Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{56}

Pov Liam.

Nadat Rose wegviel ging alles heel snel. De dokter zag het net als iedereen niet aankomen en we moesten met spoed naar het ziekenhuis.

We zijn achter de ambulance aangereden en zitten nu in de wachtkamer.

Daniel is met ons mee gegaan en staart nu naar voren. Hij voelt zich namelijk enorm schuldig.

Harry en Louis praten wat met elkaar om de tijd te doden terwijl Niall, net als mij, diep in gedachten zit.

Het enige positieve van dit alles is dat als Rose het stuur niet had omgedraaid, dat ze dan nu net als Daniel en drie andere mensen waarschijnlijk niet meer zou leven.

Telkens kijk ik weer naar de klok. Het is beter als je dat niet doet, aangezien het dan voor je gevoel nog langer duurt, maar toch doe ik het.

Zusters en dokters lopen gehaast heen en weer terwijl de spanning in de wachtkamer te doden is. Wat als er iets compleet mis is?

Ik moet wel zeggen, er is iets mis met Rose, maar dat wist iedereen allang. Ze is namelijk niet helemaal 100% en dat zal ze ook niet meer worden.

Minuten, die uren lijken, gaan voorbij. Elke keer als er iemand langs loopt kijk ik gespannen naat de persoon, wachtend op een verklaring.

Een diepe zucht verlaat Daniel's mond terwijl hij opstaat. 'Ik ga even naar buiten.' Ik knik vriendelijk. 'We melden het als er nieuws is.'

De jongen knikt en loopt de wachtkamer uit. Hij heeft het waarschijnlijk het moeilijkste van allemaal.

Louis en Harry zijn inmiddels gestopt met praten nadat Louis zei dat het te lang duurde.

Ik pak mijn mobiel en open Twitter. Heel Twitter staat vol met dingen die over Rose gaan. Mensen hebben vragen. Vragen over hoe het met Rose gaat.

Ze weten namelijk allang dat de ambulance met spoed is vertrokken samen met Rose. Het blijft me verbazen hoe fans zo snel hashtags trending topic kunnen maken.

Op dit moment zijn het de "#GetWellSoonRose" en "WeSupportRose" trending topic. Dit laat me glimlachen. Dit betekent namelijk dat een groot deel van onze fans Rose accepteren.

Natuurlijk zijn er nog haters, maar die gaan heus niet zomaar weg. Sommige reacties van hun zijn moeilijk om te lezen, maar ik doe mijn best om ze te negeren.

Rose heeft nooit veel last gehad van de haat die ze kreeg. Ze is nou eenmaal het soort persoon die het niks boeit wat anderen van haar vinden. Tenminste, zolang het maar niet over haar ouders gaat.

Rose is een sterk meisje en dat is duidelijk te merken. Iedereen zou trots op haar moeten zijn, want Rose zou zomaar een voorbeeld voor veel mensen kunnen zijn, ookal heeft ze het zelf niet eens door.

'Waarom duurt het zo lang? Het duurt toch geen uur,' mompelt Harry. Ik haal mijn schouders op. 'Alles duurt lang in ziekenhuizen.'

Vijf minuten later komt Daniel weer binnen en zucht. 'Nog steeds niks?' We schudden onze hoofden waardoor Daniel zich onderuit laat zakken in zijn stoel.

Ik snap niet hoe het zo lang kan duren. Het maakt me alleen maar nerveuzer. Mijn gevoel denkt meestal, des te langer het duurt, des te erger het is. Maar dat is onzig, toch?

Niall staat op en ijsbeert door de wachtruimte. 'Ik snap niet waarom het zolang duurt?' Mompelt hij. Daarna loopt hij naar de deur opening. 'Ik ga meneer huppelepup zoeken, ik ben het wachten zat.' Voordat we kunnen antwoorden is Niall verdwenen.

Pov Niall.

Ik loop door de gang opzoek naar iemand die me kan helpen. Op één of andere manier is het rustig in de gang en lijkt het alsof er alleen maar stagiaires rondlopen. Ik zal één van hun kunnen vragen, maar de blikken die ik krijg betekenen namelijk niet veel goeds.

Als ik ze aanspreek vallen ze flauw. We zijn dan wel in het ziekenhuis, maar flauwvallen hoeft ook niet...

Ik loop naar de balie van deze afdeling. 'Kan ik u- helpen?' De vrouw bij de balie kijkt me met open mond aan. Ik glimlach vriendelijk naar haar.

'Weet u misschien meer over Rose Tomlinson?' Vraag ik de vrouw. Ze kijkt op het scherm. 'Sorry, er is nog geen informatie binnen. Ik kan het wel voor u navragen als u dat wilt.'

Ik knik vriendelijk. 'Als u dat zou kunnen doen, graag.' De vrouw tikt degene naast haar aan en zegt iets tegen haar. 'U kunt wel in de wachtkamer wachten, dan kom ik zo snel mogelijk naar u toe.'

'Thanks.' Ik loop weg van de balie en loop de wachtkamer in. 'En?' Vraagt Daniel meteen. 'Nog niks, maar de vrouw die bij de balie zat gaat even navragen.'

De jongens knikken. Ik laat mezelf op een stoel zakken en pak mijn mobiel. Veel familie en vrienden hebben geappt en heel Instagram en Twitter is losgebarsten.

Even later komt de balie vrouw de wachtkamer binnen. Vijf paar ogen staren haar aan. 'De dokter komt zo uw kant op.' We knikken dankbaar.

Het zal me niks verbazen als dit ook nog lang gaat duren. Ik stop mijn mobiel weer in mijn broekzak en tik met mijn vingers op de tafel. Rose verdient geen pijn...

Na iets wat een eeuw lijkt te duren, maar in werkelijkheid maar iets minder dan tien minuten is, komt er een dokter binnen die ons glimlachend aankijkt. Hopelijk is die glimlach oprecht...

Ik sta snel op net als de anderen. 'Mike Houston,' stelt hij zichzelf voor. Hij schud onze handen. 'Ik kan jullie vertellen dat het goed gaat met Rose. Ze slaapt nu.'

'Waarom duurde het dan zo lang?' Harry kijkt de arts afwachtend aan. 'We hadden testen gedaan, maar die mislukten telkens door enkele storingen.' Harry zucht.

'Had u dat niet eerder kunnen melden? Maar oké, ik ben enorm blij dat alles goed gaat met Rose. Kunnen we naar haar toe?' Harry kijkt naar de arts.

'Het spijt me, we hadden het moeten melden. Jullie mogen naar Rose toe als jullie stil zijn. Ze heeft rust nodig.' We knikken en volgen de dokter naar de kamer waar waarschijnlijk Rose ligt.

Zodra we binnen zijn vullen zachte piepjes de kamer. Rose ligt op bed met haar ogen gesloten. Ze ziet er zo vredig uit, alsof er niks is gebeurd.

Na een tijdje opent Rose langzaam haar ogen en glimlacht. 'Waarom kijken jullie zo serieus? Jullie mogen heus wel lachen ofzo,' grinnikt Rose.

Zelfs als ze in het ziekenhuis ligt met snoertjes in haar lichaam is ze een vervelend kind die alleen maar vrolijk kan zijn. Rose blijft raar, en stiekem maakt dat Rose speciaal...