De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

6. Kliederen met Sam

 6. Kliederen met Sam

'Ja, dat wordt zeker vervolgd,' bromde Isa toen nijdig en ze keek op. Haar stiefbroer droeg een zwarte trainingsbroek met zwarte strepen en een grijs T-shirt. Op de grond bij de deur zag ze zijn half dichtgeritste sporttas waar een schoen met noppen uit omhoog stak. 'Voetbalwedstrijd?'
Hij knikte en pakte ondertussen het pak cornflakes en yoghurt uit de koelkast. 'Maak daar maar modderwedstrijd van. Een uit-wedstrijd. Zou jij je ook niet eens gaan omkleden? Jij gaat toch altijd kliederen in het atelier op zaterdagmorgen?'
'Vanmorgen niet, want ik ben bang voor de roddelpers. Ik kom het huis niet meer uit.'
Alex grinnikte en verslikte zich bijna in een hap cornflakes.
'Het is heus niet zo dat jij en je nieuwe 'vriendje' ineens topprioriteit geworden zijn, hoor. Er staan niet eens foto’s online. Of trek een trui met capuchon aan. Je mag er een van mij lenen.'
'Die Suzie weet anders genoeg en ik verwacht dat ze wraak neemt,’ zei ze duister, maar hij schudde zijn hoofd.
'Dat doet ze heus niet. Met een beetje geluk denkt ze gewoon dat Jamie nu bezet is en kun je over een week je zogenaamde liefde met hem beëindigen. Bovendien zien we hem toch nooit meer. Hij had nu gewoon een schuilplaats nodig en onze achterdeur stond open.'
'Hij zei dat hij ons huis al dagen in de gaten hield, dat hij ons iets moest vertellen.'
'Misschien dat hij je al een tijdje wil lenen als vriendinnetje?' opperde Alex opgewekt.
Ze vroeg zich nog steeds af hoe die jongen toch zo'n goed humeur had in de ochtend. Al had hij eigenlijk altijd een goed humeur. 'En hem als vriendje is nu ook weer geen ramp, toch? Alle meisjes vinden hem leuk, maar jij bent de geluksvogel.'
'Waarom ben je een geluksvogel, Isa?' Wouter, gekleed in dezelfde broek als Alex, kwam de keuken in en gooide zijn tas naast die van zijn broer en trok een stoel onder de tafel uit voor hij zijn ellebogen op de tafel plantte.
Isa kreunde gefrustreerd. 'Niets, Wouter.'
'Zeker weten?'
In plaats van antwoord te geven, schoof ze de koffiekan naar hem toe.
'Ze is een bofkont, omdat ze nu twee stoere broers erbij heeft, dat is alles.'
Wouter fronste zijn wenkbrauwen en hij leek meer dan ooit op zijn tweelingbroer. Ze hadden dezelfde neus, maar Wouter had bredere lippen en Alex grotere ogen. Bovendien stak Wouter een centimeter of tien boven zijn broer uit en hij was beter in voetbal. Wouter was de sterspits van het team, Alex de reserve-keeper die altijd op de bank zat.
'Wat heb je op je pols, Alex?' vroeg Wouter toen ineens.
Het was zo nonchalant dat Isa vermoedde dat hij het al eerder gezien had, maar er niet om durfde te vragen. Alex keek even naar zijn arm en leek te wensen dat hij geen T-shirt met korte mouwen, maar met lange mouwen droeg.
'Verf.' Het was uit haar mond voor ze zich goed en wel besefte wat ze deed, dat ze Alex nu hielp. 'Ik leer hem schilderen.'
Wouter trok zijn bovenlip op in een spottende grijns. 'Mijn broertje die wil leren schilderen? Wat een humor op deze prachtige zaterdagmorgen.' 
Het regende pijpenstelen en de lucht was grijzer dan ze ooit gezien had.
'Soms moet je buiten je comfortzone treden,' zei Alex schouderophalend.
Wouter grinnikte en schoof zijn stoel naar achteren. 'Vergeet niet dat we uit spelen en dat Murat over vijf minuten voorrijdt met zijn gammele roestbak! Als je niet buiten bent, mag je naar Amsterdam fietsen!' riep hij over zijn schouder, terwijl hij zijn tas over zijn schouder hing. 'We hebben namelijk een probleem als de keeper niet mee is.'
'Reserve-reservekeeper,' zei Alex kreunend, maar zijn broer hoorde het al niet meer. Hij wreef over zijn pols en zweeg een moment voor hij 'dank je', mompelde tegen haar. 'Je had het niet op hoeven nemen voor me.'
'De volgende keer zal ik je niet meer helpen. Niemand wil dat Wouter denkt dat je een mietje bent en ik je moet redden.' Ze slikte de laatste slok koffie door en stond toen op. 'En dan ga ik nu de liefde bedrijven met een van de schildersezels.' Alex stikte bijna in zijn koffie en ze grinnikte. 'Daar zijn de ezels veel te gammel voor en ik val niet zo op hout.'

