City of Angels

^^2^^

Ο Γιώργος παρκάρισε το αμαξάκι του έξω από την Μητρόπολη Αθηνών στην Πλάκα. Έσβησε την μηχανή και μου έκανε νόημα να περιμενω. Εγώ είχα ενα τεράστιο ηλίθιο χαμόγελο στριφογυρισμένο δεκατρείς φορες γύρω από τα αυτιά μου. Πλάκα!! Τέλεια! Η αγαπημένη μου περιοχή! Είχα πολύ καιρό να κατέβω στο κέντρο!

Ο Γιώργος κοίταξε προσεκτικά τον δρόμο και ήρθε δίπλα μου έξω από την πόρτα του συνοδηγού. Μου άνοιξε την πόρτα και εγώ σαν μικρό παιδί, σηκώθηκα ανυπόμονα από το κάθισμα και πετάχτηκα έξω.

Έκανα τον γύρο του αυτοκινήτου και ανέβηκα στο πεζοδρόμιο. Προχωρήσαμε με τον Γιώργο στα στενά που γνωρίζαμε καλά από μικροί. Όλα ήταν τόσο όμορφα. Παρα το κρύο, υπήρχε πολύς περιπλανώμενος λαός στα δρομάκια. Το φεγγάρι ξεπρόβαλε για να κρατήσει συντροφιά στην ολόφωτη Ακρόπολη..

Περπατούσαμε χαλαρά χαζεύοντας γύρω μας. Μιλούσαμε και χασκογελάγαμε συνέχεια. Κάποια στιγμη, άρχισα να γελάω τόσο δυνατά που γύρισε και με κοίταξε όλη η Αθήνα.

"Τελικά, είσαι καθυστερημένο. Ρεζίλι των σκυλιών γίνομαι όταν είμαι μαζί σου." είπε ο Γιώργος προσποιούμενος τον απογοητευμένο αφήνοντας να του ξεφύγει ένα γελάκι.

Εγώ τον χτυπησα στο μπράτσο και του είπα γελώντας ακόμα, "Ε, ναι. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θαυμάστρια σου σε κοιτάει." πρόσθεσα με νόημα και έκανα ενα νεύμα προς τη μεριά οπου δυο κορίτσια είχαν καρφώσει το βλέμμα τους πάνω του.

Αυτές, μόλις ο Γιώργος τις κοίταξε έλιωσαν και χαζογέλασαν μεταξύ τους. Εκεινος ξεφυσηξε και κοίταξε τον ουρανό. "Τι ηλίθιες" είπε σουφρώνοντας τα χείλη του.

Κατευθυνθήκαμε προς τα παλιά γνωστά μας μπαράκια που ειχαμε επισκεφθεί πάμπολλες φορές. Η μητέρα μου, μετα τον θάνατο του πατέρα μου, είχε απόλυτη εμπιστοσύνη μόνο σε εναν φίλο μου, τον Γιώργο. Έτσι εκείνος, είχε αναλάβει να με κάνει παιδί της πόλης και να μου μεταδώσει την αγάπη του για αυτήν.

Εγώ μένω στην Εκάλη. Η μητέρα μου, εχει καταφέρει να διατηρήσει την περιουσία της οικογένειάς μου και έτσι, είμαι το επίκεντρο της πόλης. Όλοι θεωρούν πως είμαι κακομαθημένη, εθισμένη στη χλιδή και τις καταχρήσεις. Κάνουν λάθος όμως για μένα.

Εγώ αγάπησα το κέντρο της πόλης για την απλότητά της. Δεν ζουν σε πολυτέλεια, σε δυοροφα σπίτια. Είναι άνθρωποι απλοί που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους έστω και χωρίς χρήματα. Στο σχολείο δεν είχα παρέες. Όλοι θεωρούσαν οτι ήμουν το χαζό σνομπ πλουσιοκόριτσο, όμως στην πραγματικότητα, δεν ήμουν. Κανεις δεν είχε μπει στον κόπο να με γνωρίσει πραγματικά. Ώσπου ήρθε ο Γιώργος.

Δεν με κατέκρινε όπως οι υπόλοιποι, αποδέχθηκε το ποια είμαι, και απο τότε, είμαστε αχώριστοι. Τον νιώθω σαν τιν αδερφό που δεν είχα ποτέ.

Ο Γιώργος με σκούντηξε ελαφρα και αυτό με έβγαλε απο τις σκέψεις μου. "Τι θα έλεγες να κάτσουμε εδώ?" είπε και έδειξε την είσοδο του Hard Rock Café.

"Μετά χαράς!" απάντησα εγώ χαρούμενη. Μπήκαμε μέσα και ανεβήκαμε στον όροφο του μπαρ.

Ο καθένας μας παρήγγειλε το ποτό του και ύστερα από λίγη ωρα, η μουσική δυνάμωσε. Σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να χορεύουμε τις καλύτερες rock επιτυχίες.

Και βασικά μέχρι εκεί θυμάμαι.

Αυτό ηταν και το δεύτερο κεφάλαιο.. Θα βάλω κι άλλο επιτόπου. Ελπίζω να σας αρέσει. Δεν εχει πάρει ακόμα πλοκή, αλλά έρχεται σύντομα και αυτό. 😂
Αν γουσταρετε το κεφαλαιο, πατήστε και το αστεράκι κάτω κάτω, δεν κανει κακό😂 φιλακιααα😘