City of Angels

^^14^^

Με αστραπιαίες κινήσεις, οι αστυνομικοί ακινητοποίησαν τον τρομοκράτη και τον έσυραν στο περιπολικό. Ο Φοίβος τους κοιτούσε σαστισμένος.

Όταν οι αστυνομικοί μπήκαν στο περιπολικό, δεν υπήρχε χώρος για εμένα. Ο Φοίβος είπε πως θα με γυρισει στο αστυνομικό τμήμα. Εγώ είχα αρχίσει να τον εμπιστεύομαι οποτε, πήγα μαζί του.

Προχωρούσαμε μαζί περπατώντας. "Αλεξάνδρα, ηταν πολύ γενναίο αυτό που έκανες. Εννοώ, πριν απο δυο μέρες προσπάθησα να σε κλεψω και, σήμερα ήρθες για να σώσεις την αδέξια μούρη μου." πήρε τον λογο πρώτος.

"Κοιτά, δεν ηταν τίποτα βασικά. Δεν μπορουσα να σε αφήσω. Δεν θα άφηνα κανέναν στο έλεος των χρημάτων μου. Ήμουν διατεθειμένη να δώσω τα χρήματα αν ήταν αναγκη." απαντησα.

"Αλεξάνδρα, αυτά που είπα τα εννοούσα. Οποτε εχεις μπλεξίματα με κάτι, μπορω να σε βοηθησω. Συγνώμη που πήγα να σε κλεψω. Ενώ αρχίσει να συνειδητοποιώντας πως ίσως και να φοβήθηκα μην παθεις κακό. Και πρωτη φορά νιώθω οτι ανησυχω για κάποιον. Αλεξάνδρα, μου αρεσεις. Σε ευχαριστώ για οτι εχεις κανει για μένα. Εισαι απο τους λίγους που μου έχουν φερθεί τόσο άψογα."

Τον κοιτούσα απορροφημένη. Άκουγαν αυτά που μου έλεγε προσεκτικά. Κάτι σκιρτησε μεσα μου. Κοίταξα τα ματια του. Ηταν γαλανά. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει.

Ήρθε πιο κοντά μου, με κοίταξε στα ματια και μετα, φιληθήκαμε. Ένιωσα να σταματά ο χρόνος. Δεν ήθελα να τελειώσει η στιγμη. Με πήρε αγκαλιά. Ένιωσαν ζεστασιά. Συνειδητοποίησα οτι κρύωνα.

Ανατριχιασα. Εκείνος το παρατήρησε και με τράβηξε μακριά του. Σιωπηλά, έβγαλε την μπορντό ζακέτα του και την έριξε πανω στους ώμους μου. "Καλυτερα;" ρώτησε.

Χαμογελασα. "Ξέρεις, για μαφιόζος δεν είσαι και πολύ κακός" χασκογέλασα.

"Για πλουσιοκόριτσο δεν είσαι και πολύ κότα." είπε γελώντας.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τμήμα. Όλοι μας περίμεναν αγωνιωδως. Κυρίως ο Γιώργος.

Με το που με είδε μεπταχτηκε πανω και είπε: "Πωπω, μια τρομάρα που έφαγα πριν να γυρισεις!" είπε και με αγκάλιασε. "Αντε πάμε σπίτι." μου είπε.

Έδωσα ενα φιλί στον Φοίβο. Μου το ανταπέδωσε. Μου υποσχεθηκε πως θα με πάρει τηλέφωνο. Ο Γιώργος με κοίταξε περίεργα.

Στο αυτοκίνητο δεν μιλούσαμε. Ουτε έπαιζε μουσική. Όταν με άφησε σπίτι μου ο Γιώργος, δεν με πήρε αγκαλιά, και δεν βγήκε καν απο το αμάξι του. Είπε ενα ξερό καληνύχτα και δεν περιμενε να με δει να μπαίνω στο σπίτι όπως κανει πάντα.

Οταν άνοιξα την πόρτα, η μαμά μου, αρχισε την ανάκριση. Μου φώναξε που δεν την πήρα τηλέφωνο και αφού της απάντησαν στα γργηφορα, έφυγα για το δωμάτιο μου. Έπεσα σαν κούτσουρο και κοιμηθηκα.

Πριν κοιμηθώ αναρωτήθηκα για την παράλογη συμπεριφορά του Γιώργου.. Αλλά έτσι όπως ήμουν, δεν καθισα να αναλυσω το θεμα.. Καληνυχταα..

Καλημερουδιααα!! Αυτό γράφτηκε while walking to school..  Εεερε τι σου κανει η έμπνευση.. Φιλάκια πολλά! Ελπίζω να σας άρεσε!!