De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

45. Stikken in de rucola en spaghettislierten

45. Stikken in de rucola en spaghettislierten

Haar moeder had net een hap van de rucola en spaghetti genomen en nu maakte ze rare geluiden. Toen sprong ze op.

'Het lijkt wel of ze stikt,' bromde Alex. 

Uit de keuken kwamen verontrustende geluiden en Bram legde voorzichtig zijn vork neer. 'Ik ga even kijken, eten jullie rustig door.'

Wouter viel meteen weer aan op zijn bord, maar Isa draaide de slierten spaghetti een beetje doelloos om haar vork heen. 

'Gaat het?' fluisterde Alex. 

'Waarom zou het niet gaan?'

'Misschien heeft Isa liefdesverdriet,' meldde Wouter tussen twee happen door. 'Omdat haar vriendje vreemdgaat.'

'Hij gaat niet vreemd,' mompelde ze, maar Wouter grijnsde alleen maar breed. Op één van zijn tanden zat tomatensaus. Het leek wel een beetje op bloed en ze huiverde. Hij had alleen nog maar een paar scherpe tanden nodig en dan kon hij zo doorgaan voor een bloedzuiger. 

'O, ik vergeet inderdaad ook dat het je vriendje natuurlijk helemaal niet is. Dat is ons Alex'je natuurlijk.' 

Isa knarsetandde, terwijl ze hem een schop wilde geven. Ze hield zich echter in en nam een hap van de spaghetti. Het was smakeloos, maar dat kwam vooral doordat ze misselijk was.

Toen kwamen haar moeder en haar stiefvader weer terug. Het was stil en ook Bram en Livry zeiden niets. Isa was veel te bang dat haar moeder dit keer echt zou stikken in de rucola en spaghettislierten. 

Uiteindelijk kuchte Wouter. 'Gezellig sfeertje zo.'

'Ik ben klaar. Mag ik van tafel?' 

Livry keek Isa aan en toen keek ze naar het bord dat nog halfvol lag. Ze keek haar dochter fronsend aan. 'Je hebt pas een paar happen genomen. Je hebt toch geen eetstoornis?'

Isa schudde haar hoofd. 'Ik ben gewoon misselijk, dat is alles. Ik denk dat ik ziek word.'

'Je ziet er ook wel een beetje verhit uit. Misschien moet je maar thuisblijven vanavond,' zei Livry.

'Nee. Ik ben gewoon misselijk. Ik heb nog geen veertig graden koorts.' De bezorgdheid van haar moeder was ook nieuw. Vroeger had Livry het nauwelijks gemerkt wanneer één van haar kinderen ziek was.

'Je moet het zelf weten, maar ik ga je niet brengen.'

'Isa! Het lijkt eeuwen geleden!' 

Verona plette Isa bijna in haar omhelzing en Isa duwde haar tekenlerares zachtjes weg. 

'Sorry. Het is ook even geleden, maar er waren… persoonlijke omstandigheden.' Ze hoopte dat haar lerares snapte dat ze het er verder niet over wilde hebben. Dat wist je alleen nooit bij Verona. 

'Gaat het goed met je moeder?' 

Isa had Verona delen van haar verleden verteld, maar lang niet alles. 

'Ja, met mijn moeder gaat het prima. Ze is nog altijd gelukkig getrouwd met mijn stiefvader en niemand heeft de ogen van een ander uitgekrabd. Het is niet de familie Visser versus de familie Hart.'

Als dat al zo zou zijn, dan zou Alex zich waarschijnlijk bij de familie Hart voegen. Althans, dat hoopte ze. 

'Gelukkig. Suzie!' gilde haar lerares en ze rende naar het meisje toe. Isa hoefde zich niet om te draaien om te weten dat het dè Suzie was, de fangirl. Ze had haar de afgelopen tijd nauwelijks op school gezien, maar ze was er zelf nu ook niet bepaald bij met haar hoofd.