De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

35. Koop een taart en vier het

35. Koop een taart en vier het

Nu was iedereen met stomheid geslagen en Isa voelde het mobieltje op haar schoot trillen. Ze durfde niet te kijken, ook niet toen hij nog een keer zoemde.

'Hoe bedoel je? Chanteren? Dat is echt het meest belachelijke dat ik gehoord heb!' zei Ashley toen in Wouters plaats. 'Dat zou hij nooit doen. Waarom zou hij jou, een nul, chanteren?'

Naast haar spuwden Wouters ogen vuur en ze kon zijn woede bijna voelen. Isa stond met een ruk op en liep de kamer uit. Ze hoorde iemand - Haar moeder? Alex? - roepen, maar ze reageerde niet. Waarom had ze dit eruit gefloept? Ze stormde naar boven en smeet haar kamerdeur dicht. Het kon haar niet schelen dat haar moeder een hekel had aan dichtslaande deuren. Voor het eerst kon het haar niets schelen. Voor het eerst kon haar moeder haar niet schelen. 

Isa's hart ging tekeer, terwijl ze in- en uitademde. 

'Ik hoorde dat er problemen waren.' Jamie leunde tegen haar bureau en ze kon nog net voorkomen dat ze gilde. 'Sorry dat ik binnen kom vallen, dit moet geen gewoonte worden natuurlijk.'

Blijkbaar had hij opnieuw de knuffelklok geleend, want die lag naast hem op het bureau.

'Waarom duik je steeds op de meest onverwachte momenten op?' siste Isa woedend. 'Waarom reis je door de tijd met mijn spullen?' Ze griste de knuffel weg en hield hem demonstratief tegen zich aan.

Jamie haalde even zijn schouders op voor hij zei: 'Dit keer ben ik niet door de tijd gereisd, jullie achterdeur zat niet op slot en jullie waren zo druk na jouw opmerkingen dat niemand me naar binnen heeft zien sluipen. Ik kan niet geloven dat je Wouter beschuldigd hebt van chantage.' Zijn ogen glommen en het was duidelijk dat hij dit leuk vond. 'Ja, dat heb ik gehoord.'

'Koop een taart en vier het,' bromde Isa, terwijl ze hem boos aankeek. 

Jamie keek verward. 'Wat moet ik vieren?'

'Dat je mijn vulkanische uitbarsting gehoord hebt over Wouter. Bram haat me vast en Ashley en Parker zullen hun mond niet kunnen houden morgen op school.'

'Je bedoelt dat die domme bimbo aan jullie eettafel zit?'

'Je zegt dat je binnen bent komen sluipen,' zei Isa langzaam. 'Dan zou je moeten weten dat die twee inderdaad aan de eettafel zitten.'

'Oké, betrapt,' mompelde Jamie en voor het eerst leek hij onzeker. 'Ik ben niet door de achterdeur naar binnengekomen, maar ik heb wel alles gehoord dat besproken werd.'

Toen wees hij op iets dat onder de knuffel lag. Een dossiermap van Parker Zachary Every Tinner.

'Is dat -'

'Dat is zijn dossier,' zei Jamie knikkend. 'Ik heb het bij die inbraak meegenomen. Jullie hebben me dan wel niets verteld, Isa, maar ik ben niet gek. Ik heb die vlek ook gezien. Al hadden jullie het me moeten vertellen. Ik ben jullie mentor nota bene. En deze moet je altijd bij je hebben.'

'Deze' bleek haar gouden zakhorloge te zijn die nu aan Jamies vingers bungelde.   

'Altijd.'

'En je moet hem niet laten stelen door bezitterige fangirls.'

'Precies,' zei Jamie met een grijns. 'Anders moet je je vriendinnetje inschakelen om dingen voor je terug te stelen en dat wil niemand, ook de beroemde Jamie Lines niet.'

Hun vingers raakten elkaar even en Isa huiverde. 

'We zijn wel de roddel van de school,' zei hij toen, maar hij leek het niet echt erg te vinden. 'Ik gok zo dat er morgen verhalen in de wereld geholpen worden door één van de populaire kiddo's aan tafel. Wouter zal zich schamen, al is hij vastbesloten om achter dit te komen,' hij tikte op zijn pols, 'en Parker zal waarschijnlijk ook niet meer praten als we klaar met hem zijn.'