Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{75}

Pov Rose.

Ik weet niet wat het is, maar volgens mij is mijn leven gemaakt om andere mensen verdriet en pijn aan te doen.

Vanochtend bijvoorbeeld, ik werd wakker met hevige hoofdpijn. Dat gebeurt wel vaker, maar altijd als ik hoofdpijn heb, en daardoor chagrijnig word, ben ik echt de grootste bitch ter wereld.

Dus toen ik uiteindelijk mijn bed uit kwam liep ik naar beneden om te eten. Het was net na één uur en de jongens waren al weg naar de studio, althans dat dacht ik.

Toen ik de keuken in kwam zag ik ze zitten. Ze waren druk aan het praten over wat dan ook. Maar praten tegen mij terwijl ik chagrijnig ben is gevaarlijk.

Dus je kunt wel raden dat wanneer de jongens tegen mij begonnen te praten dat ik chagrijnig zou zeggen dat ze hun mond moesten houden.

Dat pikten ze natuurlijk niet van mij, want ik moet wel een beetje goed opgevoed worden, dus begonnen ze te praten over wat voor een brutale puber ik soms wel niet ben.

Ik heb, zoals je kunt misschien zou kunnen verwachten, gezegd dat ze niet zo moesten zeiken en moesten stoppen met doen alsof ze mijn ouders zijn, want ze zijn mijn ouders niet en dat zullen ze nooit worden.

En je kunt begrijpen dat dat hun echt pijn deed. Vanaf dat moment besefte ik me pas wat ik zei. En nu zit ik buiten op een bankje voor me uit te staren.

*flashback naar een uur geleden*

Ik kijk de jongens geïrriteerd aan. 'Stop alsjeblieft met zeiken en doen alsof jullie mijn ouders zijn, want ik zeg het jullie, jullie zijn verdomme niet mijn ouders en no way dat jullie dat ooit worden.'

Ik kijk de jongens, die mij inmiddels gekwetst aankijken, aan. Zei ik dat nou echt? Ja dat deed ik. Heb ik er spijt van? Ja ik heb er spijt van. Kan ik mijn excuses aanbieden? Nee, daar is het te laat voor aangezien Harry begint te praten.

'Ik hoop voor je dat je het niet meent. We weten dat wij jou ouders niet kunnen vervangen en ook niet als hun kunnen zijn, maar zoiets zeggen kan echt niet. We hebben zoveel voor jou over en wat krijgen wij terug? Juist ja, ik weet niet wat het is, maar je veranderd Rose.'

Ik kijk Harry kort aan voordat ik me omdraai naar de deur toe. 'Ik ga, waarheen geen idee, maar ik ga hier weg. En kom me niet achterna, dat is beter voor ons allemaal. Dan doe ik jullie tenminste niet meer pijn.'

Ik loop de deur uit en ren naar mijn kamer om wat spullen in te pakken. Dit is beter voor mij, maar vooral voor hun. Zo hebben ze geen last meer van me en hoeven ze niet meer voor me te zorgen. Nu kunnen ze zich richten op hetgene wat ze leuk vinden zonder rekening met mij te hoeven houden.

Ik pak mijn gevulde tas op van de grond en hang hem over mijn schouder. Voordat ik de kamer uitloop kijk ik nog even om me heen. Ik ga het hier missen, maar dit is beter, voor iedereen.

*Einde flashback*

En nu zit ik hier op een bankje starend voor me uit te kijken. Ik snap mezelf gewoon niet. Vroeger had ik nooit last van plotselinge stemmingswisselen, maar nu, dit is echt erg.

Tranen lopen traag over mijn wangen, ik heb het verpest. Waarom moest ik nou weer zo bot reageren? De jongens bedoelen het goed.

'Zou ik naast je mogen zitten?' Ik word onderbroken door een onbekende stem. Ik kijk op in twee groene ogen en knik. De nog onbekende jongen gaat naast mij zitten.

Vervolgens staar ik naar de kleine vijver voor me. Eenden zwemmen vrolijk rond terwijl het water langzaam beweegt. De tranen blijven over mijn wangen glijden zonder dat ze willen stoppen.

Ik voel dat ik word aangestaard en kijk om naar de jongen naast me. 'Mooie meisjes mogen niet huilen.' Ik grinnik kort terwijl ik mijn tranen wegveeg met mijn sweater.

'Dat is beter.' Ik glimlach kort voordat ik weer voor me uit staar. Ik heb geen zin om te praten, maar ik heb ook geen zin om alleen maar voor me uit te staren.

'Als je erover wilt praten, dan ben ik hier,' de jongen wijst zichzelf aan. Ik grinnik en kijk weer naar de jongen. 'Ik ken je niet eens.'

'Weet je, soms lucht het op om tegen een onbekende te praten.' Ik speel wat met mijn vingers. 'Ik heb gewoon iets doms gedaan, of eigenlijk gezegd.'

De jongen kijkt me nieuwsgierig aan, de zachte, maar nieuwsgierige blik zorgt ervoor dat ik verder ga praten. Zo leg ik uit wat er zonet is gebeurd terwijl de jongen, waarvan ik zijn naam nogsteeds niet weet, luistert zonder me te onderbreken.

'Weet je, ik denk dat je gewoon terug moet gaan en je excuses aan moet bieden.'

Ik kijk de jongen aan. 'Denk je?' Hij knikt. 'Maar wat als ze boos op me zijn.' Ik staar naar mijn schoenen.

'Ik durf te wedden dat ze niet boos op je zijn, misschien zijn ze dat een beetje, maar niet heel erg boos, ik denk dat ze eerder bezorgd zijn.'

Ik glimlach. 'Je hebt gelijk, tegen een onbekende praten helpt.' De jongen glimlacht en geeft me kort een knuffel. Het is alsof ik hem al jaren ken.

'Ik durf alleen niet terug te gaan,' mompel ik niet veel later. 'Hé,' de jongen legt zijn hand op mijn schouder, 'je kunt het wel en als ze boos op je zijn dan ben ik er voor je.' Ik glimlach.

'Dat is allemaal wel erg leuk en aardig, maar ik weet je naam niet eens,' zeg ik grinnikend. De jongen kucht ongemakkelijk. 'Oké nou dan doen we net alsof ik hier net ben komen zitten.'

'Mijn naam is Jayce, en de jouwe?' Voordat ik mijn naam kan zeggen, zegt een ander het voor me. 'Rose!'

Ik kijk in de richting waar het geluid vandaan komt. Iemand die ik maar al te goed ken komt mijn kant op lopen...

~~~~~♡~~~~~

How are youu?? xx