De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

48. Dansen door de tijd als vogels door de lucht

48. Dansen door de tijd als vogels door de lucht

Haar huis was nog altijd hetzelfde en in de afgelopen paar weken was er niets veranderd. Mensen waren hen drie weken kwijtgeweest en haar moeder had een smoes verzonnen dat ze ziek waren. Waarom? 

Ze duwde de deur open, vlak voor haar moeder op haar afstormde en breed lachte. 'Daar zijn ze weer! Hoe was jullie excursie naar de Ardennen?'

Isa knipperde verbaasd met haar ogen. Excursie? Ze waren toch ziek geweest? Had ze haar man een ander verhaal verteld dan Isa's school?

'Eh, goed,' zei ze aarzelend. 

In de deuropening stonden Wouter en Bram toe te kijken. 

'We moeten zo gaan eten en daarna gaan jullie je klaarmaken voor het schoolbal vanavond.' Haar moeder begon Isa mee te trekken. 'Je moet me alles vertellen van de afgelopen weken.'

'Ik wil Isa nog wat vragen over de excursie, goed?' zei Wouter en hij glimlachte naar Livry en zijn vader. 'Gaan jullie maar vast eten koken.'

Isa vroeg zich af wat ze zouden doen, of ze het zouden doen. Toen liet Livry haar los en trok Bram dit keer mee de keuken in. 

Wouter snoof spottend. 'Ik kom er heus wel achter waar jullie de afgelopen tijd waren. Ik ben heus niet gek, Isa. Ik weet dat jullie niet ziek waren, al heb ik het spelletje overal meegespeeld. Maar ik ben niet van plan om het te blijven doen. De waarheid duurt tenslotte het langste.'

Toen liep ook hij de keuken in en Isa hoorde haar moeder 'Dat is snel!' roepen. Bram bromde iets onverstaanbaars en Wouter zei alleen maar: 'Livry, je maakt mijn haar in de war!'

Toen sloot Isa zich op in het toilet.

Ze deed net het laatste laagje mascara op toen haar deur openvloog. Isa keek op. Alex stond in de deuropening. Hij grijnsde naar haar. Voor zijn doen had hij zich netjes aangekleed met een overhemd, een donkerblauwe stropdas en een donkerblauwe spijkerbroek. 

'Je hebt je stropdas verkeerd geknoopt,' zei Isa en ze giechelde erg niet Isa-achtig. Alex werd rood. 

'Hoe weet jij dat nu weer? Je hebt geen…' begon hij, maar hij slikte de rest van zijn woorden in. 'Sorry.'

'Nee, het is niet erg, Alex.' 

Ze bleef vlak voor hem staan en haalde de stropdas geroutineerd los. Ze probeerde haar gevoelens uit te zetten toen ze het ding opnieuw strikte. 

'Het is een bal, dat weet je toch? Waarom draag je dan een spijkerbroek? Al is het een nette spijkerbroek, dat wel.'

Hij keek onzeker naar beneden. 'Moet ik iets anders aandoen, denk je? Een pak? Ik heb niet eens een pak.'

Isa haalde haar schouders op. 'Jij bent het feestbeest hier en jij spuugt in plantenbakken.'

Hij gaf haar een heel zacht duwtje. 'Je speelt met vuur nu.'

Alex grinnikte, terwijl Isa verbeten doorging.

'Zo, nu is het een stuk beter.' 

Alex keek naar beneden en mompelde een bedankje. 'Je ziet er mooi uit trouwens. Die kleur past bij je. Nerveus?' 

Ze haalde haar schouders op. 'Nee, niet echt…'

'Je hoeft niet te liegen. Het staat zo ongeveer op je hoofd.'

'Goed, ik ben nerveus. Ik ben ontzettend nerveus, omdat ik nooit naar dit soort dingen geweest ben en omdat iedereen naar me kijkt. Ik ben niet langer een onzichtbare Isa toen niemand wist ik wie ik was. Toen jij dat ook niet wist.'