City of Angels

^^35^^

"Φοίβο μου!" αναφώνησα και έπεσα στην αγκαλιά του. "Συγνώμη" ψιθυρισα και φιλησα το μαγουλο του. "Δεν θα ξαναπιστεψω ποτε κανέναν. Στο υπόσχομαι" του υποσχέθηκα.

"Κι εγώ υπόσχομαι να μην αφήσω κανέναν ηλίθιο να σε στενοχωρησει." υποσχέθηκε και με φίλησε.

"Θα μπλοκαρω και τον αριθμο του Γιώργου." αποφάσισα και εβγακα το κινητό μου απο την τσέπη της ζακετας μου.

"Δεν θα χρειαστεί. Για λιγες μέρες τα ματια του θα είναι αρκετά πρησμένα για να σου στείλει μηνυμα." είπε ο Φοίβος και η Νίκη γέλασε.

"Τι εννοείς;" τον ρωτησα.

"Ε, να, χτύπησε λιγάκι. Να μαθει αλλη φορά να στενοχωρει το κορίτσι μου" είπε και με πήρε στην αγκαλιά του.

Άθελά μου χαμογελασα κι εγώ. Του άξιζε του Γιώργου. Δεν με πειράζει και πολύ που τον χτύπησε ο Φοίβος.

Πήρα αγκαλιά την Νίκη. "Συγνώμη που σε αμφισβήτησα." είπα μετανιωμένη.

"Χαλαλι σου. Αφού κατάφερα να σε πεισω τελικά, μου αρκεί" είπε και μου ανταπέδωσε την αγκαλιά. "Για αυτό είναι οι φίλες άλλωστε." προσθεσε χαμογελώντας.

Σηκώθηκε όρθια και είπε: "Λέω να σας αφήσω τα δυο σας."

"Όχι, που θα πας;" διαφωνησα εγώ. Ούτως ή άλλως δικο της ηταν το σπίτι.

"Θα πάω στον Νίκο, τον έχω παραμελήσει λιγάκι. Μην βγαινετε τώρα να πάτε στο τροχόσπιτο και κουβαλατε βαλίτσες. Κι αυριο μέρα είναι!" είπε και με αγκάλιασε.

"Και τι μέρα.. Σάββατο!" αναφωνησα εγώ με χαρά. "Μόλις ξυπνησετε με τον Νίκο, ελάτε απο δω. Θα φτιαξω πρωινό να φάμε όλοι μαζί!" πρότεινα χαρούμενα.

"Ωω, τέλεια! Θα μου φτιαξεις τηγανίτες; Που τις φτιαχνεις ωραιαα;" με παρακαλεσε η Νίκη.

"Φυσικά. Άντε στον καλό σου τώρα! Και να του δώσεις χαιρετίσματα απο μένα!" είπα κι εκείνη έγινε καπνός μέσα στο μαυρο της αμάξι.

"Και τώρα οι δυο μας. Επιτέλους. Μετα απο τόσες μερες που δεν με πιστευες." είπε ο Φοίβος και με πήρε αγκαλιά.

"Και τώρα, μείναμε εγώ εσύ και η νυστα μου!" του είπα αστιευομενη. "Με ρωτάς αν κοιμηθηκα ενω σκεφτόμουν εσένα με αυτήν τηηην.." είπα δήθεν θυμωμένα και μουτρωμενα.

"Μην μου κανεις ναζια εμένα. Δεν φταιω εγώ που ο εγκέφαλός σου υπολειτουργεί!" μου είπε εκείνος. "Πίστευες οτι θα σε απατουσα ποτε εγώ; Ντροπή σου!" τελειωσε την φράση του και με έσπρωξε με την πλάτη στον καναπέ.

Εγώ τσιριξα γελώντας κι εκείνος με φίλησε. "Πάμε μέσα." του είπα και τον πήρα απο το χερι γαι να πάμε στην κρεβατοκάμαρα που εμένα προσωρινά εγώ.

{..}

Κάποια στιγμη, όταν εγώ είχα κουρνιασει στην αγκαλιά του με φίλησε και μου είπε: "Στο υπόσχομαι οτι όσο πιο σύντομα γίνεται θα νοικιασουμε ενα δικο μας σπιτάκι."

"Πωπω, ναι! Δεν θα ηταν τελεια;" ψιθυρισα και αμέσως χιλιαδες σκέψεις πλημμύρισαν το μυαλό μου.

Και ναι, κάπου εκεί, με πήρε και ο ύπνος..

Heyyy!! Τι μου κάνετε;; Ελπίζω να είστε και να περνάτε καλά! Μέχρι το επόμενο (το οποίο δεν γνωρίζω ποτε θα είναι) φιλάκια πολλά!!

See you later alligators🙈