Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{5}

Ik word weer omgedraaid en kijk naar mijn schoenen. Waarvan ik merk dat mijn veters los zitten. Wetend dat ik niet kan vluchten blijf ik staan kijkend naar mijn voeten.

Pov Rose.

Mevrouw Black duwt me in mijn rug. Langzaam zet ik stapjes dichterbij. Ik ga naast Luna zitten.

'One Direction komt iemand adopteren, oh my gosh. Ik ben zo blij dat ik ze nog een keer zie. Dit had ik nooit verwacht. Ik weet dat ze me toch niet kiezen, omdat ik toch andere interesses heb dan hun. En-' ze kijkt me aan en is stil.

'Sorry ik liet me even gaan,' zegt ze zacht. 'Het geeft niks,' hoor ik mezelf kort zeggen. Ik glimlach kort. Ze glimlacht kort terug.

Er zitten alleen maar meisjes. Opeens, vanuit het niets staat Allison voor mijn neus. 'Dus, waar zat jij?' Vraagt ze bitchie.

'Gaat je niks aan, doei Allison!' zeggen Luna en ik tegelijkertijd. We kijken elkaar aan 'Oh my gosh twins!' zeggen we alweer tegelijk. Nu schieten we in de lach.

Allison rolt met haar ogen en loopt vervolgens terug naar haar schoothondjes.

'Jongens iedereen is er dus we kunnen beginnen.' Ik kijk wat om me heen. Ik wil weg maar het kan niet.

Ik staar recht vooruit. No way dat ik mee ga. 'Eis één is dat je ouder moet zijn dan twaalf jaar.' Ik wil opstaan, maar bedenk me dan dat ik niet zo jong ben. Ik zucht.

Meer dan de helft verlaat de ruimte. 'Je kunt gaan als je niet muziek kunt spelen.' Luna en Carmela staan gelijk op en lopen weg. Luna en muziek spelen is geen combinatie.

Ik zou kunnen opstaan, maar dan heb ik een late reactie en dat valt teveel op. Ik kijk om me heen en zie nog maar de kwart van wat er eerst was zitten.

Ik kijk naar de vier jongens voor me. Ze overleggen wat. Na nog wat eisen blijf ik nogsteeds zitten. Ik wilde wel weg maar dat kon echt niet.

We zijn nu nog maar met zijn vieren. De anderen, waaronder Allison -die overigens veel dingen heeft gelogen-, willen aan hun gezichten te zien graag mee.

Als je naar mij zou kijken, zou ik dood en verveeld voor me uit zitten kijken. 'De negende eis is dat je een beetje van voetbal houdt.'

Ik hou van voetbal, maar ik ga niet met ze mee. Ik sta op en loop naar de deur. Ik gun niemand een blik.

Ik word tegengehouden door mevrouw Black, alweer. 'Rosie, je mag niet liegen,' zegt ze zacht zodat niemand iets kan horen. 'Nou en! Ik heb hier geen zin in,' roep ik.

Misschien had ik niet moeten roepen, maar ja, ik ben niet de slimste. Nooit geweest.

Ik voel allemaal ogen in mijn rug branden. Ik kijk naar mevrouw Black en draai me zuchtend om en loop terug naar mijn plaats. Die blik in haar ogen spuwden vuur, dus ik had geen keus.

Op dit moment haat ik mijn leven echt. Het kan niet erger. Misschien vind je dat ik me aanstel, maar dat doe ik niet. Ik mag One Direction niet voor een bepaalde reden. Een reden die ik niet wil delen met de wereld. Omdat ik weet dat mensen me dan keihard gaan uitlachen in mijn gezicht.

Ik zie dat ik nog alleen ben met Allison. Arg. Dat kind zit alles bij elkaar te liegen, omdat ze naar haar idolen wil. Heel diep in mijn hart heb ik medelijden voor die arme jongens.

Ik zie dat ze me aankijken en praten wat over mij. Hetzelfde doen ze bij Allison, maar dan wat korter.

'Als laatste eis willen we een korte voorstelronde.' Harry kijkt naar mevrouw Black die knikt.

'Allison, ga jij maar eerst met de jongens mee,' zegt mevrouw Black. Ze staat op en loopt 'netjes' achter de jongens aan.

Mevrouw Black komt mijn kant op en gaat naast me zitten. 'Rose, geef ze alsjeblieft een kans. Je weet diep van binnen dat het niet hun schuld is. Ik wil dat je ze een kans geeft. Dat had je moeder ook gewilt.' Ze kijkt me aan.

Mijn moeder was enorm trots op de jongens, dat vertelde ze wel eens. Daardoor ben ik ook een tijdje fan geweest. Maar dat veranderde in één klap.

Ik hoor aan het geluid dat de jongens en Allison terug komen. Mevrouw Black glimlacht naar me. Ik glimlach kort terug.

'Je kunt het wel Rose, doe het voor je moeder,' zegt ze zacht. Ik knik en loop zonder iets te zeggen naar de jongens.

Ze zien me hun kant oplopen waardoor ze glimlachen en alvast vooruit lopen. We komen aan in het kantoortje van mevrouw Black.

'We zagen je voetballen. Nice goal,' zegt Niall. Het enige wat ik kan zeggen is een kleine "o".

'Nou vertel eens iets kort over jezelf.' Liam dit keer. Ik kijk omhoog en zie dat vier paar ogen mij aankijken.

'Mijn naam is Rose en ik ben zeventien jaar.' Meer heb ik niet te zeggen. Ze zien aan me dat ik geen zin heb om te praten. 'Wat zijn je hobby's?' vraagt Louis.

Doe het voor je moeder...

Doe het voor je moeder...

Doe het voor je moeder...

Doe het voor je moeder...

Doe het voor je moeder...

Die zin blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik kijk naar de jongens. Stelden ze me nou een vraag?

'Sorry, wat zei je?' vraag ik voorzichtig. 'Ik zei: "wat zijn je hobby's?"' Louis kijkt me aan.

Ik knik. Doe het voor je moeder. 'Uhm, ik speel graag gitaar en piano. En ik voetbal soms.' Het stukje over dat ik zing laat ik voor ze achter.

'Zing je niet?' vraagt Harry. Ik schud mijn hoofd. Ik ben slecht in liegen dus als ik nu moet praten verraad ik mezelf gegarandeerd.

De jongens kijken elkaar aan en knikken dan. 'We weten genoeg, kom je?'

We lopen terug en de jongens gaan praten met mevrouw Black. Ik heb geen zin om met Allison te praten. Het enige dat ik nu hoop is dat ik niet mee hoef.

Ze komen weer terug. 'Allison, pak maar je spullen. Je mag met de jongens mee.' mevrouw Black loopt naar Allison toe en fluistert wat in haar oor. Vervolgens krijg ik een kwade blik van Allison.

Het enige waar ik aan denk is dat ik niet mee hoef. Ik ben vrij! Ik heb zin om een vreugde dansje te doen, maar de jongens staan er nog dus dat doe ik maar even niet.

'Rose,' mevrouw Black loopt naar me toe, 'ze wilden een proeftijd dus jij gaat ook mee.' Wacht wat? Opeens ben ik niet meer vrolijk.

'Rose, ik weet dat je niet wilt, maar ze zullen goed voor je zorgen, al is het maar voor een week.' Ik knik niet wetend wat ik moet zeggen.

Al is het maar voor een week... Ik heb nog een kans! Er is een kans dat ik terug kom. Als een blije kip huppel ik weg. De verbaasde blikken achterlatend.