Kidnapped Without Reason ◀L.D & Ch.L▶

10. Let me love you

–Jesteś zwykłym gnojem. -wycedziłam przez zęby.

–Jeżeli chcesz, bym był miły dla ciebie i nic ci nie robił, musisz się zgodzić na mały układ. -oparł dłonie o ścianę.

–Słucham. -westchnęłam.

–Będziesz równie miła dla mnie i będziesz spać ze mną. -zagryzł wargę.

–Śmieszny jesteś. -prychnęłam.
Chłopak wsadził dwa palce za gumkę od mojej bielizny.
Zacisnęłam mocno oczy.

–To jak? -spytał i zaczął zasysać skórę na mojej szyi.

–Dobra. -ugryzłam policzek od środka. -Ale nie masz prawa mnie dotykać. -chłopak wywrócił oczami.

–Później jeszcze pogadamy. -wyjął kluczyk od zapięć i zaczął mnie uwalniać.

Po chwili stałam już na ziemi. Momentalnie upadłam, moje nogi zdrętwiały, nie mam żadnego czucia w nich.

Spojrzałam błagalnie w górę, na blondyna.

–Nogi cię bolą, misiu? -spytał.

Skinęłam głową na „tak”

–Wybacz, musisz poradzić sobie sama. -zaśmiał się. –Gdy już wyjdziesz stąd, idź do kuchni, zjedź coś później się tobą zajmę. -cmoknął mnie w nos i wyszedł.

Jak ja mam wstać? Nie dam rady.
Mimo to oparłam się o podłogę rękoma i odepchnęłam.
Gdy już stałam, dałam niecały krok w przód i po raz kolejny moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa.

Jeżeli nie wstanę, to pójdę na czworaka.
Ostatni raz próbuje wstać, nic z tego.
Wzdycham i idę na czworaka.
Wyszłam z pokoju, rozejrzałam się po korytarzu. W oddali zobaczyłam Leondre.

–Co ty robisz? -spytał, szybko do mnie podchodząc. –Wypuścił cię? -zmarszczył brwi.

–Tak, tylko problem jest w tym, że nie mogę chodzić. -powiedziałam, patrząc się w podłogę.

Chłopak bez gadania pomógł mi wstać. Trzymał mnie mocno pod pachą, mimo to moje nogi uginały się pode mną.
Widząc, jak prawie się obalam, brunet wziął mnie na ręce i szedł w stronę schodów.

–Ty jesteś inny, prawda? -spytałam szeptem.

Chłopak nie odpowiedział, po prostu mocno mnie trzymał.
Najwyraźniej nie chce o tym rozmawiać.

Położył mnie na sofie. I wyszedł, kierując się w stronę kuchni. Nawet nie zdążyłam mu podziękować.

Heheszki jak się podoba? 2/10?