City of Angels

^^7^^

Κοιτούσα τον κλέφτη προσεκτικά. Εκείνος, φαινόταν σαν να είχε καρφώσει τα ματια του επάνω μου. Υποτίθεται πως δεν μπορούσε να με δει εκεί που ήμουν.

Κι όμως, ένιωθα το γαλάζιο ανατριχιαστικό του βλέμμα να με τρυπάει. Αναρίγησα και έστρεψα το βλέμμα μου αλλού.

Άκουσα τον αρμόδιο αστυνομικό να αρχίζει την ανάκριση και ξαναγύρισα το βλέμμα μου.

"Φοίβος Νικολόπουλος. Χιλιαδες μικροκλοπές στο ποινικό σου μητρώο. Ακόμα μια προστέθηκε."
Διακόπτοντας απότομα τον αστυνομικό, μιλώντας μεσα απο τα δόντια του ο Φοίβος είπε: "Κοίτα, φίλε, δεν θέλω να κλεβω. Αλλα.." έκανε μια παύση. "Η μητέρα μου, είναι άρρωστη, και απο τοτε που μας παράτησε ο πατέρας μου, έπεσε σε κατάθλιψη. Και θέλω να την βοηθήσω να φύγει απο εκείνο το σκοτεινό μέρος της κατάθλιψης. Δεν είναι τόπος για κείνη."

Κοίταξε προς το μέρος μου κι ας μην μπορούσε να με δει. Εγώ συγκράτησα τα δάκρυα μου και με πόνεσε το σαγόνι μου.

Ο αρχηγός Φωτόπουλος με ρώτησε τι τιμωρία θα έπρεπε να του επιβάλει. Εγώ, μη γυρνώντας να τον κοιτάξω, απάντησα: "Αφήστε τον να φύγει." και τα δάκρυα τελικά κύλησαν απο τα μάτια μου.

"Δ-δε μπορω να τον βάλω στην φυλακή ενώ ξ-ξέρω πως η μητέρα του τον χρειαζεται. Αφήστε τον." ξαναείπα.

Ο κύριος Φωτόπουλος σαστισμένος, ανταποκρίθηκε με ενα συγκαταβατικό νεύμα. Μου άνοιξε την πόρτα του θαλάμου κι εγώ έφυγα. Δεν γύρισα ουτε μισή στιγμη να κοιτάξω τον Φοίβο.

Με την ένταση που είχα συσσωρευμένη μέσα μου, δεν άργησα να φτάσω σπίτι. Χτύπησα το κουδούνι και κατέρρευσα στην αγκαλιά της μαμάς μου.

Της εξήγησα οτι τον άφησα και γιατί τον άφησα. Ευτυχώς εκείνη δεν πανικοβλήθηκε. Με άκουσε υπομονετικά κουνώντας το κεφάλι της.

Όταν τελείωσα την διήγηση μου, μου ειπε αγκαλιάζοντάς με: "Εχεις μεγάλη ψυχή Αλεξάνδρα. Με κανεις περήφανη αγάπη μου. Θα έλεγα όμως, να ψάξεις να βρεις το αγόρι και να πάρεις πίσω την τσάντα σου.. Ηταν δώρο απο τιν πατερα σου εξάλλου.."

"Ναι μαμά, εχεις απόλυτο δίκιο! Αυτό θα κάνω!" απαντξσα με ενα χαμόγελο και σηκώθηκα για να πάω στο δωμάτιό μου.

Έπιασα το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό του Γιώργου.

"Επ, πως πήγε; Για πόσα χρόνια τον εβαλες μέσα;" ρώτησε γελώντας.

Χωρίς να πολυλογώ του αφηγήθηκα τι συνέβη. Εκείνος μόλις τελειωσε είπε: "Πωπω, ρε Αλεξάνδρα, μπράβο σου ρε..Τώρα τι θα κανεις;"

"Θα πάρω την τσάντα μου πίσω!" αποκρίθηκα γελώντας.

Έπειτα πήρα τηλέφωνο να ενημέρωσω την Νίκη γαι το τι είχε γίνει τελικα. Εκείνη, προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει να βρούμε το σπίτι του Φοίβου και αργότερα, ήρθε σπίτι μου για να ξεκινήσουμε το ψάξιμο στους καταλόγους και στο ίντερνετ.

Αυτά για τωρααα!! Ελπίζω να σας άρεσε!! Μέχρι το επόμενο, φιλάκια πολλά! Thank for reading, xoxo😘😘😻😻