Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{83}

Pov Rose.

Ik hoor piepjes, allemaal irritante piepjes. Alles wat ik zie is zwart, ik kan mijn ogen niet openen, ook hier irriteer ik me aan.

Ik hoor stemmen van mensen, maar ik weet niet wat ze zeggen en wie het zeggen. Het is vaag en ik kan er niets nuttigs uithalen.

Ik voel dat er mensen zijn die mijn handen vasthouden, maar ik kan mijn handen niet bewegen. En ook dat is irritant.

Ik kan geen enkel teken van leven geven. Helemaal niks. Ik moet het doen met irritante piepjes, vage stemmen, mensen die me aanraken zonder dat ik kan bewegen en een zwart zicht.

Ik haat zwart. Het is zo duister en totaal niet gezellig. Ik geef toe, ik draag vaak, en graag, zwarte kleding, maar dat is omdat ik het leuk vind om zwart te dragen.

Het is niet dat ik de kleur zwart haat, ik haat het gewoon als alles zwart is. En trouwens ik kan de zwarte kleur niet haten, want die bestaat nou eenmaal niet.

Ik weet ook niet waarom ik aan zulke dingen denk. Vast en zeker dat het komt doordat ik niks anders kan doen.

Als ik alles nu kon doen wat ik wou doen, dan zou ik op dit moment waarschijnlijk chips of zoiets eten. In ieder geval wel iets beters dan hetgeen dat ik nu doe.

Alles wat er nu gebeurt is stom en vrij irritant, ik heb het woord "irritant" nu wel heel vaak gezegd, maar oké. Wat ik wilde zeggen is dat ik langzamerhand gek word.

Het ergste van allemaal is dat ik er niks aan kan doen. Ik kan mijn mond niet openen om te praten, kan mijn ogen niet openen en kan de rest van mijn lichaam niet bewegen.

Alsof alles verlamd is, zo voelt het. Maar ik ben niet verlamd, althans daar ga ik vanuit, want ik heb duidelijk nog wel gevoel in mijn handen.

Het ene dat ik nu nog hoop is dat dit snel voorbij is en ik weer die ene Rose ben die ik altijd al was.

Pov Harry.

We zitten al uren in het ziekenhuis. Rose ligt in coma door een overdosis aan drugs. Hoe dat kan weet niemand, want Rose gebruikt geen drugs, in ieder geval niet dat wij weten.

Het kan gewoon niet. Rose en drugs is hetzelfde als, Rose en geen eten of Rose en nooit druk. Het klopt gewoon niet.

Om het half uur wisselen we met wie er naar Rose toe gaat. Op dit moment zijn Luke en Ashton er. De jongens van 5sos wilden graag mee.

We weten niet wat er gaat gebeuren als ze ontwaakt uit haar coma. We weten niet eens of dat wel gaat gebeuren. We weten niets. Er kan van alles gebeuren wat Rose haar toekomst of die van ons kan veranderen.

Het klink egoïstisch, maar als Rose voor altijd verlamd blijft, als ze verlamd raakt, dan is niet alleen Rose haar toekomst naar de klote, maar ook die van ons.

Dat onze toekomst wordt verkloot kan ik opzich nog wel accepteren, maar Rose moet een goede toekomst hebben, ik wil namelijk niet dat haar toekomst hierdoor wordt verpest.

'Hoe kan er ooit drugs in Rose haar lichaam zitten? Als ze het zou gebruiken dan hadden we het toch allang gemerkt?' Vraagt Louis opeens.

'Ik heb echt geen idee, het lijkt me ook raar dat er iemand backstage is geweest die dat had gedaan, dat kan helemaal niet, want er was echt overal beveiliging,' zegt Liam.

'Laten we gewoon hopen dat ze ontwaakt uit haar coma en dat alles dan goed gaat met haar,' zeg ik.

Niall heeft nog niks gezegd. Hij staart alleen wat voor zich uit. Wij weten allemaal wel dat Niall verliefd is op Rose. Dat is echt overduidelijk, ookal doet hij zijn best om het te verbergen.

Rose weet het alleen niet. En er is een kans dat dat nooit gaat gebeuren, maar laten we daar niet aan denken, we moeten gewoon positief blijven en hopen dat alles goed komt.

Luke en Ashton komen de kamer uit en mompelen dat de volgende twee kunnen.

Niall en Liam staan zwijgend op en lopen de kamer binnen. We hebben van het ziekenhuis geëist dat we dag en nacht bij haar zullen zijn. Natuurlijk wel om en om, want anders worden we allemaal een wrak.

Pov Rose.

Ik hoor voetstappen en een deur die sluit. Even later hoor ik opnieuw voetstappen en alweer sluit de deur. Volgens mij omdat ik niet kan horen dat een deur is geopend.

Ik voel weer dat er mensen zijn die mijn handen vastpakken. Ze praten waarschijnlijk tegen mij, maar ik kan er niks van vertaan.

Hoelang blijft dit doorgaan? Hoelang blijf ik zo? Ik hoop dat het zo snel mogelijk voorbij is, want ik haat dit.

Ik voel me nutteloos en zwak op dit moment. En het feit dat ik weet dat er niets is dat ik eraan kan doen, maakt het alleen maar erger.

Als er iets was dat op dit moment moest stoppen, dan had ik ervoor gekozen om die piepjes te laten stoppen, puur omdat ze mij nerveus maken en omdat het geluid me irriteert.

Al weet ik niet of het goed zal gaan zonder die piepjes. Misschien zijn die piepjes er voor een speciale reden, waardoor ze moeten blijven, maar ik wil niet dat ze blijf want ze zijn stom.

Ik ga dit niet lang volhouden, ik weet niet hoelang dit al bezig is, maar ik wil dat het stopt. Ik wil dat ik de controle over mijn eigen lichaam terug krijg. Ik wil zelf bepalen wat ik wel en niet wil zien of wat ik wel en niet wil horen.

Ik ben alleen bang dat dat nooit gaat gebeuren. Ik ben bang voor wat er nog gaat gebeuren. Wordt het erger? Want het zou vast en zeker nog wel erger kunnen worden.

Maar het zou ook beter kunne worden. Ik hoop eigenlijk wel dat het beter wordt, want dit is al erg genoeg.

De vraag is alleen. "Wordt het nog wel beter?" en "hoeveel beter dan dit wordt het nog?" Word ik weer zoals ik eerst was? Of word het anders? Ik weet het niet, ookal zou ik het dolgraag willen weten...

~~~~~♡~~~~~

Nieuw hoofdstukje voor de meest awesome personen op de wereld! xx