City of Angels

^^23^^

Φοίβος POV

Είχα κρυφτεί σε μια γωνία και την παρατηρούσα. Έκλαιγε. Χτυπιόταν. Αρνούταν να πιστέψει οτι έφυγα.

Ήθελα να πάω να την πάρω αγκαλιά και να της πω οτι είμαι εδώ, δεν την εγκατέλειψα. Όχι, δεν ηθελα να την βλέπω να κλαίει.

Πρεπει όμως να μείνω μακριά της, για το καλό της.. Δεν πρεπει να χαραμιστει για μένα.

Α, να και ο χλεχλες, ο ηθεν κολλητός της. Παει να την αγκαλιάσει. Έτσι και τολμήσει να την ενοχλήσει, θα πεταχτω.

Ευτυχώς, η Αλεξάνδρα τον παράτησε. Να φύγει ο ηλίθιος. Να την αφήσει ήσυχη.

Τώρα έτσι μου έρχεται να βγω από την κρυψώνα μου και να οαω να της κάνω έκπληξη απο πίσω. Δεν φταίει σε τίποτα να κλαίει επειδή ήμουν επιπολαιος και αφαιρέθηκα και την ερωτεύτηκαν και θέλω να εξαφανιστώ τώρα για να μην την πληγωσω.

Ναι, ακριβως, την αποφευγώ γιατί φοβάμαι μην κάνω καμια βλακεία και την πληγωσω. Η μαμά της, μου έδωσε να καταλάβω κάποια πράγματα. Ένας αλήτης είμαι.

Τι μπορω να της προσφέρω; Τι μπορω να την κάνω να αισθανθεί;

Θέλω να αλλάξω για εκείνη αλλά δεν ξέρω πως. Φοβάμαι. Δεν ξέρω τι μπορω να καταφέρω.

Δεν θέλω να την απογοητεύσω. Μήπως όμως θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα μου; Να μην τα αγνοήσω για πρώτη φορά;

Ίσως. Η Αλεξάνδρα έφυγε από το οπτικό μου πεδίο. Σηκώθηκα από την γωνία μου. Κοίταξα προσεκτικά με αέρα ντετέκτιβ πίσω απο τον τοιχο.

Δεν είχε απομακρυνθεί πολύ. Ή τώρα, ή ποτε. Ή τρέχω τωρα και αντιμετωπίζω την πραγματικότητα ή παραμένω στις σκιές.

Όχι ηλιθιε. Τρέχεις πίσω της. Τώρα. Πρώτη φορά νιώθεις έτσι.

Τα πόδια μου ασυναίσθητα αρχισαν να τρεχουν προς την Αλεξάνδρα. Στάθηκα πίσω της και έβαλα τα χέρια μου στα μάτια της για να τα καλύψω.

Αλεξάνδρα POV

Κάποιος μου έβαλε τα χέρια στα μάτια. Ωχ όχι. Άρχισα να φωνάζω για βοήθεια αλλά ο άγνωστος με μια δυνατή λαβή, με γύρισε προς το μέρος του. Αντίκρισα τον Φοίβο.

Εκείνος χαμογελούσε φωτεινά. Τα ματια του, χανόσουν μέσα στο μπλε τους. 

Έπεσα στην αγκαλιά του. "Φοίβο" αναφωνησα.

"Ομορφιά μου" ψιθύρισε αυτός χαμογελώντας.

Τυλιχτήκαμε σε ενα παθιασμένο φιλί και μείνανε αγκαλιασμένοι για καμποση ωρα.

"Νόμιζα πως με εγκατελειψες." του είπα υστερα απο ωρα.

"Έτσι νόμιζα κι εγώ πως θα έκανα αλλά είσαι το μοναδικό άτομο που με βλέπει έτσι όπως είμαι και μου έδωσε κίνητρο για να αλλάξω. Φοβόμουν μην κάνω κάποια βλακεία και σε πληγωσω. Όμως κατάλαβα οτι με την απουσία μου, σε κάνω χαλιά." είπε και με φίλησε στο μέτωπο. "Στο υπόσχομαι οτι θα αλλάξω για σένα. Θα είμαι παντα δίπλα σου και δεν θα σε αφήσω ποτε" τελείωσε.

"Σε αγαπάω. Και υπόσχομαι πως δεν θα σε εγκαταλείψω ποτε ρε αγαπη μου." απάντησα εγώ.

Ξαναφιληθηκαμε για πολλή ωρα και μετα, με τύλιξε στην αγκαλιά του και είπε: "Θες να λαμέ στο σπίτι μου; Η μαμά σου αν με δει.. Την βαψαμε."

"Ναι, δεν θέλω να την δω σήμερα. Καθόλου." είπα και κουρνιασα στην αγκαλιά του καθώς προχωραγαμε για το τροχόσπιτό του.

Γειαααααα!! Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφ. Εγώ παντως το ευχαριστήθηκα. Φιλάκια πολλά μέχρι το επόμενο😍

PS: Αυτό το κεφ, γράφτηκε γαι την κολλητή μου η οποία περνάει προδοσία απο κάτι ασήμαντους και νιώθει χαλιά. Να ξέρεις οτι εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα💕