Adopted By 4 Crazy Boys | 1D Fanfictie ✔

{15}

Daar kleed ik me om in een groot shirt en mijn joggingbroek. Ik ga naar Justin's slaapkamer en stap in bed.

Justin komt de slaapkamer binnen en draait de deur op slot. 'Waarom draai je die deur op slot?' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Stil maar schatje, het komt allemaal wel goed.' Hij loopt op me af en haalt de dekens van mijn lichaam. De kou dringt mijn lichaam binnen waardoor ik kippenvel krijg.

'W-w-wat doe je?' Krijg ik uit mijn mond. 'Dat zie je vanzelf wel.' Hij gaat boven me hangen. Shit dit gaat fout. Helemaal fout.

Hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik houd mijn lippen stevig op elkaar en trap hem in zijn 'vriend'. Hij kreunt en duikt ineen. Al snel hersteld hij zich. Hij grijpt mijn polsen vast met één hand.

'Slet! Werk mee of het zou niet zo prettig voor je aflopen.' Hij kijkt me met woede en lust aan. Ik slik. Ik dacht dat hij te vertrouwen was. Niet dus. Tranen rollen onbewust over mijn wangen.

Hij drukt zijn lippen weer op die van mij. Zijn vrije hand gaat over mijn borst en hij knijpt erin. Ik walg hiervan.

Hij vraagt toestemming met zijn tong, maar ik weiger. Ik pers mijn lippen dichter op elkaar wanneer hij in mijn onderlip bijt.

'Werk mee hoer!' Ik werk nogsteeds tegen. Zijn hand glijdt snel naar mijn kont en knijpt erin. Van schrik open ik mijn mond een stukje.

Hij grijnst en zijn tong dringt binnen mijn mond. Ik twijfel geen moment en bijt hard op zijn tong. Zijn greep in mijn pols verslapt zich. Ik trap hem nog een keer in zijn 'vriend' en glip dan onder hem door.

Ik grijp mijn mobiel en tas, draai de deur snel van slot en loop naar beneden. Had hij maar een slot met sleutel moeten hebben.

'Ik krijg je wel slet!' Hoor ik hem vanaf boven roepen. Tijd om mijn schoenen aan te trekken heb ik niet, dus ik grijp ze van de grond. Mijn jas pak ik vlug en vervolgens ren ik het huis uit.

Ik heb geen idee waar ik ben en ren maar een willekeurige richting op. Zo snel als ik kan ren ik weg. Ik merk dat Justin me niet volgt, maar toch ren ik door. Je weet maar nooit.

Ik ren totdat ik niet meer kan. Zodra ik op een bordje kijk zie ik dat ik in een ander dorp ben beland en nu twee kilometer heb gerent.

Ik pak hijgend mijn mobiel en ga naar google. Even zoeken wat het adres van de jongens is. Het staat vast en zeker wel op internet. Ondertussen trek ik mijn schoenen aan, omdat rennen zonder schoenen niet zo prettig is.

Zodra ik het adres heb gevonden open ik google maps. Lekker dan nog dik een uur lopen.

Ik zoek mijn oortjes uit mijn tas en plug die in mijn mobiel. Gelukkig is mijn mobiel bijna helemaal vol anders had ik een probleem.

Omdat ik er zo snel mogelijk wil zijn en nog wel wat energie heb begin ik in een rustig tempo te rennen over straat. Elk persoon die me nu ziet zal vast en zeker denken: "Welke idioot rent er om half twee 's nachts over staat?" Nou deze idioot dus.

Ik blijf rennen. Na een half uur stop ik voor een tijdje. Ik kom rustig op adem terwijl ik doorloop.

Als ik er geen reden voor had gehad, lag ik nu doodmoe op straat. Ik zie dat ik nog één kilometer moet lopen.

Dat is dus ongeveer een kwatier lopen. En als ik ga rennen maximaal tien minuten.

Ik neem een grote hap met adem alsof ik ga duiken in de zee en begin dan weer met rennen.

Nooit gedacht dat ik zolang kon rennen. Als ik dit eerder had geweten deed ik mee aan een hardloop marathon.

Na vijf minuten rennen vertraag ik. Ik ben al redelijk in de buurt. Een paar straten verder staat het huis van de jongens.

Terwijl ik eigenlijk al doodmoe ben van het rennen ga ik door. Ik zie het huis in de verte en gelukkig is er niemand buiten.

Ik ga wandelen om op adem te komen. Ik open de poort met mijn pasje en loop naar de deur. Ik slik even en druk dan vastberaden op de deurbel.

Ik heb de sleutels van het huis namelijk hier laten liggen. Ik ben een sukkel ik weet het.

En ik ben ook een sukkel, omdat ik heb besloten om niet terug te komen. Ik druk nog een keer op de bel, omdat ik geen reactie krijg.

Waarschijnlijk ligt iedereen te slapen. Ik word ongeduldig en druk nog één keer op de bel.

Net als ik op het punt sta om weg te lopen, wordt de deur geopent. Niall staat er. Zijn ogen worden groot zodra hij ziet dat ik het ben.

'Hey Nialler,' zeg ik. Wacht wat?! Ik geef mensen die ik niet mag nooit bijnamen. Tenzij de bijnamen scheldwoorden zijn of echt van die kut woorden. Daar gaan we weer met mij en mijn onbegrijpelijke gedachtes. Welkom in het leven van een meisje die zichzelf niet snapt...