Chłopak który żył marzeniami do 35 roku życia. Do momentu w którym wszyscy zawiedli, a on na meczu w pół finale grał na murawie praktycznie sam z drużyną przeciwną.
W momencie gdy sędzia wygwizdał koniec meczu życie chłopaka zawaliło się, a on sam...
8:10 Wstałam leniwie z łóżka, które ewidentnie było najwygodniejszym łóżkiem na jakim spałam. Mój pokój był na drugim pietrze, obok pokoju Ronaldo, i prezentował się tak jak na tych zdjęciach:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Łazienka była z czarnego marmuru, w mieszaninie ze złotymi elementami. Cudownie to wyglądało. Przebrałam się w czarną koszulkę oversize, i szare dresy. Musiał być to wygodny strój, ponieważ dzisiaj będę zajmowała się małym. Włosy spięłam w luźnego kucyka zostawiajac wystające dwa przednie pasemka. Zanim się ubrałam, szybki odświeżający prysznic. Lekki makijaż, ponieważ tylko korektor, błyszczyk, i szybkie pomalowanie rzęs. Wyszłam ze swojego pokoju, przechodząc obok pokoju bruneta przy którym się zatrzymałam. Ciekawość o zdrowie psychiczne męższczyzny wzięła górę, więc pozwoliłam sobie uchylić lekko drzwi. Siedział na łóżku skulony. Zapukałam, i gdy zobaczyłam że mężczyzna zaprasza mnie ręką do środka, weszłam i usiadłam obok niego na łóżku. -Jak się czujesz?- zapytałam spoglądając ma chłopaka. -Jesteś psychologiem, czemu mi nie powiedziałaś?- odpowiedział spuszczając głowę w dół. -Bo nie pytałeś o mnie.- zaśmiałam się odpowiadając.- Ale w takim razie skąd to wiesz? Cristiano spojrzał mi w oczy po czym dumnie się uśmiechnął. -Wyczytałem.- odpowiedział na co ja się zaśmiałam.- Czy mój menadżer wziął cię tylko dla tego że jesteś też psychologiem?- zapytał a ja spuściłam głowę w dół. Odpowiedziałam mu zgodnie z prawdą, jak i zgodnie ze samą sobą. -Tak. Ale ja nie będę twoją terapeutką, i nie będę pomagać Ci na siłę. Pomogę Ci wtedy gdy sam będziesz chciał, okej?- zapytałam Ronaldo, podnosząc wzrok w jego stronę. Uśmiechnął się w moim kierunku, delikatnie ale szczerze. -Ale przecież wszystko ze mną w porządku. Nie potrzebuje pomocy. Prawda?- spojrzał pytająco w moją stronę. Drugi raz podczas tej rozmowy odwróciłam wzrok w inną stronę niż twarz chłopaka. Nie chciałam go zamartwiać, ale z psychologicznego punktu widzenia nie było z nim najlepiej. -Słuchaj.. -Dobra rozumiem. Nie musisz nic mówić. Sorry że byłem nachalny.- uśmiechnęłam się w jego stronę żeby dodać mu trochę otuchy po czym wstałam z łóżka i zachęciłam chłopaka ruchem ręki, do tego żeby udał się ze mną na dół. -Po co?- zapytał wstając -Zrobić śniadanie. Chyba nie zamierzasz tutaj siedzieć i głodować cały dzień?- zaśmiałam się wychodząc z pokoju. -Skoro tak uważasz.- usłyszałam za sobą głos mężczyzny który już po chwili znalazł się obok mnie.
Przygotowywaliśmy śniadanie z godzinę, po czym szybko je zjedliśmy. Byłam strasznie podekscytowana ponieważ zaraz miał tutaj przyjechać syn piłkarza. Byłam ciekawa tego jak na mnie zareaguje, i czy w ogóle mnie polubi. Cristiano wrócił do swojego pokoju, co trochę mnie zdziwiło, ale postanowiłam że dam temu spokój. Usiadłam na kanapie i zaczęłam czytać książkę, skupiającą się na działaniu ludzkiego mózgu w kryzysowych sytuacjach. Może to dziwne ale psychologia, naprawdę mnie interesuje. Minęły może dwie trzy godziny. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko podbiegłam otworzyć, a przed drzwiami stanęła kobieta z dzieckiem. To ewidentnie była mama Cristiano, i jego synek. -Dzień dobry.- przywitałam się z kobietą otwierając jej drzwi do środka -Witaj kochana. Wybacz ale ja już lece. Mam strasznie dużo spraw na głowie. Ucałuj ode mnie Cristiano!- krzyknęła po czym wyszła zamykając za sobą drzwi. Wzruszyłam ramionami nie zwracając uwagi na dziwne zachowanie kobiety, po czym uklęknęłam przed chłopcem i wzięłam jego małe rączki w swoje dłonie. -Hej, mam na imię Georgina. Będę twoją opiekunką.- powiedziałam strasznie się denerwując. Bałam się że chłopiec mnie nie zaakceptuje. W końcu mama Ronaldo mówiła że chłopak ma problem do opiekunek. -Miło Cię poznać. Chcesz zobaczyć mój pokój?- zapytał z uśmiechem na twarzy. Więc chyba się mnie nie boi i nie jest tak źle Jak myślałam że będzie. -Jasne. Zaprowadzisz mnie?- zapytałam pełna entuzjazmu. Chłopczyk nic nie odpowiedział, tylko złapał mnie za rękę i zaprowadził na górę.
