De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

46. Een reis te ver

46. Een reis te ver

Isa keek ongelovig naar haar stiefbroer die rood was geworden en een beetje naar achteren schuifelde zonder antwoord te geven.

'Nou? Stond je ons af te luisteren?'

'N-nee… Ik wilde een gum lenen… bij Isa.' 

Isa keek de jongen met grote ogen aan. Ze had hem nog nooit zo zien stamelen. Wouter was iemand die altijd zijn woordje klaar had, maar zelfs hij had dat niet altijd blijkbaar.

'Je wilde een gum lenen, maar je stond met je oor tegen het sleutelgat. Ik wist niet dat je op die manier een gum kon halen. Interessant.' Jamie boog en legde zijn oor tegen het sleutelgat. 'Ik denk niet dat het bij mij werkt, dat er bij mij en gum uit komt.' Hij schudde zijn hoofd en ging weer rechtop staan. 'Je hebt ons gewoon afgeluisterd. Wat heb je gehoord?' 

'Niet veel,' mompelde de jongen, maar Isa wist dat hij loog. 'Alleen…'

'Zeg op!' Jamie leek zijn geduld te verliezen en snauwde nu. 'Wat heb je gehoord?'

'Dat er erge dingen gebeuren als het uitkomt? Wat komt er uit?'

'Niets. Nou ja, wanneer Jamie's ouders erachter komen dat hij gespijbeld heeft,' zei Isa toen. Ze was opgelucht dat ze met een dergelijke smoes op de proppen kwam. 'Zijn ouders zijn heel streng met spijbelen.'

Wouter keek Jamie vreemd aan. 'Je bent negentien. Volwassen. Waarom zouden je ouders dan boos worden?'

Jamie haalde grijnzend zijn schouders op. 'Vraag het mijn ouders. Ik vermoed dat het met vroeger te maken heeft. Toen spijbelde ik nogal veel en kon school me niets schelen. Jaren later realiseer ik me pas hoe belangrijk het is. Waarschijnlijk ben ik volwassen geworden. Helaas voor jou heb je niets bijzonders gemist, Wouter Kabouter.' Jamie grinnikte en duwde de jongen toen soepeltjes weer naar buiten voor hij de deur dicht smeet. 

'Hij gelooft het niet, Jamie,' fluisterde ze. 'We moeten een andere plek vinden waar we kunnen praten.'

'Bij mij thuis is geen optie. Maar ik weet misschien een plek…' zei de jongen nadenkend.

'In je boomhut?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Bij Suzie thuis. Suzie en Parker.' Voor ze iets kon zeggen, ging Jamie verder. 'Parker is de geadopteerde broer van Suzie. Suzie en Parker Tinner.' 

'Wist jij dat Parker een zusje had?' Ze stormde zonder te kloppen Alex' kamer. Die laatste lag op bed en keek verbaasd op. 

'Natuurlijk wist ik dat, ik was bevriend met hem.'

'Wist jij ook dat Suzie, Jamie's grootste fan, zijn zusje is? Nou?' Isa's ogen fonkelden en haar haren zaten ontzettend wild, zag ze in de spiegel die aan één van Alex' wanden hing.

'Ik kwam er vrij snel achter. Waarom wil je dat weten? Waar is Jamie eigenlijk?'

Hij was opgestaan en naar haar toegelopen.

'In mijn kamer.'

Alex knipperde even met zijn ogen en ze dacht dat ze verdriet zag in zijn ogen, maar zijn stem was opvallend duidelijk toen hij fluisterde: 'Dat je meer met Jamie omgaat, wil niet zeggen dat je hem als een schoothondje overal mee naartoe moet slepen. We moeten er over praten.'

'En dan, Alex? Dat lost niets op. Je broer maakt anders het huwelijk van onze ouders kapot. Je weet dat hij zo is, dat hij dat doet.' Alex knikte aarzelend na haar woorden. 'Voor jouw vader is het niet zo erg, die kan wel wat aan, maar het is mijn moeder.'