Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{41}

Pov Rose.

Het is de volgende dag half zeven in de avond. Mijn "best friend" is hier over een half uur. Ik heb er echt zin in. Not.

Vandaag heb ik de hele dag wat gechillt met Luna. We hebben elkaar vanalles verteld. Al hadden we een groot deel al via WhatsApp verteld, we konden ons wel vermaken.

Het afscheid nemen was weer moeilijk, maar we hebben elkaar beloofd dat we elkaar snel weer eens opzoeken. De adoptieouders van Luna zijn enorm aardig. Ik ben blij voor Luna dat ze eindelijk weer een familie heeft.

Op dit moment zit ik wat met mijn gitaar te klooien. Ik zit steeds na te denken over het feit dat Daniel hier komt. Vrijwillig ga ik niet mee, maar ja, de jongens kennen Daniel al een beetje en Daniel is echt het type dat makkelijk een leugen verzint.

Ik zet mijn gitaar weer in zijn houder en ga op mijn rug op bed liggen. Ik kijk naar het plafond. Plafonds zijn echt interessant. Not..

Even later hoor ik de deurbel. Shit. Ik ga op mijn bed zitten en kijk naar de klok. Het is vijf voor zeven. Ik doe mijn handen voor mijn ogen. Niemand die me ziet.

Oké Rose. Nu is het klaar. Je bent net een kind van vijf jaar. Ik haal mijn handen weer van mijn ogen en probeer te luisteren naar wat er beneden wordt gezegt.

Ik hoor iemand de trap op lopen. De deur wordt geopent en Harry zijn hoofd komt te voorschijn. Hij kijkt me met gespleten ogen aan.

'En waarom heeft mevrouw zich niet voorbereid op haar date?' Hij kijkt me afwachtend aan. 'Date?' Ik kijk hem vragend aan. Natuurlijk weet ik waar hij het over heeft, maar ik doe gewoon alsof ik van niks weet.

'Ja met Daniel,' zegt hij met een "duh-toon". Ik kijk Harry moeilijk aan. 'Ik weet van niks,' zeg ik. 'Daniel beweert dat jij er vanaf weet.' Ik schud mijn hoofd. 'Nope, ik weet niks,' ik steek onschuldig mijn handen in de lucht.

'Nou, dan bij deze. Maak je klaar.' Harry sluit de deur en ik hoor hem weglopen. 'Als je binnen tien minuten niet klaar bent kom ik je halen, het maakt me niet uit in wat voor positie je je dan bevind,' hoor ik hem nog zeggen.

Wauw, gefeliciteerd Daniel. Het is je gelukt om de jongens over te halen. Het heeft hem wel een kwatier gekost, maar het is hem gelukt. Applaus.

Ik loop slenterend naar mijn inloopkast. Ik weet dat tegenspreken geen zin heeft aangezien het vijf tegen één is. Eigenlijk is mijn leven te oneerlijk voor woorden.

Ik pak een zwart jurkje die net over mijn knieën valt. Daaronder doe ik mijn witte Adidas schoenen. No way dat deze meid hiet op hakken gaat...

Daarna slenter ik naar de badkamer. Ik doe mijn haar goed en zie op de klok dat ik nog twee minuten heb. Ik blijf hier lekker wachten. Alleen maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wat Harry gaat doen.

Ik doe nog wat belangrijke spullen in mijn handtas. Zodra dat klaar is ga ik op mijn bed zitten. En nu wachten op Harry Styles.

Na drie minuten is hij er nogsteeds niet. Ik grinnik. Harry Styles, you are too late. Ik heb geen zin om te lopen dus hij haalt me maar. Ik ga op bed liggen en niet veel later wordt de deur open gesmeten door Harry.

'Hey Hazz! Alles goed?' Ik kijk Harry grijnzend aan. 'Je was allang klaar hè?' Vraagt hij mompelend. Ik knik. Harry loopt op me af en tilt me van bed af. 'Toch moet je gaan.'

Terwijl ik over Harry's schouder hang, loopt Harry naar beneden. Beneden aangekomen zet hij me op de grond en bekijkt hij me van top tot teen. 'Waarom heb je geen hakken aan?' Vraagt hij nu.

'Als je me dood wilt hebben doe ik wel hakken aan.' Harry schudt lachend zijn hoofd. We lopen naar de woonkamer. De jongens bekijken me allemaal en blijven haken bij mijn schoenen. 'Jullie zeggen geen woord of je gaat eraan,' ik kijk ze waarschuwend aan. 'Je ziet er echt mooi uit Rose,' complimenteerd Niall me. De rest knikt instemmend. 'Thanks guys.'

