Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{100}

Laatste officiële hoofdstuk... Hopelijk vinden jullie dit laatste hoofdstuk leuk! xx

~~~~~♡~~~~~

Pov Rose.

'Roosje, ben je bijna klaar?' Zeurt Niall. Ik ben in mijn slaapkamer, omdat Niall zo graag met mij uiteten wil. Hij is alleen enorm ongeduldig.

Hij zit aan de andere kant van de deur op de grond tegenover de deur. Hoe ik dit weet? Simpel, Niall is lui en haat staan.

'Geef me nog heel even,' antwoord ik. Niall zucht en mompelt iets dat op "waarom ben je altijd zo traag" moet lijken. Ik negeer het maar en kijk nog snel even in de spiegel.

'Ik ben klaar!' Roep ik terwijl ik naar de deur loop. Ik hoor dat Niall opstaat. Ik open de deur en kijk Niall glimlachend aan. Niall staat me met open mond aan te kijken.

'Zo vang je vliegjes,' grinnik ik terwijl ik mijn hand onder zijn kin leg om zijn mond te sluiten.

Niall bekijkt me van top tot teen en kijkt me daarna aan. 'Mijn mooie meisje,' zegt hij terwijl hij me een zacht kusje op mijn neus geeft. Ik weet niet waarom, maar Niall houdt ervan om kusjes te geven op je neus.

'Jij ziet er ook niet verkeerd uit,' zeg ik waarna ik glimlach. 'Schiet op ik wil het huis voor mezelf hebben!' Roept Louis vanaf beneden. Niall en ik schieten in de lach en lopen naar beneden.

Zodra Niall en ik weg zijn, blijft Louis hier loner achter. Harry is namelijk bij Tessa en Liam bij Cheryl. Maar ja, Louis vindt Loner zijn totaal niet erg, omdat hij dan meestal keiharde muziek aanzet door het hele huis heen en wat rond huppelt als een blij meisje.

'Doei Loulou!' Roep ik door het huis heen aangezien ik geen idee heb waar dat kind is. 'Rose, je hoeft niet zo te schreeuwen. Ik sta zowat naast je,' zegt Louis terwijl hij over zijn oor wrijft. Aansteller...

'Nou doei Loulou,' fluister ik nu. 'Doei Rose,' zegt Louis verveelt. 'Doei Lewis,' zegt Niall. 'Doei NiNi!' Roept Louis. Ik haat je Louis...

Even later stappen we in Niall zijn auto en rijden we naar een restaurant. Ik heb geen idee naar welk restaurant we gaan, maar er zal vast en zeker kip zijn, want Niall houdt van kip.

Terwijl ik wat muziek luister en uit het raam kijk, tikt Niall wat met zijn vingers op het stuur, hij neuriet zachtjes mee met de muziek en heeft zijn blik op de weg gefocust.

'Rose stop met staren,' zegt Niall opeens waardoor ik schrik. Ik zat namelijk ergens in mijn gedachten. Niall grinnikt terwijl ik mijn hoofd wegdraai zodat hij niet kan zien dat ik nu bloos.

'Ik weet dat je nu bloost sweetheart, verberg het nou niet. Het is cute,' zegt Niall met zo'n baby stemmetje. 'Ik ben niet cute,' mompel ik terwijl ik meer weer omdraai naar Niall.

'Jawel, jij bent de cuteste van de hele wereld,' zegt Niall nu. Ik zucht. Niall is echt een irritant rotkind. But I still love him.

Na een halfuurtje komt de auto tot stilstand. Terwijl ik mijn gordel los doe stapt Niall snel uit om de deur voor mij te openen. Eerlijk gezegd vind ik zoiets maar onzin, want wij meisjes kunnen die deur heus wel zelf open krijgen.

Maar ik weet dat Niall het lief bedoelt. Niall is namelijk lief. Meestal dan.

Ik stap uit en pak Niall zijn hand vast. Niall sluit de deur weer en doet de auto op slot. Daarna lopen we samen het restaurant binnen.

