Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{55}

Pov Harry. (ik ga lekker uitstellen moewhaha😝😂)

We zitten op de bank en kijken naar het nieuws. Geen idee waarom, maar waarschijnlijk omdat iedereen zich verveelt.

De laatste tijden komen er allemaal nare dingen op het nieuws. Dat is dan ook de reden dat ik bijna nooit het nieuws bekijk. Ik weet toch wel wat er ongeveer in de wereld gebeurd. Ik moet wel zeggen dat het zwaar kut is, al die oorlogen enzovoort.

Ik pak mijn glas van tafel en drink er een slok uit. Daarna laat ik me weer onderuit zakken op de bank. Louis en Niall zitten met hun mobiel terwijl Liam wat naar de televisie staart.

"Er is een melding gekomen van een auto ongeluk in Londen. Mensen die aanwezig waren bij het ongeval melden dat er een auto tegen een boom aan is gereden de kans dat de auto zometeen ontploft is enorm. De hulpdiensten zijn onderweg, maar aangezien het aan de andere kant van de stad is, is het maar de vraag of er iets te redden valt."

Ik kijk naar de foto's die tervoorschijn komen op het beeld en slik dan. Ik tik Niall en Louis aan en wijs  geschrokken naar de televisie. 'No way,' mompelt Niall terwijl hij opstaat. 'Wat ga je doen?' Vraagt Liam. 'Wat denk je,' zegt hij terwijl hij snel zijn schoenen aantrekt.

Vervolgens staat iedereen op en trekt haastig zijn schoenen en jas aan. We rennen naar buiten. De televisie staat aan, maar we hebben niet geluisterd naar wat er daarna is gezegt. We moeten naar Rose, en wel nu...

Pov Rose.

Mijn ogen rusten op een mesje die ik probeer te grijpen. Maar het lukt niet. Ik word geblokeerd door de gordel. Ik haat gordels...

Na enkele keren proberen krijg ik het mesje te pakken. Ik kijk naar voren en zie vuur. Niet in paniek raken Rose. Raak niet in paniek...

Met een mesje snijd ik de gordel los. Omdat ik nooit handig ben geweest snijd ik ook in mijn vinger. Alleen dat kan me niks schelen.

Ik moet uit deze auto voordat het ontploft. Niet veel later hoor ik een harde knal. Ik sluit mijn ogen en bedek mijn oren. Scherven voel ik in mijn armen. Vuur omringt me. Is dit het einde?

Pov Daniel.

De politie, brandweer en ambulance is inmiddels gearriveerd, maar de kans is groot dat het geen zin meer heeft.

Ik wil naar de auto rennen, maar word tegengehouden door een agent. 'Er zit nog iemand in!' Roep ik terwijl ik me los probeer te trekken. 'Meneer, we doen ons best.' Ik kijk de agent aan en knik dan.

Ik loop heen en weer. Ik kan niks doen, ookal zou ik dat willen. De kans dat Rose dit overleefd is klein. Waarschijnlijk is ze nu al dood... Ik slik. Waarom heb ik niet beter opgelet...

Vanuit mijn ooghoek zie ik Harry, Liam, Louis en Niall mijn kant op rennen. Zodra ze bij me staan kijkem ze me afwachtend aan. 'Waar is Rose?' Roept Harry in paniek.

Pov Harry.

Daniel haalt zijn schouders op. 'Z-ze, het is mijn schuld, verdomme.' Daniel haalt zijn handen gefrustreerd door zijn haar. Louis, Liam en Niall staren naar de auto.

'Meneer, er zit niemand in de auto, weet u zeker dat er nog iemand inzat toen u de auto verliet?' Een brandweerman van gemiddelde leeftijd kijkt Daniel aan. 'Ja, er zat iemand in. Ik ben niet gek!' Daniel kijkt in paniek naar de auto. 'Z-ze kan tocgewoon niet zo snel verbrand zijn?' Vraagt Daniel nu.

De brandweerman schudt zijn hoofd. 'Dat is vrijwel onmogelijk, maar er zit werkelijk waar niemand in de auto meneer.'

Daniel bijt op zijn lip. 'M-maar, hoe?' Niemand lijkt het te snappen. Want volgens de brandweerman zat er niemand in de auto. Alsof Rose verdwenen is. Pats boem weg. Foetsie.

Opeens hoor ik iemand achter ons overdreven hard kuchen. Ik draai me om en zie iemand van de politie staan. Rose is gevonden.

Mijn ogen worden groot. 'Waar is ze?' Roep ik. 'Ze is buiten bewust zijn en licht onderkoelt geraakt, omdat ze waarschijnlijk in de sloot is gerolt toen ze haar bewustzijn verloor.

'Kunnen we naar haar toe?' Vraagt Daniel opgelucht. De agent knikt. 'Schrik alsjeblieft niet.'

We volgen de agent naar één van de ambulances. Rose ligt drijfnat in de brancard. Ze heeft dekens om haar heen gewikkeld terwijl een arts scherven uit haar armen haalt. Hier en daar zitten lichte brandwonden.

De arts lijkt ons op te merken en glimlacht. 'Ze komt er wel bovenop.' Ik glimlach opgelucht terug.

'Daniel, we moeten even een test soen om te kijken of je niet teveel rook hebt ingeademd.' Daniel knikt en volgt een andere arts naar de andere ambulance.

Rose opent langzaam haar ogen en grijpt met haar hand naar haar hoofd. Dan pas merkt ze ons op. 'Hoi,' zegt ze schor. We antwoorden vrolijk terug.

Rose kijkt naar de arts die de laatste stukken glas uit haar arm haalt en hier en daar een pleister op plakt.

'Hoe voel je je?' Vraagt de arts voorzichtig. 'Wel oké, alleen hoofdpijn en een beetje koud.' De arts glimlacht kort.

'We wachten totdat je temperatuur op 36 graden is en dan mag je naar huis.' Rose knikt.

'Hoi ik ben rechercheur Williams. Ik zou graag willen weten wat er is gebeurd.' Rose glimlacht vriendelijk en begint met praten.

Pov Rose.
(Het moment na de ontploffing)

Overal is vuur, maar dat boeit me geen shit. Mijn eigen deur ktijg ik niet open. Kan een mens nog meer ongeluk hebben?

Ik kijk naar de deur waaruit Daniel is gestapt. Ik kruip over mijn stoel en probeer de deur te openen. Aangezien hij op een kiertje staat, kan ik hem makkelijk open duwen. Ik laat me vallen in het gras en kreun zacht van de pijn.

Ik kijk om me heen. Mijn hoofd bonkt van de pijn, aangezien ik mijn hoofd zo nodig moest stoten. Ik probeer overeind te zitten, maar alles wordt zwart voor mijn ogen. Ik voel nog net hoe ik wegglijd en in koud water beland.

'En dat was het hele verhaal,' maak ik het af. 'Als je het stuur niet had gepakt, dan had niemand van jullie het overleefd. Dus ook de mensen uit de andere auto niet.'

'Hoezo dan?' Ik kijk de recherche vragend aan. 'Als jullie beide jullie snelheid hadden behouden, waren jullie zo hard tegen elkaar geknalt dat er weinig kans dat iemand het had overleefd.'

Harry kijkt me aan. 'Dus Rose, je hebt levens gered.' Ik knik. 'Ik denk het.'

Ik kijk om me heen opeens wordt alles weer zwart voor mijn ogen en zak ik weg in een diep zwart gat...