Daniel staat op en loopt naar me toe. 'Dan gaan wij maar. Tot later,' zegt Daniel terwijl hij me meesleurt naar buiten. Ik zeg de jongens nog gedag voordat ik het huis verlaat.

'Wat gaan we doen?' Vraag ik aan Daniel. 'Dat ga ik niet zeggen babe.' Hij moet echt ophouden met babe want anders sla ik hem.

Ik zucht en loop achter hem aan naar zijn auto. 'Hoe heb je de jongens trouwens overgehaald?' Er ontstaat een grijns rondom zijn lippen. Hij doet de auto van slot. Ik stap in en wacht op antwoord van Daniel. 'Ik heb ze de waarheid verteld.' Hier heb ik echt veel aan...

'En wat was de waarheid?' Ik kijk Daniel vragend aan. 'Dat zie je vanzelf nog wel.' Ik zucht. Waarom moet hij zo geheimzinnig zijn?

De rest van de autorit hebben we het over oninteressante dingen gehad. Echt waar. Het sloeg nergens op, maar het was wel grappig.

De auto wordt geparkeerd. Ik kijk om me heen en stap langzaam uit. We zijn in de middle of nowhere beland. Daniel pakt mijn hand. Ik haat het als hij dat doet, maar he voelt zo, zo vertrouwd?

'We moeten nog wel een klein stukje lopen,' hoor ik Daniel zeggen. Omdat het nog zomer is, is het nog licht buiten. Dat is wel fijn aangezien ik anders niks kon zien.

We lopen over een smal weggetje. Na iets minder dan tien minuten word ik tot stilstand gebracht. 'Ogen dicht,' hoor ik Daniel zeggen terwijl hij zijn handen voor mijn ogen doet. Ik zie nu toch niks meer dus waarom zou ik mijn ogen dichtdoen.

Ik ben trouwens wel blij dat ik geen hakken aan heb gedaan, want anders was ik fucked up. Daniel duwt me langzaam naar voren. Heel voorzichtig zet ik kleine stapjes naar voren. Wat is hij van plan? Het zou me niks verbazen dat hij me gaat ontvoeren. We zijn namelijk in de middle of nowhere.

Even later sta ik stil en worden Daniel's handen van mijn ogen gehaald. Ik kijk naar het picknick bankje voor me. De tafel is gedekt en een heerlijke geur dringt mijn neus binnen.

Overal liggen kaarsjes. 'En? Wat vind je ervan?' Vraagt Daniel wat onzeker. 'Het is echt, echt mooi,' zeg ik met een glimlach. Ik had echt nooit gedacht dat Daniel zo'n persoon kon zijn.

Ik kijk om me heen en zie dat we bovenop een duin staan. Je hoort het water van het strand. Het is enorm rustgevend. Daniel gebaart me dat ik kan gaan zitten. Ik ga rustig zitten en kijk naar het eten op de tafel. 'Heb je dit allemaal zelf gedaan?' Vraag ik ongelovig. 'Ik had een heel klein beetje hulp,' zegt Daniel met een nadruk op "heel klein beetje". Ik glimlach.

Daniel lacht lief terug. 'Pak maar wat eten babe.' Ik kijk hrm met gespleten ogen aan, maar begin dan toch met eten. Laat ik er maar geen opmerking over maken, want dat verpest deze avond waarschijnlijk.

Nadat we hebben gegeten lopen we hand in hand naar het strand. De zon begint al onder te gaan. Tijdens het eten hebben we heel veel gepraat. Ik ben erachter gekomen dat Daniel niet eens zo'n slecht persoon is. Hij vertelde me dat hij voor zijn zusje zorgt aangezien zijn ouders teveel werken.

Op blote voeten lopen we over het strand. Voorzichtig doe ik mijn voeten in het water. Met een spastische beweging ben ik al snel uit het water. Het is echt vreselijk koud.

We gaan zitten en kijken naar de zonsondergang. 'Wil je de waarheid weten?' Ik kijk Daniel vragend aan. Welke waarheid? Daniel glimlacht. 'De waarheid die ik aan de jongens heb verteld,' zegt hij nu.

Ik knik. 'De waarheid, Rose Lucia Nora Tomlinson, is dat ik verliefd op je ben.'