar gepakt. Ik kijk nog één keer in de kast, maar weet zeker dat ik alles heb.

"Heb je alles?", vraagt Niall mij lief.

"Ja, oh nee". Ik loop snel naar het bureau en haal daar mijn tekenblok uit. De potloden en stiften laat ik liggen. Die zijn van het weeshuis, maar mijn tekeningen wil ik wel graag meenemen.

Als het tekenblok ook in mijn koffer is, kijkt Niall me vragend aan.

"Nu heb ik alles", zeg ik dan. Hij knikt en doet mijn koffer dicht. Hij pakt mijn koffer en doet de deur open. Dan pakt hij met zijn vrije hand mijn hand vast. Dat voelt fijn! Hij heeft lekker warme handen. Samen lopen we naar beneden en naar de woonkamer.

Nu ben ik toch wel erg zenuwachtig. Het is nu echt zover. Ik heb vaders! Zo lang heb ik gewenst voor al was het maar één vader of één moeder. En nu heb ik vier vaders! Dat moet toch gaan goedkomen? Alice merkt mijn zenuwen en geeft mij snel een knuffel.

"Ik heb mijn telefoonnummer gegeven aan je vaders. Als er iets is, mag je me altijd bellen. Dat hebben we afgesproken. Maar ik ben er echt van overtuigd dat je het heel erg naar je zin gaat krijgen bij hun. Braaf zijn hè?", zegt ze terwijl ze mij nog een dikke knuffel geeft.

Ik zie dat Alice ook tranen in haar ogen heeft.

"Tot snel", zeggen we dan naar elkaar tijdens een laatste knuffel. Ik ben er toch erg blij mee dat ik haar binnenkort nog ga zien. En dan hebben we echt afscheid genomen.

We lopen het weeshuis uit en lopen naar een grote, zwarte auto. Niall legt mijn koffer achterin en tilt mij dan op om op de achterbank te zetten. We rijden weg.

Niall zit aan de ene kant van mij en Louis aan de andere kant. Die trekt even een gek gezicht naar mij, waardoor ik heel hard moet lachen.

Ik zie de jongen met bruine krullen op de linkervoorstoel zitten. Hij draait zich half om en moet ook lachen om Louis.

"Ik ben trouwens Harry", zegt hij dan. "En dat is Liam", wijst hij op de jongen die achter het stuur zit.

"Ik ben Rose, maar volgens mij hadden jullie dat al door", zeg ik dan toch.

Harry moet lachen om mijn reactie.

"Dat klopt, maar we zullen elkaar nog wel beter gaan leren kennen. Dat heeft gewoon tijd nodig. En soms moet je misschien iets vaker vertellen als één of meerderen van ons er niet bij zijn als je iets vertelt, maar dat gaat vast goedkomen", zegt hij.

Hij kijkt me glimlachend aan. Hij kijkt ook lief, heb ik nu besloten.

"Waar wonen jullie eigenlijk? Is het nog ver?", vraag ik dan.

"Het is niet meer ver", zegt Liam. "Deze straat door en dan nog een keer naar rechts. En dan het einde van die straat. We zijn er over een paar minuten."

Ik kijk weer naar buiten. We zijn een wijk ingereden met hele grote huizen en grote terreinen eromheen. Als we de hoek omslaan, worden de huizen zelfs nog groter. Waar ga ik uitkomen?