Hiding the Twins of Ferdinand Marcos Jr.

Chapter 116

Sara's POV

Nakaupo ako sa kama pinapakinggan ang sunod-sunod na pagtunog ng phone ko.

Kahit hindi ko tignan, alam ko na kung sino.

Unti-unting tumulo ang mga luha ko.

Tumigil naman sa pagtunog, kinuha ko phone ko tsaka tinignan ang message niya.

Bongbong

I'm here at People's Park love. If you really love me, come see me here. I'm right here on the Park Bench. I will wait for you here until midnight.

Receive 8:00 A.M ☑☑

Sara: Bong *Voice trembled*

Umiyak na nga ako ng tuluyan. Binuhos ko na lahat ng iyak ko hanggang sa tumanghali na. Hindi na ako kumain ng tanghalian.

Hindi ko na alam gagawin.

Nagtatalo ang puso't isip ko, pero ang sinisigaw ng puso ang nangingibabaw.

Sa kakaiyak ko, hindi ko napansin na pumasok si Baste at si Nanay dito sa kwarto.

Elizabeth: Anak? Anak bakit? *Worried*

Umupo siya sa kama.

Sara: Nay *Sobbing*

Baste: Ate anong problema?

Linapag niya sa side table ang tray na may laman na pagkain na ngayon ko lang napansin. Umupo rin siya sa kama.

Inabot ko sa kaniya ang phone ko.

Baste: Nandito siya sa Davao?

Tumango ako.

Elizabeth: Kung nandito siya anak, bakit hindi mo siya puntahan.

Sara: Nay, ano pang mukha ang ihaharap ko sa kaniya, iniwan ko siya sa pangalawang pagkakataon. *Sobbing*

Elizabeth: Anak, alam kong mahirap mangialam sa problema niyo. Pero sana naman isipin mo ang mga anak niyo. Sila ang mahihirapan pagnakataon.

Sara: Nay natatakot ako.

Elizabeth: Anak huwag kang matakot, nandito kami para gabayan ka, kayo.

Baste: Mahal mo ba siya ate?

Dahan-dahan akong tumango.

Baste: Kung ganon ate, bakit hindi mo pa siya puntahan.

Napayuko naman ako.

Baste: Ate huwag mo namang pairalin ang pride mo, lalong hindi makakatulong yan.

Elizabeth: Tama ang kapatid mo anak.

Baste: Ate ganito nalang, kapag nakadesisyon ka ng puntahan siya, sasamahan kita.

Napatingin ako sa kaniya.

Niyakap naman niya ako.

Baste: Pag-isipan mo ate, ayokong magsisi ka bandang huli.

Humiwalay kami sa yakap.

Elizabeth: Anak, kung ano man ang maging desisyon tatanggapin ko, namin.

Sara: S-salamat nay *Hug Elizabeth*

Pagkatapos nun ay lumabas na sila.

Sa kakaisip ko, inabot na ako ng gabi. Hindi na ako kumain ng panggabi.

Hanggang sa malapit na nga ang hating gabi.

Tinignan ko ang oras.

11:40 P.M.

Buo na ang desisyon ko.

Agad na akong nagbihis at lumabas.

Nakita ko si Baste sa salas na nagcecellphone, nakabihis din siya.

Baste: Ate *Stoop up*

Sara: Nakapagdesisyon na ako baste, pupuntahan ko siya.

Napasinghap naman siya.

Baste: Sige tara na, malapit nang maghating gabi.

Agad na kaming lumabas at sumakay sa kotse. Pinaandar na niya ito at umalis na.

Binilisan ni Baste ang pagdridrive.

Nang makarating ako kami doon ay pumasok na ako sa loob. Dumeretso ako sa Park Bench.

Hinanap ko siya pero hindi ko siya nakita. Tuluyan na nga akong umiyak at napaupo.

Sara: B-bong nasaan ka? Nandito na ako. *Crying*

Hanggang sa napansin ko ang bouquet ng bulaklak. Kinuha ko ito at nakita kong may nakaipit na papel.

Binuksan ko ang nakatuping papel at binasa ang nakasulat.

Pagkabasa ko, nanghina na ako.

Sara: B-bong, mahal na mahal din kita. Patawarin mo ako.*Sobbing*

Niyakap ko ang sulat at humagulgol na ng iyak.

End of Chapter.

Goodmorning everyone
❤💚✌👊