De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

10. Je moet schoenen nooit laten slingeren

10. Je moet schoenen nooit laten slingeren

 'Hij weet niet alles toch?' Jamie's toon was neutraal, maar zijn houding was verstrakt en hij straalde woede uit. 'Als hij iets weet, moet jij het hem gezegd hebben, Isa.'

Ze schudde wild haar hoofd.

'Hoezo 'hij weet niet alles?' Waar hebben jullie het over?' Alex keek woest naar de andere jongen. 

Jamie zuchtte diep en zei toen zachtjes: 'Ik had dit aan moeten zien komen op het moment dat ik de opdracht kreeg. Ze hebben me zelfs gewaarschuwd, maar ik heb me er niet op voorbereid, omdat ik eigenwijs was.'

'Ze?'

Hij vroeg niet of hij het horloge even mocht hebben, hij pakte het gewoon uit Alex' hand en draaide het om. Ze zag het bloemenpatroon opnieuw, maar ze zag nu ook wat anders onder de roest en bij zijn vingers. Letters in een onleesbare taal.

'Tempus Præteritum Nihil Futurum Incertum. Præsens Instabile Cave Ne Perdas Hoc Tuum,' zei hij toen zachtjes, terwijl zijn vingers over de letters gleden. 

Het klonk griezelig in de kille ruimte vol tegels en ze had geen idee wat hij precies gezegd had.

'En nu in het Nederlands.'

Jamie negeerde de opmerking van Alex. 'Hier staat alleen het begin op. “Tempus Præteritum Nihil Futurum Incertum.” Het hele motto was te lang en dat zou veel te opvallend geweest zijn.'

'Wat betekent het?' vroeg Isa, terwijl hij het horloge terug in haar hand legde. 

'"Verleden tijd is niets, de toekomst is ongewis. Het heden is onzeker, pas op en verdoe uw tijd niet. Het motto van de Tempus Viator. Later zal ik al jullie vragen beantwoorden, maar niet nu en zeker niet hier, Isa. En ruim dat horloge op, omdat je nooit weet wie er mee luistert.'

'Er is hier toch niemand?'

'Dat zegt niets. Je vindt tegenwoordig op elke straathoek een camera en ik denk dat hier op school ook wel van die dingen hangen. Wat ik jullie moet vertellen, is alleen voor de oren van tijdreizigers bestemd.' 

'Waarom mogen alleen wij het horen of mag je dat ook niet vertellen?'

Jamie glimlachte. 'Omdat de meeste mensen er niet in geloven. Kom vanavond om precies elf uur hierheen. En spoel het door de wc wanneer je zeker weet dat je in je hoofd hebt opgeslagen. Maak er geen foto van. Mobieltjes kan men stelen en als ze weten dat er een foto met mijn adres op staat, zullen ze het stelen.'

Hij had een opgevouwen papiertje in haar hand laten vallen, nauwelijks groot genoeg om een lang adres op te schrijven zoals hij gedaan had.

'We komen thuis nooit weg, onze ouders worden woest,' stamelde Alex en ze draaide zich verbaasd om. Ze had de jongen nog nooit horen stamelen, ze had altijd gedacht dat hij niet meer dan een koele kikker was. 

'Ik neem aan dat jij wel vaker met dat bijltje gehakt hebt, Alex. Je bent niet populair, omdat je een geweldige kok bent. En Isa gaat weleens aan de wandel 's nachts. Samen komen jullie er wel uit.'

Ze verwachtte dat hij langs zou lopen, maar toen was hij weg. Het was in een keer knipperen gebeurd, alsof hij hier nooit gestaan had.

'Alex?' piepte ze. 'Zag jij dat ook?' 

De reactie op zijn gezicht was genoeg om te weten dat het geen bedenksel van haar eigen fantasieën was. Haar moeder had altijd gemopperd op haar dochter dat ze veel te veel fantasie had. 

Het papiertje in haar handpalm was nog een bewijs dat ze het niet verzonnen had, dat het echt was. 'Tot elf uur,' zei ze tegen de lucht.