City of Angels

^^10^^

Ο Φοίβος, κοίταξε με ικανοποίηση τον σωριασμένο εχρθο του και γονάτισε κι αυτός με τη σειρα του. Το χερι του κάλυπτε την πληγή που του είχε δημιουργήσει ο άνδρας. Θεέ μου, αιμορραγούσε ασύστολα.

Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Έτρεξα κοντά του, βγάζοντας το κασκόλ μου το οποίο και εδεσα γύρω απο την πληγή του σφιχτά. Ο Φοίβος σφιχτηκε και ούρλιαξε απο τον πόνο.

Δεν αντεχω να βλέπω καποιον σε κατασταση πόνου. Κάλεσα ασθενοφορο γρήγορα. Καθησύχασα τον Φοίβο πως όλα θα πάνε καλα.

Το ασθενοφόρο, ευτυχώς δεν άργησε να φτάσει. Οι τραυματιοφορείς, σήκωσαν το αγόρι και το εβαλαν στο φορείο.

Μπήκα στο ασθενοφόρο και επιασα το χερι του. Δεν ήθελα να νιώθει μονος. Δεν είχε οικογένεια.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομειο, μπηακμε μέσα για να του κάνουν ράμματα.

Ο γιατρός, δήλωσε πως θα έπρεπε να του κάνουν τοπική αναισθησία, καθώς τα ράμματα στα πλευρα πονανε πολύ.

Όταν ο γιατρός ετοίμαζε τη βελόνα, παρατήρησα πως το βλέμμα του Φοίβου είχε καρφωθει πάνω της. Μια σκέψη πέρασε το μυαλό μου.

"Όχι, πες μου, πες μου οτι ένας σκληρός αληταράς σαν εσένα, φοβάται μια τοσοδουλα βελόνα." γελασα.

"Στα δικά μου ματια, δεν δείχνει τόσο μικρή." είπε μέσα απο τα δόντια του.

"Αρα θα πρέπει να βρούμε κάτι για να σε αποσπάσουμε." συμπέρανα.

"Σαν τι;" είπε και τα ματια του έγιναν δυο απειλητικές γαλανες σχισμές.

"Ωραία νεαρέ, δεν θα πονέσει πολύ" είπε ο γιατρός.

Χωρίς να το καλοσκεφτω, του είπα στιγμιαία: "Σαν αυτό."

Έπιασα το γεμάτο μελανιές πρόσωπό του και τον φίλησα στα χειλη. Έκλεισα τα ματια μου και το μυαλό μου σταμάτησε.

"Εμ, νομιζω πως τελειώσαμε." ψελισε δύσπιστος ο γιατρός και εμείς σταματησαμε.

Απομακρύνθηκα και είπα στον Φοίβο: "Δεν ηταν και τόσο άσχημα ε;"

Εκείνος μου χάρισε ενα χαμογελο και υστερα αποχώρισα απο τον θάλαμο για να κανει τα ράμματα.

Βγήκε λίγο αργότερα απο το δωμάτιο. Φαινόταν λίγο χλωμός. Πρεπει να είχε πάρει μεγάλη τρομάρα με τα ράμματα. Εδώ φοβάται την μικροσκοπική βελόνα της ένεσης, τη βελόνα που θα έπρεπε να τον ραψει δεν θα φοβόταν;

Τον πλησίασα. "Είσαι καλά;" τον ρώτησα κοιτωντας το πλευρό του που πριν από ένα μισάωρο αιμορραγούσε.

"Εμ, νιώθω λίγο τρομαγμένος ακόμα. Ξέρεις, με την βελόνα που έπρεπε να με ράψει.. Δηλαδή έλεος, δεν έχουν βρει εναν άλλον τρόπο;" απαντησε σμίγοντας τα φρύδια του και σουφρώνοντας τα χείλη του σαν μικρο παιδι.

Τον κοίταξα και χαμογέλασα.. "Έχω μια ιδέα!" του είπα. "Κερναω καφέ αν θες." του έκλεισα το μάτι.

"Να σου πω πλουσιοκόριτσο.." ξεκίνησε να λέει.

"Για ακου να σου πω! Τα πλουσιοκοριτσα κομμένα. Έχω όνομα. Αλεξάνδρα. Τέλος." του είπα αναψοκοκκινισμένη.

"Μμ.." είπε και γύρισε την πλάτη του επιδεικτικά φεύγοντας.

Λοιποοον; Τι λέτε; πως παει; ελπίζω να σας άρεσε, αυτά για τώρα! Thanx for reading xoxo😻😻
See ya later alligators