City of Angels

^^4^^

Συνέχισα να τρέχω πίσω από τομ κλέφτη. Είχα λαχανιάσει αλλά δεν γινόταν να τα παρατήσω! Έπρεπε να δω έστω και λίγο το πρόσωπό του. Να έχω έστω και ενα στοιχείο να καταθέσω στην αστυνομία.

Η Νίκη έτρεχε πίσω μου και φώναζε για βοήθεια. Κανένας παρολ'αυτά δεν μας βοήθησε. Όλοι κοιτούσαν την δουλίτσα τους..

Βρεθήκαμε σε ενα στενάκι το οποίο είχε κάποια κάγκελα και θα έπρεπε να σκαρφαλώσει για να ξεφύγει ο δράστης.

"Σε τσάκωσα τώρα φίλε!" σκέφτηκα μέσα μου.

Εκείνος, φάνηκε να διστάζει για λίγο μπροστά στα κάγκελα μα τελικά, με ενα ακόμη επιδέξιο και κάπως παρκουρίστικο μπορώ να πω άλμα, σκαρφάλωσε και έφυγε τρέχοντας.

Έμεινα να τον κοιταζω σαστισμένη. Εξουθενωμένη προσπάθησα να ξαναβρώ τον ρυθμό της ανάσας μου ακούγοντας τα βήματα της Νίκης να με πλησιάζουν.

"Δεν πειράζει." μου είπε χαϊδεύοντάς με ενθαρρυντικά στην πλάτη.

Εγώ γύρισα και την κοίταξα με ένα πονηρό χαμόγελο. "Δεν θα μας γλιτώσει" ανταπάντησα.

"Αφού έφυγε." είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της.

"Ναι, αλλά έκανε το λάθος να με κοιτάξει." είπα και έσκασα ένα χαμόγελο.

Η παρατηρητικότητά είναι το ατού μου. Έτσι, παίρνοντας το αμάξι της Νίκης πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα.

Μηκαμε μέσα και ζήτησα να δω τον Αρχηγό Φωτόπουλο. Τον γνώριζα απο την υπόθεση της δολοφονίας του πατέρα μου και του θανάτου της θείας μου. Με λίγα λόγια, μας είχε πάρει οικογενειακώς..

Όταν μπήκα μέσα στο γραφείο του εκείνος με υποδέχθηκε με ένα θερμό καλοσώρισμα.

"Κυριε Φωτόπουλε αποφάσισα να απευθυνθώ σε εσάς γιατί πριν από κάνα μισάωρο μου έκλεψαν την τσάντα μου. Αλλά είδα το πρόσωπο του κλέφτη και θέλω να παραδώσω ενα σκίτσο του για να βοηθήσω στην ταυτοποίηση."

"Πωπω, σοβαρά μιλάς κορίτσι μου; Μάλιστα. Ξεκινάμε αμέσως." μου απάντησε και σηκώθηκε απο την καρέκλα του κάνοντάς μας νόημα να τον ακολουθήσουμε.

Μπήκαμε σε ενα δωμάτιο όπου έδωσα τα χαρακτηριστικά του δράστη. Αφού τελειώσαμε από αυτό, κατέθεσα το περιστατικό και η Νίκη δήλωσε μάρτυρας.

Ο αρχηγός μας καθησύχασε και μας είπε οτι θα έκαναν οτι καλύτερο μπορούσαν για να τον βρουν σύντομα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της Νίκης για ακόμη μια φορά και γυρίσαμε στο σπίτι μου.

Αφού δεν είχα πλεον τα κλειδιά μου χτύπησα το κουδούνι. Η μητέρα μου άνοιξε και με κοίταξε με απορία. "Ξέχασες τα κλειδιά σου;"

"Όχι μαμά, απλά μου έκλεψαν την τσάντα.." είπα περιμένοντας να ακούσω τον εξάψαλμο.

Η μητέρα μου αντίθετα, δεν μου φώναξε αλλά πανικοβλήθηκε. Φοβήθηκε μήπως μας έβαλε κάποια σπείρα στο μάτι και τα λοιπά. Γνωστές θεωρίες συνομωσίας της μαμάς.. Απο τον θάνατο του μπαμπά, έχει αλλαξει πολύ. Φοβάται όλους αυτούς που δεν συμπαθούν την οικογένειά μου..

Κοίταξα το ταβάνι σε ένδειξη απόγνωσης και είπα στην μητέρα μου, "Μην ανησυχείς. Πήγα και έκανα κατάθεση στον κύριο Φωτόπουλο. Πάω στοίχημα οτι λίγες ώρες θα τον βρουν. Καιρός να πάμε σιγά σιγά στο δωμάτιό μου." είπα και ακολουθούμενη απο την Νίκη ανεβήκαμε τις σκάλες. 

Μπαινει και λιγη πλοκή σιγά σιγα ε? Ελπιζω να σας άρεσε το κεφάλαιο❤
❤ αν ναι, πατήστε και το αστερουμπάκι κάτω κάτω. Και κάντε και κάνα σχόλιο, μην μου ντρεπεστε! Σύντομα θα ανεβασω κι άλλο οποτε, stay tuned❤
See you later alligators😘😘