'Hart.'
'Van Leeuwen.'
Ze liet haar tas neerploffen aan de voet van haar vaste schildersezel, dichtbij het raam voor het ideale licht. Ze wist dat alle leerlingen dit plekje wilden, maar zij had het geluk dat ze het jaren geleden ingepikt had. Je pikte niemands plek in, dat was een ongeschreven regel. Toen zag ze een linnen tasje en vragend keek ze Sam aan. Zijn vaste plek was naast haar.
'We hebben een nieuwe,' zei die aarzelend. 'Ik wilde het nog tegen haar zeggen, maar...Isa, wat doe je?!'
Ze had haar hand in de tas gestoken en haalde er een knalroze portemonnee uit, het enige dat erin zat.
'Wil je haar spullen stelen?'
Ze hoorde de paniekerige toon in zijn stem. 'Rustig. Ik wil alleen maar weten wie ze is.'
'Volgens mij is dat mijn portemonnee!' zei een scherpe en akelig bekende meisjesstem die het ding uit Isa's handen greep. Haar bruine krullen dansten om haar hoofd en opnieuw realiseerde Isa hoe goed dit meisje bij de omschrijving van Hermelien Griffel paste. 'Wilde je stelen, vriendinnetje van Jamie? Misschien moet ik hem maar vertellen dat zijn nieuwste verovering een dief is.'
'Je pikt geen plek in van iemand!' zei Isa woest, alsof ze zich nu pas realiseerde waarom ze in de tas van het andere meisje gerommeld had. 'Dat is een ongeschreven regel.'
Suzie krulde haar lippen en zei: 'Je houdt je handen ook uit andermans tassen.'
Ze overwoog om aan de bruine haren te trekken, maar dat zou haar lerares, Verona Janzen, helemaal niet kunnen waarderen.
Ze kende de vrouw al minstens tien jaar. Livry had haar twee dochters op tekenles gedaan, maar Lauren was er al vrij snel weer vanaf gegaan, omdat ze het vreselijk vond. Isa bleek echter talent te hebben.
Isa gromde een onverstaanbare vloek en sjokte naar het groepje tafels in een andere hoek van de ruimte. Ze bleef het liefste zo ver mogelijk bij dat meisje vandaan. Woensdag zou ze eerder zijn dan dat meisje. Die avonden waren belangrijker dan de zaterdagochtenden, omdat dat een echte les was. Op de ochtenden hoefde je niet te komen, maar Isa kwam elke zaterdagochtend. Ze had er af en toe eentje geskipt voor een slaapfeestje met Carly en Iris, maar die waren op een hand te tellen.
Ze trok een van de stoelen onder de tafel uit, piepend op het okergele zeil vol verfvlekken. Ze zou niet opkijken naar het meisje, omdat die dan zeker wist dat ze gewonnen had. Niet dat het een wedstrijdje was, Suzie mocht Jamie met liefde hebben. Alleen het was jammer voor haar dat de liefde niet wederzijds was.
De streken van haar potlood kalmeerden haar niet zoals ze normaal wel altijd deden. Ze werd alleen maar bozer.
'Ze is nieuw hier, ze kent de regels nog niet echt,' zei Sam en Isa keek op.
Hij was naast haar komen zitten en keek haar aan. Zijn gezicht met de bruine ogen, met de te grote neus, de lachrimpeltjes was haar zo vertrouwd. Ze kende Sam van Leeuwen al jaren, maar buiten de tekenlessen zag ze hem nooit. Af en toe was hij er niet, zo eens per maand. Waarom hij er niet was, had hij nooit gezegd en zij had er eigenlijk nooit naar gevraagd.
'Ken je haar?'
'Ja,' zei ze zonder haar ogen van de tekening af te halen. 'Ze kent mijn vriendje.'
Het was eruit voor ze het terug kon nemen en keek op, recht in de grote, bruine ogen van haar oudste vriend. Ze kende hem langer dan Iris.
