Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{47}

~ ☝~
Gisteravond kwam ik dit tegen op YouTube😂 Niall's dance moves are goals😂❤😏 En die rap, wauw, applauss!👏😂

En oh my carrot, #5 in fanfictie😍🎉

~~~~~♡~~~~~

Pov Rose.

Het is de avond van het gala. Mijn jurk ligt op mijn bed terwijl ik heen en weer loop in mijn kamer. En nee, ik heb geen reden voor het heen en weer lopen.

Daniel komt me pas over twee uren ophalen. Ik had hem gezegd dat dat niet hoefde, maar ja, Daniel is en blijft Daniel.

Elke keer als ik over straat loop word ik herkent. Dat is niet zo enorm erg, maar mensen gaan de hele tijd zeuren dat ik moet gaan zingen. Je wilt niet weten hoevaak ik deze week al "nee" heb gezegd.

Lizz kan elk moment hier zijn, we zouden ons namelijk samen klaarmaken, want als ik alles alleen moet doen, dan is mijn haar verbrand voordat ik het überhaupt heb gekrult, en met een beetje ongeluk ook nog verbrande vingers.

De deurbel gaat en nog geen minuutje later staat Lizz in mijn kamer. We maken ons klaar en praten over vanalles en nog wat, niet dat het interessant is.

Ik heb een simpel zwart jurkje met een beetje kant terwijl Lizz een knalrood jurkje aanheeft. De jurk is wel mooi, alleen ik zou het niet dragen naar een gala. Ik haat het namelijk om op te vallen.

'Rose, je gaat potverdorie hakken aan doen, want ik kan het niet aanzien dat jij sneakers aanhebt,' klaagt Lizz. Ik grinnik en schudt mijn hoofd. 'Ik wil mijn enkels niet breken en ik wil ook nog niet dood.' Lizz zucht. 'Dan geef ik je les in "hoe-loop-je-normaal-op-hakken". En je gaat me niet zeggen dat je geen hakken hebt, want dan vermoord ik je.'

Ik zucht en mompel zacht een "goed". Lizz is het type persoon die doorzeurt totdat ze haar zin heeft. Ik wijs naar mijn inloopkast. 'Daar ergens zijn de moordwapens.'

Er ontstaat een grote glimlach op Lizz' haar gezicht terwijl ze huppelend mijn inloopkast binnen loopt.

Even later heb ik zwarte hakken onder mijn voeten. Ik wil alvast afscheid nemen van iedereen. Ik houd van jullie. Oké Rose, stop met je gezeik en ga staan.

Ik zucht zacht en sta op. Ik heb nog geen stap gezet of ik verlies mijn evenwicht en ik lig op de grond. Ja ik weet het, het is erg. Zelfs een vijfjarige kan beter op hakken lopen dan ik.

Ik hoor iemand de trap op komen en even later wordt mijn slaapkamerdeur geopend door Niall. 'Rose wat is er gebeurd?' Niall kijkt me bezorgd aan.

Ik mompel een "ik kan niet op hakken lopen en viel" terwijl Niall probeert om zijn lach in te houden. Wat hem duidelijk niet lukt aangezien hij nu zo hard lacht. De mensen in Australië zouden hem nog kunnen horen.

Met hulp van een lachende Lizz sta ik weer op en loop wankelend door mijn slaapkamer. Mensen zullen mij dronken verklaren voordat ik maar één glas heb gehad. 'Nou ik ga maar weer, later,' Niall sluit lachend de deur en ik hoor dat hij naar beneden loopt.

Na heel wat preken van Lizz en pijn aan mijn heup kan ik redelijk fatsoenlijk op hakken lopen. Al zal het me niks verbazen als ik zometeen van de trap afval met deze moordwapens onder mijn voeten.

Ik loop naar de badkamer en kijk nog even snel in de spiegel. Gelukkig heeft Lizz niet te veel troep, make-up dus, op mijn gezicht gesmeerd, want anders zou ik haar vermoorden met de hak van haar schoen.

Ik heb namelijk ooit op televisie gezien dat iemand dood is gegaan, omdat er een hak in de buik was grdrukt. Vraag me niet wat dat was, want ik heb geen idee.

De deurbel gaat alweer. Dit keer zal het Daniel wel zijn samen met Mark. We horen Louis schreeuwen over het feit dat we nu moeten komen.

Ik pak mijn tas en volg Lizz van de trap. In de hal staan zes jongens ons met open monden aan te staren. Ik glimlach en probeer zo normaal mogelijk te lopen.

'Wauw Rose, echt wauw,' zegt Daniel die blijkbaar niet uit zijn woorden komt. Geen idee waarom, alsof hij me nog nooit in een jurk heeft gezien met hak-. Oh nee wacht, tuurlijk heeft hij dat nooit gezien. Dat is namelijk onmogelijk...

Niall zijn mond gaat langzaam weer dicht. Hij begint spontaan te lachen. Ik kijk hem vragend aan. 'Sorry, maar jou op de grond zien liggen was geweldig, ik had niet verwacht dat jij nog levend je kamer uit kwam.'

Ik geef hem een kwade blik en sla hem tegen zijn schouder. 'Auw,' mompelt hij terwijl hij met zijn hand over zijn schouder wrijft. Ik grinnik. 'Eigen schuld,' ik steek kinderachtig mijn tong uit waardoor Niall het automatisch terug doet.

'Kleuters,' mompelt Louis die lachend met zijn hoofd schud. 'Je bent zelf een kleuter,' roepen Niall en ik tegelijk. Louis ogen worden groot. 'Praat nooit meer tegelijkertijd tegen mij, want dat is eng. Één Rose is al erg genoeg,' zegt Louis nu.

Ook hem sla ik tegen zijn schouder. 'Auw, help ik word mishandelt door een kind,' roept Louis. Ik rol met mijn ogen.

Mijn "ouders" zijn nog onvolwassener dan een peuter. Ik zou eerst kleuter zeggen, maar peuter is veel beter.

'Nou Rose we gaan nu, anders vallen er doden,' zegt Daniel terwijl hij naar Louis kijkt. Louis haalt onschuldig zijn handen omhoog. 'Ik denk dat als er een dode valt, dat Niall de eerste is,aangezien je maar het woord "eten" hoeft te zeggen als lokmiddel.' Niall kijkt Louis kwaad aan.

'Oké we gaan, ik wil geen gewonden zien als ik terug ben. Doei Hazz, Li, Ni en Lou.' Ik krijg allemaal vrolijke "doei's" terug zodra ik het huis verlaat met Lizz, Daniel en Mark.

Het is echt leuk om te zien hoe verbaast je de jongens kunt maken. Ik noem ze bijna nooit bij hun bijnaam dus waarschijnlijk dachten ze dat ik in de war was of zo. Ben ik ook, maar hé, dat wist ik al vanaf dat ik logisch kon denken. Ik bedoel, vanaf ik kon denken. Logisch denken is namelijk niks voor mij. Deze onzin gedachten slaat ook echt nergens op. Ik heb geen idee wat er mis is met mij op dit moment. Eigenlijk heb ik daar nooit een idee over. Nu stop je Rose, want je bent irritant...