City of Angels

^^25^^

Αλεξάνδρα POV

Έτρεξα προς τον Φοίβο. "Τι έγινε;" τον ρωτησα με αγωνία.

"Ο φίλος σου, ο χλεχλες.. Ήρθε να μου τσαμπουκαλευτεί" είπε αυτός με δυσκολία.

"Ώχου, τι ζόρια τραβάει;" αναρωτήθηκα αγανακτισμενη κοιτώντας στον ουρανό προς ένδειξη εκνευρισμού.

Βοήθησα τον Φοίβο να σηκωθεί και να μπει μέσα στο τροχόσπιτο.
Με αργές και σταθερές κινήσεις, τον βοήθησα να ακουμπήσει στον καναπέ.

Πήρα απο ενα κουτί που μου έδειξε γαζες και χαρτομάντιλα για να περιποιηθώ τις πληγές του. Έβαλα δυο μικρές γαζες στη μύτη του για να σταματήσω την αιμορραγία και σκούπισα απαλά τα χείλια του.

"Ξέρεις, παίζει να είσαι η καλύτερη νοσοκόμα που με χει περιποιηθεί ποτε." είπε και χαμογέλασε παιχνιδιάρικα.

Του χαμογέλασα και τον φιλησα στο μάγουλο.

Σηκώθηκα για να μαγειρεψω. Έφτιαξα πατάτες τηγανητές με αυγά. Όχι πείτε, ποσο νοικοκυρά!

Τάισα κατόπιν ζητιανιας τον Φοίβο στο στόμα και μετα εκείνος κοιμήθηκε απο την εξάντληση.

Εγώ καθισα και έστελνα μηνύματα στη Νίκη όλη την ωρα. Δεν ειχαμε μιλήσει απο τοτε με την τσάντα και είχα πολλά να της πω.

Εκείνη μου είπε οτι πρεπει οπωσδήποτε να τα πούμε απο κοντά και αργά το απόγευμα, έφυγε για επαγγελματικό meeting.

{..}

Έφτασε βράδυ και ο Φοίβος πρότεινε να νοικιάσουμε μια ταινία. Πήγε μόνος του και έφερε το Taken. Εκείνο, με την αρπαγή.

Έπαθα σοκ. Η ταινία ηταν άπειρα τρομακτική. Είχα μείνει και κοίταζα την οθόνη σαν χαζή. Φοβόμουν απίστευτα.

Όταν τελείωσε, πήγα για ύπνο κατευθείαν. Ο Φοίβος κοιμήθηκε χαλαρά χωρίς δυσκολία, εμένα όμως, δεν έλεγε να με πάρει ο ύπνος δίπλα του.

Όταν επιτέλους κατάφερα να κοιμηθώ, είδα ενα άθλιο όνειρο. Ξύπνησα απο το σκουντηγμα του Φοίβου.

"Είσαι καλά μωρο μου; Γιατί κλαις;" με ρώτησε και με πήρε αγκαλιά στα σκοτάδια.

"Είδα ενα πολύ άσχημο όνειρο, με τρόμαξε η ταινία." απαντησα και χωθηκα στη ζεστασιά της κόκκινης ζακετας του.

"Τι ειδες ρε αγάπη μου που σε τρόμαξε τόσο;" είπε και μου φίλησε το κεφάλι χαϊδεύοντας τα μαλλια του.

"Ει-ειδα ότι μ-με πήραν απο εσένα και μ-με είχε απαγάγει ο Γ-Γιώργος και π-παραλιγο να με σκοτώσει από τη ζ-ζηλια. Και και, δεν ξέρω μετα τ-τι έγινε.." είπα μεσα σε αναφιλητά και κλάματα.

"Όχι μωρό μου μην κλαις" είπε και με έσφιξε επάνω του.

Τον αγκάλιασα και μυρισα το άρωμα του. Στα σκοτάδια μείνανε πολύ ωρα έτσι. Ξαπλωσαμε ξανά και με πήρε αγκαλιά.

"Θα σε κρατάω παντα. Μην φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ." μου ψιθύρισε και με αγκάλιασε από το πλάι.

Κοιμηθηκα σε λίγο. Ηρεμησα. Κατάφερα και ηρεμησα. Με ηρέμησε. Είναι υπέροχος.

Ξυπνησα το πρωί και παρατήρησα οτι ακόμα με κρατούσε ακόμα στην αγκαλιά του. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτο το πρωινό.

Αυτό για σήμερα!!! Φιλάκια πολλά και μέχρι το επόμενο, να περνάτε καλααα😍