Spędziliśmy razem mnóstwo czasu. Chłopiec pokazał mi wszystkie swoje zabawki, jak i puchary, o ile trudno uwierzyć, zdobył je z meczy. Tak, w wieku 6 lat. Później zaprowadził mnie na małe boisko które mieli w domu, a tam pograliśmy chwile w piłkę. Po chwili grania w piłkę, zeszliśmy na dół żeby zrobić coś do jedzenia. -To co, na co masz ochotę?- zapytałam sadzając chłopca na wysokim krześle przy blacie. -Gofry!- krzyknął z uśmiechem na twarzy Zaśmiałam się -Gofry zrobimy na kolacje. Teraz musimy zjeść coś na obiad. Może pizza?- zapytałam małego, na co on pokiwał szczęśliwie główką. -Widzę, że lubisz włoskie jedzenie.- usłyszałam za sobą głos, który ewidentnie należał do Cristiano. -Tata!- krzyknął mały wieszając się na szyje mężczyźnie. -Cześć mały. Jak było u babci?- zapytał przytulając do siebie chłopca. -Super! Robimy teraz pizzę.- odpowiedział mały siadając spowrotem na krzesełko.
Cristiano chwile stał obok chłopca przyglądając się jak młody ozdabia ciasto kładąc na nim różnorodne składniki, gdy nagle usłyszał sygnał swojego telefonu. Spojrzałam razem z nim na wyświetlacz. To znowu był trener Realu Madryt. Chłopak ewidentnie się spiął co było widać, i przez chwile bił się z myślami. -Myśle że to odpowiedni moment, pamiętaj że ta rozmowa raczej Ci nie ucieknie, a im później tym trudniej.- powiedziałam kładąc mu rękę na ramieniu. Widać było że strasznie się stresuje ale po chwili odebrał i odszedł kawałek żeby bez problemu porozmawiać.
~*~ -Halo.-odezwałem się do telefonu. Głos mi drżał, a ręce dygotały na wszystkie strony. Bardzo zależy mi na tym klubie. Nie mogę dać plamy. Znowu. -Chłopaku jak dobrze Cię słyszeć! Nareszcie się dodzwoniłem!- usłyszałem w słuchawce głos trenera. Ku mojemu zaskoczeniu nie był zły. Brzmiał bardziej na zmartwionego. -Przepraszam, ja po prostu chyba potrzebowałem czasu.- odparłem drapiąc się po głowie. Spojrzałem kątem oka na Georgine która wyjmowała pizzę z piekarnika. Mały śmiał się strasznie, gdy kobieta ubrudziła się sosem pomidorowym, później i on był nim upaćkany, ale szczęśliwy. Później zajadał się pizzą, cały czas opowiadając kobiecie o swoim życiu. Ta słuchała go z wielkim zaciekawieniem, co chwila uśmiechając się serdecznie w jego stronę. -Ona jest cudowna.- powiedziałem do słuchawki całkowicie nie świadomie. -Ronaldo, czy ty mnie słuchałeś w ogóle? Kto cudowny. Chłopaku ty się chyba po prostu zakochałeś.- powiedział Zidane śmiejąc się do słuchawki. Z drugiej strony był całkowicie poważny. -Co ty! Znam ją ledwo dwa dni! Jest po prostu cudowną kobietą dla mojego syna, nic więcej.- Odparłem drapiąc się nerwowo po głowie. -Taki kit możesz wciskać komuś kogo znasz jeden dzień. A nie kilka lat. Cristiano. Jesteś dla mnie jak syn. Możesz mi powiedzieć co się dzieje.- odparł wzdychając mi do słuchawki. Faktycznie ten człowiek jest dla mnie niczym ojciec zastępczy, ale ja nie uważam żebym czuł coś więcej do dziewczyny którą znam ledwo kilka godzin. -Wszystko w porządku. To dlaczego dzwonisz?- zapytałem przechodząc do sedna sprawy. -W poniedziałek mamy pierwszy trening. Będziesz prawda?- zapytał z nadzieją w głosie a ja zacząłem się wahać. -Odezwę się okej? Muszę to przemyśleć.- odparłem żegnając się z trenerem. Odłożyłem telefon na stół, zakrywając twarz dłońmi. Po chwili poczułem jak ktoś mnie obejmuje. To była ona. Odsłoniłem twarz i zobaczyłem Georgine która zdenerwowana siedziała obok mnie obejmując mnie rękoma. -Wszystko w porządku?- zapytała z troską w głosie.- uśmiechnąłem się tylko opierając jej głowę na moim ramieniu. -Wracam do treningów. Koniec siedzenia w domu.- odpowiedziałem na co dziewczyna się uśmiechnęła. -Tato, Georgi, chyba muszę się przebrać!- krzyknął do nas mały chłopiec z kuchni.
Dziewczyna wstała i podeszła biorąc chłopaka na ręce. -Chodź. Mi też przyda się zmienić ubranie.- powiedziała i po chwili zniknęła na górze. To był chyba pierwszy raz od kilku dni kiedy mogłem spokojnie odetchnąć z ulgą, i nie myślałem o niczym innym niż o moim synu i pięknej brązowookiej kobiecie.
