City of Angels

^^43^^

Ξυπνησα από τον ήχο του κινητού μου. Κοίταξα την αναγνώριση κλήσης και είδα να γράφει μαμά.

Πήρα την απόφαση να το σηκωσω.

"Ναι;" μίλησα δήθεν αδιάφορα.

"Αγάπη μου! Εχεις χρόνο να μιλήσουμε;" με ρώτησε εκείνη.

"Κοιτά μαμα, αν δεν εχεις πάρει απόφαση οτι εγώ είμαι με τον Φοίβο, σε παρακαλω, μην τρως τον χρόνο μου." απαντησα σκληρά.

"Όχι, θεωρώ οτι το έχω πάρει απόφαση. Μπορεί να μην έχω συμφιλιωθεί ακόμα με την ιδέα αλλά δεν θέλω να σε χάσω! Εισαι οτι πολυτιμότερο έχω."

"Σε αγαπάω μαμά!" της είπα αυθόρμητα και αρκετά δυνατά γιατί είδα τον Φοίβο να ανοίγει τα ματια του.

"Κι εγώ σε αγαπάω ψυχή μου!" είπε εκείνη και η γραμμή έκλεισε.

Ο Φοίβος, έχοντας ξυπνήσει, τεντώσε τα χέρια του αδέξια. Με άρπαξε απο τη μέση και με τράβηξε κοντά του.

Με φιλησε ορμητικά στο μάγουλο και με καλημερισε.

"Καλημέρα!" απάντησα εύθυμα εγώ και τυλιξα τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του.

Έπειτα απο ατέλειωτες αγκαλιτσες, σηκωθηκαμε να παρουμε πρωινό.

Καθώς κοιτούσα φωτογραφιες στο κινητό μου, έπεσα πανω σε μια που είχα βγάλει με τιν Γιώργο όταν ειχαμε παει μια μέρα στην Θεσσαλονίκη.

Έδειχνε τοσο χαρούμενος. Ενα χαμόγελο είχε φωτίσει το προσωπο του και με κρατούσε απο τους ώμους.

Ο Φοίβος ήρθε και με αγκάλιασε απο πίσω. "Παλι νοσταλγείς ε;" με ρώτησε τρυφερά και με φίλησε στο μάγουλο.

Ρουφηξα μια γουλια καφέ απο την κούπα που μου είχε αγοράσει ο Φοίβος. Σκέφτηκα λίγο και έπειτα απάντησα κάπως δειλα: "Ε, ναι.."

"Να του πεις οτι τον δέχεσαι πίσω. Αφού δεν μπορείς να το κρατήσεις άλλο ρε μωρό μου.. " μου είπε.

"Εχεις δίκιο. Θα τον πάρω τηλέφωνο να ερθει απο εδώ να μιλήσουμε.." αποφάσισα και αγκαλιασα τον Φοίβο. "Συγνώμη που σε μπλεκω τόσο." εβαλα το προσωπο μου μέσα στη ζακέτα του και μυρισα το άρωμα του.

"Απο εδώ και πέρα, δεν θα κρυβουμε τίποτα ο ένας απο τον άλλον. Όλα μαζι θα τα αντιμετωπίζουμε ναι;" με χάιδεψε στο μάγουλο.

Κουνησα το κεφαλι μου θετικά.

Τον αγαπάω. Όσο τίποτα άλλο..

Έπιασα το κινητό μου και έστειλα μήνυμα στον Γιώργο.

Απο: Εγώ

Περνά απο το σπίτι μου σήμερα στις 6. Είναι στην οδο Τάδε 22.

Η απάντηση ήρθε ευθύς αμεσως.

Απο: Bro

Θα είμαι εκεί. Μην διώξεις τον Φοίβο.

Δεν είχα σκοπό. Απαντω μεσα μου.

{..}

Το κουδούνι χτύπησε. Ο Φοίβος άνοιξε την πόρτα κρατώντας μου το χερι.

"Γεια σου Φοίβο. Γεια σου Αλεξάνδρα." είπε σιγανα.

"Πέρασε" είπε ο Φοίβος σε λίγο πιο εύθυμο τόνο. Καθισαμε στους καναπέδες και πήρα τον λογο.

"Γιώργο, παρότι μου έκανες κάτι άσχημο και με πληγωσες, δεν νιώθω ότι μπορω να σε αποχωριστω. Είμαστε φιλοι απο το γυμνάσιο, σε ξέρω όλη μου τη ζωή και δεν μπορω να σε αφήσω!" είπα και ενα χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου.

"Αλεξάνδρα μου." είπε και με πήρε αγκαλια. "Σε ευχαριστώ. Και ευχαριστώ και τον Φοίβο για την ανεκτικότητα του." είπε.

"Τίποτα, απλα αν την πληγωσεις, θα είμαι εγώ αυτός που θα σε διώξει." είπε ο Φοίβος και χαμογέλασε.

"Δεν νομιζω να χρειαστεί." είπε ο Γιώργος.

Έχω τον φιλο μου πίσω. Βέβαια, θα είμαι λίγο επιφυλακτική αλλά, το σημαντικό είναι οτι δνε χρειάζεται να ανησυχω για τίποτα τώρα!

Έχω ολους τους ανθρώπους που αγαπώ στο πλάι μου και τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει. Κυρίως, κανεις δεν θα σταματήσει την αγάπη μου για τον Φοίβο.

Χαμογελασα. Όλα θα πάνε καλά.

Έτσι κι εσείς, μην αφήσετε κανέναν να σας καταστρεψει. Μην αφήσετε κανέναν να μπει ανάμεσα σε εσάς και την αγάπη σας για ενα άτομο.

Διαλεξτε καλά τους φιλους σας, λίγοι και καλοί. Εκείνοι είναι που θα βρίσκονται δίπλα σας οτι και να γίνει.

Αγαπάτε τη ζωή, και μάθετε να αποδεχεστε τα απρόοπτα, ποτε δεν ξέρετε πως θα εξελιχθούν!

Το σημαντικότερο, να χαμογελάτε, και να είστε θετικοί.