SOLD TO THE BILLIONAIRE

CHAPTER 41

Chapter 41

We arrived at the hospital so late than we thought. Hindi naman namin alam na may disgrasya pala sa daan papuntang hospital kaya matagal bago kami nakarating ni Tita dahil sa haba ng traffic. After so many days, I’m finally going to visit my father. Halos dalawang buwan na siya sa hospital at minomonitor ang kalagayan dahil hindi dapat biglain ang katawan nito.

His condition is serious and we can’t shrugged it off. Kaming lahat ay kinumbinsi siyang magpa-opera pero ito mismo ang tutol. He don’t want to be operated and we don’t want to force him either. Baka mas lumala lang ang kalagayan ni papa.

That’s why doctors were monitoring his health. Pero hanggang ngayon, wala paring progress. Maayos naman pero hindi na katulad noon na marami pa siyang nagagawa. Dahil sa sakit niya sa puso, palagi nalang siyang nakahiga at maraming nakaalalay sa kanya.

“Let’s go.” Tita held my hand and assisted me to walk.

Isang buwan mahigit nalang at manganganak na ako kaya sobrang laki na talaga ng tiyan ko. Hindi ko lang maintindihan kung bakit napapadalas ang sakit ko sa tiyan pero siguro dahil malapit na akong manganak. My angels were excited to see the world.

Nakarating kami sa private room ni papa pero tulog pa siya kaya iniwan muna ako sa loob ni Tita dahil may aasikasuhin pa raw ito sa labas. I settled my self beside my dad, holding his hand while caressing it softly.

Kumpara noon, masyado na talaga siyang payat at parang wala na talagang lakas. Ang makita siyang ganito ay parang pinipira-piraso ang puso ko. Every time I see him like this, it always broke my heart and I became emotional.

“Palakas ka po, papa. Marami pong naghihintay sa inyo sa bahay. Si Nicky at Nica, nagiging makulit dahil gusto nilang pumunta rito palagi kahit bawal. Gusto ka po nilang mayakap, makasama at makalaro kagaya ng nakagawian nila.” I sighed. “isang buwan nalang po, pa. Makikita mo na ang mga apo niyo. Magiging kasing-ganda nila ako, ang pinakamaganda ninyong anak.” I chuckled. “pero seryoso, papa. Lumaban po kayo dahil gusto kong mahawakan niyo ho sila. Gustong-gusto ka pa naming makasama, pa.”

Matiyaga akong nanatili doon. Nakahawak lamang sa kanyang kamay habang hinihintay siyang magising. Tanging tunog ng aparato ang nagsisilbing ingay doon at dahil hindi ko ‘yon nagustuhan ay kinausap ko pa siya.

I talked to him what happen in the past months while he’s not in the house. I told him everything, how it went well between my sisters and their studies. Ikinuwento ko sa kanya ang pagiging makulit ng dalawa kong anak na panay ang sipa sa aking tiyan. They always wake me up in the middle of the night but that’s okay. Masaya nga ako at ginagawa nila ‘yon. It means that they’re happy and alive.

May dumating lang na nurse para palitan ang IV fluid niya dahil ubos na ito. Pagkaalis nito, dumating naman mayamaya si Tita na may dalang isang basket ng prutas.

“Binili niyo po ‘yan?” tanong ko sa kanya dahil wala akong maalala na may dala kaming ganyan.

“Nope. Iniwan lang ‘to sa front desk at para daw kay Chito. Baka galing kay Dio.”

Nilapitan ko ito at kinuha ang card na naka-ipit doon. The card days ‘get well soon, Tito’ and nothing more. Mukhang galing nga kay Dio itong mga prutas. Maybe he’s too busy to come here.

Kumuha ako ng dalawang mansanas para balatan saka nagtungo sa kusina at doon ito ginawa. I cut the apples into eight pieces after I peel them. Aksidente ko lang nahiwa ang kamay ko habang nagbabalat sa panghuling mansanas.

“Ano ba ‘yan.” Pinalabas ko ang dugo galing sa sugat habang nakatapat ito sa tubig. Nang masigurong malinis ito, naghanap ako ng band aid doon at nilagay sa sugat ko. Kapagkuwan ay nagpatuloy sa pagbabalat ng mansanas.