Hij herhaalde haar woorden met een stem vol verbazing. 'Sinds wanneer heb je een vriendje? Ik wist niet dat je zoiets groots voor me achterhield, Isa Hart!'
'Ik houd niets voor je achteren, aangezien het heel pril is. Sinds…gisteravond. Het is niet zo... belangrijk.' Haar stem klonk vreemd in haar eigen oren. Haar schetsboek werd met een klap dichtgeslagen door Sam.
'Als hij niet zo belangrijk is, waarom ben je dan verliefd op hem? Jij hebt nooit vriendjes.'
Haar vingers gleden over de plek op haar pols, ongemerkt, alsof ze er al aan gewend was.
'Wie is het? Ken ik hem?'
Ze kon geen antwoord geven op de vraag, omdat Verona en Jamie op doken achter Sam's brede schouders en ze kreunde hard.
'Dat is mijn vriendje,' mompelde ze geluidloos, maar Sam had zijn hoofd omgedraaid.
De tekenlerares deed duidelijk moeite om haar enthousiasme over te brengen aan de jongen die er een beetje verveeld bij stond. Hij had wat weg van een nukkige tiener die iets moet doen waar hij geen zin in heeft.
'En dit,' zei ze, terwijl ze naar de twee aan tafel wees, 'zijn mijn twee meest talentvolle leerlingen. Sam van Leeuwen en Isa Hart.'
Haar ogen gingen naar Suzie achter haar ezel, maar die was zo verdiept in haar werk dat ze niet zag dat haar grote idool bij Isa op de tafel klom en zijn benen onder zich trok. De lerares glimlachte en maakte zich met een 'praat gerust met de andere leerlingen' uit de voeten.
De lerares was nauwelijks weggelopen toen ze siste: 'Wat doe jij in vredesnaam hier? Suzie loopt hier rond!'
'Als ik die wil ontwijken, dan kan ik mezelf beter opsluiten. Ze loopt namelijk overal rond waar ik ben. Jij zal haar nieuwe project wel worden, want ze wil je op een misstap betrappen en mij waarschuwen dat je doortrapt bent, dat je mijn geld wilt hebben.'
'Jullie kennen elkaar,' zei Sam verbaasd, maar Jamie negeerde hem en praatte verder.
'Ze heeft me in elk geval betrapt toen ik in haar beurs wilde kijken,' mompelde Isa en Jamie schudde zijn hoofd.  
'Waar kennen jullie elkaar van?' herhaalde Sam nu iets luider en nu klonk hij een stuk minder verbaasd.
'Heeft ze je dat niet verteld? Is me dat even jammer, want nu zul je het nooit weten,' zei hij toen Sam zijn hoofd schudde. 'Isa, ik moet je spreken. Nu.'
'Ik heb nu geen tijd voor je. Ik ben aan het tekenen.'
'Je praat met me en je tekenblok is dicht, dus je tekent niet. Bovendien hoef je hier niet te zijn, Isa. Dat heb ik net gehoord.'
'Nee, maar ik wil hier zijn. Ik wil mijn tijd hier doorbrengen en niet naar jou luisteren.'
Sam volgde alles met een nieuwsgierige blik en ze wist zeker dat hij antwoorden zou willen de volgende keer dat ze alleen waren.
'Je bent ongetwijfeld niet geïnteresseerd in wat ik te vertellen heb…' begon hij en hij bestudeerde haar armen.
Zijn ogen gleden over de witte lange littekens waar ze zich gesneden had tijdens het koken, waar ze gekrabd was door haar oude lapjeskat en de littekens die ze dankzij Nick en Lauren had opgelopen.
Door zijn gestaar kreeg ze een ongemakkelijk gevoel en ze trok haar mouwen naar beneden.
'…maar voor je eigen veiligheid is het beter dat je naar me luistert, Isa.'

***

Dus. Hier is weer een nieuw stukje met Sam. Ik doe mee met Camp NaNoWriMo, dus ik hoop deze maand wat meer te plaatsen, maar beloof niets :-). 

Alex zit trouwens ook in een ander verhaal, dat van midzomerzon. Dat vind je onder de titel Project Cupido. Helaas werken links niet, dus dan maar zo.