En nee mensen, ik draag geen hakken. Ik wil namelijk niet dat uit eten gaan mijn dood wordt. En ik wil niet een geest worden zoals Lieke de goudvis.

Ik hoop nog dat jullie weten wie Lieke de goudvis is, want anders komt haar geest jullie halen. Waarom denk ik aan zulke dingen?

'Hebben jullie gereserveerd?' Vraagt een man glimlachend aan ons. 'Ja, op de naam Horan,' zegt Niall. De man knikt. 'Volgt u mij maar.'

Hand in hand volgen we de man. We lopen een kleine trap op en komen uiteindelijk uit op een balkon. Lekker cliché.

We gaan zitten en krijgen menukaarten in onze handen gedrukt. We bestellen wat te drinken en denken nog even na over wat we willen eten. Er is namelijk zoveel keus.

Na een tijdje hebben we ons eten en beginnen we met eten terwijl we ondertussen het over de meest onzinnige dingen hebben.

Ik weet niet wat voor eten ik heb. Ik weet alleen dat het een rare naam heeft. Niall heeft zoals ik al had verwacht iets met kip.

'Rose, eten moet je opeten en niet op de grond gooien,' zegt Niall lachend. 'Fuck off,' mompel ik. 'Awh, is mijn kleine meisje boos,' zegt Niall. Ik geef hem een "er is iets mis met jou" blik.

Na het eten stappen we weer gezellig in de auto. We gaan alleen een andere kant op dan naar huis. 'Waar gaan we naartoe?' Zeg ik. 'Ga ik niet zeggen,' is Niall zijn antwoord.

Hij tikt alweer op zijn stuur, alleen dit keer op een andere manier. Nerveuzer of zoiets? Ik negeer het maar.

Na een tijdje komen we stil te staan op een bekende plek. 'Gaan we mevrouw de eend bezoeken?' Vraag ik blij. 'Soort van,' zegt Niall. Dit keer zijn we al midden in het bos en niet op de parkeerplaats.

We stappen uit. Niall loopt naar me toe en pakt mijn hand vast. We lopen de route die ik nog herken van de vorige keer dat we hier waren.

'Ogen dicht en handen voor je ogen love,' zegt Niall. Ik doe mijn ogen dicht en doe mijn handen voor mijn ogen zoals Niall al zei.

'Heeft mevrouw de eend een meneer de eend gevonden?' Vraag ik terwijl ik me laat begeleiden door Niall.

Na vijf minuten staan we stil en laat Niall me los. 'Pas je ogen openen als ik het zeg,' zegt Niall. Ik knik als teken dat ik het begrijp.

Na een minuutje of twee mag ik mijn ogen openen. Ik kijk naar voren en zie een verlicht bord met tekst erop. Ik glimlach als ik erna kijk.

'We kennen elkaar nu anderhalf jaar, maar toch weet ik dat ik voor altijd bij jou wil zijn. Dus lieve Rose. Wil je met me trouwen?' Vraagt Niall die op één knie voor me zit met een open doosje in zijn hand.

'Ja heel graag,' antwoord ik. Niet heel veel later voel ik zijn lippen op de mijne. Nu kun je wel weten wat er ongeveer op dat bord stond. Voor als je het nogsteeds niet weet. Er stond: "Would you marry me" op.

Na een tijdje trekken we terug. 'I love you,' zegt Niall zacht. 'I love you too,' antwoord ik zacht. Opeens horen we een kwak waardoor we in de lach schieten. Het is mevrouw de eend...

Einde...

~~~~~♡~~~~~

Dit was hoofdstuk 100... Ik ga het schrijven van dit boek enorm missen, maar het is niet anders.

De epiloog, Q&A en het dankwoord komt pas na donderdag online. Ik ben namelijk vanaf morgen tot en met donderdag in Parijs.

Dus ik zie jullie dan wel weer...

xx