City of Angels

^^9^^

Κάλεσα τον Γιώργο στο κινητό. Φοβόμουν πολύ να περπατησω μονη, στα σκοτάδια, στα Εξάρχεια. Εκείνος, πρόθυμος όπως παντα, έκανε τα αδύνατα δυνατά, και μέσα σε ενα τέταρτο, είχε φτασει.

Μπήκα μέσα στο ασημένιο τενεκεδάκι του και αμέσως, πιάσαμε την παρλα. Μου πρότεινε να με πάει να φάμε αλλά ήθελα να πάω κάπου αν ξεκουραστω.

Ετσι, πήγαμε σπίτι του και εκεί που μιλούσαμε του είπα αυτό που στριφογυρνούσε στο μυαλό μου εδώ και ώρα..

"Αυτος ο Φοίβος ρε συ Γιώργο, δεν ξέρω νιώθω σαν να θέλω να τον βοηθήσω να ξαναφτιάξει την ζωή του.. Δεν ξέρω ρε γανωτι τι με εχει πιασει.."

"Αφού είσαι υπερευαίσθητη ρε γλυκουλιιι!!". είπε και μου ζουληξε το μάγουλο.

Εγώ χαμογελασα τρυφερά και χάιδεψα το μπράτσο του.

Εκείνος, με πήρε τρυφερά αγκαλιά.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εμένα και τον Γιώργο. Νιώθω σαν να έχω αρχίσει να τον βλέπω σαν κατι παραπανω απο φιλο..

Αλλά απο την αλλη, αυτός ο μυστηριώδης Φοίβος.. Δεν ξέρω.

Μετα απο αρκετή ωρα, με γύρισε σπίτι μου οπου πήγα κατευθείαν για ύπνο. Εξάλλου, ειχαμε κανονίσει με την Νίκη να πάμε για τα ψώνια που χάσαμε.

Το άλλο πρωί, ξυπνησα ευδιάθετη. Ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα στη είσοδο του σπιτιού μου οπου περιμενε η Νίκη. 

Την χαιρέτησα και ξεκινήσαμε. Επισκεφθήκαμε άπειρα μαγαζιά. Ψωνισαμε πολλά πραγματικα. Wow, αυτό κι αν ηταν shopping therapy!

Εκείνη, έπρεπε να παρευρεθεί σε νέα meeting στο δικηγορικό της γραφείο, μα εγώ είχα άπλετο χρονο. Έτσι, για να μην την καθυστέρηση, της πρότεινα να με αφήσει να περιπλανηθω λίγο ακόμα.

Ο νους μου ταξιδευε στον Φοίβο. Να βρίσκεται αραγε στο τροχόσπιτο; Σκέφτηκα να περάσω αλλά μετα θυμηθηκα οτι με προειδοποίησε να μείνω μακρια του.

Τριγύριζα ενα στενό πιο κάτω απο εκεί που ηταν αραγμένο το κινητό σπίτι του Φοίβου. Σκόπιμα όμως.. Πήγαινα φιρι-φιρι να το φάω το κεφάλι μου.

Ενας γεροδεμενος μελαχρινός τύπος με πλησίασε. Σε απειλητικό τόνο είπε: "Μήπως μπορείς να μου πεις πως να βγω στο κεντρο; Έχω χαθεί."

Πίσω μου ξεπρόβαλε ένας ακόμα άντρας, ψηλός και βλοσυρος. "Κάνε αυτό που σου λέει μικρή." διέταξε. Εγώ, μην ξέροντας πως να αντίδρασω, έμεινα να τους κοιτάζω.

Τοτε ήταν που πήρε το μάτι μου μια σκιά να κινείται πίσω απο τον δεύτερο άντρα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τον είχε αρπάξει απο τον λαιμο. Ο άλλος ήρθε απο πίσω μου με ενα μαχαίρι και το πίεσε πανω στα πλευρά μου.

Τρομοκρατήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω, πανικοβλήθηκα, ενιωσα να μου κόβεται η ανάσα. Κοίταξα την φιγούρα που είχε πιασει τον εναν τυπο. Ηταν ο Φοίβος!

Τον κοίταξα στα μάτια και ένιωσα να καθησυχάζομαι. Σαν η παρουσια του να μου έδινε σιγουριά πως θα την γλιτωσω ζωντανή.

Αφού έσφιξε τον εναν άνδρα μέχρι που λιποθύμησε, με ενα επιδέξιο άλμα, κλώτσησε και εκείνον που με απειλούσε.

Αυτός, έπεσε κάτω, μα ανακτώντας γρήγορα τις αισθήσεις του σηκώθηκε επανω και έριξε μια μαχαίρια στον Φοίβο.

Ουρλιαξα. Δεν αντεξα άλλο. Ο Φοίβος όμως, κατάφερε να μείνει ψύχραιμος και με μια δυνατή γροθιά, έριξε κάτω τον αντίπαλο.

Αυτό ηταν καλό εε; πάω κατευθείαν για ενα ακόμη😂 φιλάκια και thanks for reading
See you later alligators❤😂