City of Angels

^^42^^

"Δυστυχώς κάπου εδώ θα πρεπει να κατεβεις!" βογκηξε ο Φοίβος και με έβαλε να πατήσω στις γοβες μου.

"Σε κουρασα ε;" χασκογελασα βλέποντας τον να παιρνει βαθιές ανάσες.

"Ψιλοπραματα!" χαμογέλασε.

Ειχαμε απομακρυνθεί πολύ απο την παραλία. Ειχαμε βγει στον δρόμο.

"Ελα." με παρακίνησε και αρχισε να ανεβαίνει τις εξωτερικές σκάλες μιας πολυκατοικίας.

"Τι έννοεις; Εδώ είναι σπίτια, μένουν άνθρωποι. Που πάμε;" ρώτησα.

"Μωρο μου ασε τις ερωτήσεις. Αλλιως θα πρεπει να σε φιμωσω και να σε κουβαλησω μέχρι εκει πανω." είπε και έδειξε την ταράτσα.

"Το εγκληματικό ένστικτο δεν φεύγει ποτε ε;" αστιευτηκα γελώντας.

Χαμογέλασε ειρωνικά και αρχισε να ανεβαίνει γρήγορα. Δεν είχα και άλλη επιλογή απο το να τον ακολουθησω.

Δέκα όροφοι σκαλιά! Καταλαβαίνετε; Αλλά βέβαια, που να καταλαβετε! Δεν τα ανεβηκατε εσείς με γοβες!

"Φτάσαμε!" αναφώνησε και μου έδωσε το χερι του για να ανεβω το τελευταιο σκαλί.

Η θεά μου έκοψε την ανασα. Έβλεπες μέχρι κάτω την θάλασσα και όλη την πόλη γύρω. Ηταν καταπληκτικά.

Το φεγγάρι μας ελουζε με το διακριτικό του φως και έκανε τα ματια του να φαίνονται πιο φωτεινά.

Τα φώτα της πολης αντανακλούσαν ελάχιστο και αυτό μας επέτρεπε να παρατηρήσουμε τα αστέρια.

Καθισαμε αγκαλιά με τα πόδια μας να κρέμονται στο κενό.

"Τελικά άξιζε." του είπα κι εκείνος με φίλησε στο μέτωπο.

"Σε αγαπάω." μου είπε έπειτα απο λίγο. "Δεν συνηθίζω να το λέω αλλά σε αγαπάω, γιατί το αξιζεις." συνέχισε γλυκά.

Πραγματικα είχα συγκινηθεί. "Είσαι το πιο τυχερο ατύχημα που μου εχει συμβεί ποτε!" ομολόγησα και αφού κοιταχτηκαμε στα ματια, τυλιχτηκαμε σε ενα παθιασμένο φιλί.

Ηταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Η μια απο τις λιγες μέρες που ένιωσα μοναδική.

Έχω βρει τον ανθρωπο μου σίγουρα. Και δεν σκοπεύω να τον αφήσω.

Είναι τα πάντα για μένα..

Ένιωσα να κρυωνω. Έβγαλε το σακάκι του και το ακούμπησε απαλά στην πλάτη μου.

"Καλυτερα;" χαμογέλασε και νιωσαμε και οι δυο έντονα το déjà vu.

Κάλεσε ενα ταξί και επιστρεψαμε στο σπίτι μας.

Άνοιξε την πόρτα κρατώντας με στην αγκαλιά του για να μην πονεσουν τα πόδια μου λέει.

Με ακούμπησε ήρεμα στο κρεβάτι και ξαπλωσε δίπλα μου. Μπήκαμε κάτω απο τα σκεπασματα και με τύλιξε στην αγκαλιά του τρυφερά. "Καληνύχτα αγάπη μου." είπε.

"Καληνύχτα μωρο μου." του είπα εγώ και κοιμηθηκαμε.

Αυτό για τώρα!! Φιλάκια πολλά και νά περνάτε καλααα😍
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε μια ζηλιάρα (ξέρει αυτή)
Και στην καλύτερη μου φιλη που υποβιβάζει τον εαυτό της😍 ψηλά το κεφάλι, Γράψε τα στερεότυπα γιατί εχεις πολλά να δώσεις.