De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

40. Een rechter in het blauw

40. Een rechter in het blauw

Het liefste had ze het gevraagd, maar ze kende de vrouw niet eens. Misschien wist Jamie er iets vanaf.

'Mag ik Nathans fiets lenen? De mijne heeft een lekke band.' Jamie kwam de schuur uit met een fiets die duidelijk te klein was. Te klein en knalgeel. 

'Ga het hem maar vragen,' zei Beth en ze maakte een wuivend gebaar.

'Kom.' Jamie trok Isa enthousiast mee naar binnen, mee naar boven. Ze bleven voor een deur vol stickers staan waarvan de boodschap overduidelijk was: blijf buiten. 'Nathan?' 

'Donder op!' reageerde een jongensstem die verrassend zwaar was voor een veertienjarige. 

'Mag ik je fiets lenen?' Jamie nam niet de moeite om te wachten, maar duwde de klink naar beneden en gooide de deur open. 

De jongen lag nog in zijn bed, zijn blonde haar op zijn kussen. De tint van het haar van de jongen was lichter dan dat van Jamie. Een paar tinten maar. De kamer was compleet duister en het rook er nogal muf. Isa wilde niet weten wat ze rook en duwde de mouw van haar jas tegen haar neus. 

'Waarom ben je niet op school? Volgens Grace hebben jullie nu Wiskunde.'

Nathan snoof, maar hij bleef onder zijn dekbed liggen. 'Wiskunde is stom en nutteloos. Ik word later minstens zo beroemd als jou en dan heb ik geen Wiskunde meer nodig.'

Grace was blijkbaar niet de enige die beroemd wilde worden.

'Je hebt Wiskunde nodig, zodat je later weet hoeveel geld je verdiend hebt. Als je niet naar school gaat en een diploma haalt, word je nooit rijk.'

'Wel waar!' Nu kwam het hoofd van de jongen tevoorschijn

Isa dacht dat de jongen op zijn broer leek, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen omdat de kamer zo donker was.

'Jij hebt je diploma niet gehaald en je bent rijk.'

Jamie's gezicht vertrok even voor hij weer sprak. 'Ga nu maar gewoon naar school, je bereikt niets met spijbelen. Wil je op je negentiende nog Wiskunde hebben en je een sukkel voelen? Nee toch?'

De jongen snoof even mokkend. 'Ik ga naar school. Maar dan kun je mijn fiets niet lenen.'

'Ik vraag mam wel wat geld voor de bus.'

De bus bracht Jamie en Isa op school. Ze hadden de busrit zwijgend doorgebracht. Isa wilde hem vragen hoeveel hij wist van zijn moeders verleden. Ze wilde hem vragen of hij wist waarom hun moeders elkaar kenden. Dat wilde ze alleen niet in de bus doen, niet waar mensen hen af konden luisteren.

Het schoolplein was vol en Isa voelde de ogen in haar rug prikken toen ze het schoolplein op liepen, op zoek naar Alex. Isa's telefoon had de geest gegeven, omdat de batterij leeg was en Jamie was die van hem thuis vergeten. Uiteindelijk vonden ze Ashley en Wouter dicht op elkaar in een hoekje. Isa tikte Wouter op zijn schouder. Hij keek haar woest aan. 

'Waar is je broer?'

'Zie ik eruit als Alex' persoonlijke babysitter? Weet ik veel waar die loser is.'

'En het kan hem niet schelen ook,' vulde Ashley aan.

Isa rolde met haar ogen. 'Bedankt voor je zeer waardevolle bijdrage, Ashley. Waar gaat je broer heen als hij overstuur is? Als je ons helpt, kun je daarna verder gaan met wat je dan ook aan het doen was.'

'Ashley aflebberen,' zei Jamie gniffelend. 

'Kijk op het voetbalveld, misschien is hij daar.'

'Dank je, Wouter,' zei Jamie en hij trok Isa mee.