De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

31. De appel valt niet ver van de boom

31. De appel valt niet ver van de boom

'Dat klopt niet, toch?'

De stem van Alex haalde haar uit haar gedachten en ze zag nu dat hij de woorden aanwees die zij ook net gelezen had. Ze schudde langzaam haar hoofd.

Ze dacht aan de woorden van haar moeder.

’Ze is het enige dat ik nog heb van hem.'

Jamie pakte het dossier uit haar handen en zijn ogen scanden de regels. 'Waarom lijken je broer en zus zo op jou als ze een andere vader hebben?'

’Ze lijken niet op me,’ zei Isa stellig, maar nu bemoeide ook Alex zich er ook mee.

’Dat doen ze wel. Lauren heeft dezelfde neus en dezelfde vorm ogen. Nick heeft ook die neus en die heeft je moeder toch echt niet.'

Ze keek de twee peinzend aan. Iedereen riep altijd dat zij op haar vader leek, op Resse.

'Misschien hebben ze het fout opgeschreven.'

Jamie schudde zijn hoofd en glimlachte een beetje sip. 'Ze hebben het nooit fout. Volgens dat dossier ben jij het enige kind van je vader. Het verklaart ook waarom jij het gen geërfd hebt en niet Lauren. Het oudste kind erft het.'

'Wees blij dat zij het niet is. Ze is een draak en ze is veel te bang dat haar hakken breken,' zei Isa snuivend. 'Al weet ik niet of ik blij moet zijn dat ze in plaats daarvan mijn kop willen zien rollen.'

Jamie trok nog een keer aan het shirt, terwijl hij een poging deed om het ding naar beneden te trekken en Isa gaapte. 

'Over een paar uur moeten we alweer op school zitten. Misschien is slapen geen slecht idee.'

'Ja, daarover gesproken… Ik weet niet hoe slim het is om nu naar mijn huis te gaan,' zei Jamie aarzelend.' Al mijn buren zijn leden. Wat als ze me herkennen op de camerabeelden en 1 en 1 bij elkaar optellen?'

'Is het niet verdacht wanneer je niet thuiskomt?'

Jamie grijnsde. 'Ik zeg dat ik bij mijn vriendinnetje geslapen heb, dat is na te gaan.'

'Mijn moeder vermoordt je als ze je in mijn bed vindt. Mij ook trouwens. Ze zal het niet pikken, zelfs niet als je mijn vriendje bent,' zei Isa.

Jamie zei: 'Ik kan haar wel overtuigen als ik zou willen, maar misschien is bij Alex slapen een beter idee.'

'Ik snurk wel. Heel hard,' bromde Alex, maar Jamie leek er geen problemen mee te hebben en zuchtend stond Isa op.

'Ik ga een dekbed voor je pakken op zolder,' zei ze.

Ze liep de overloop op en zachtjes trok ze de vlizotrap naar beneden. In Laurens kamer stond een kast met dekbedden voor logés. Het rook er nog altijd naar verf en ze kon maar net de pas geverfde kastjes in een hoek ontwijken.

Uit de kast viste ze een dekbed met een bloemetjesovertrek en een kussen. Ze wilde de kast dicht doen tot haar aandacht getrokken werd door een koffertje.

Het koffertje van haar moeder.

Haar hart begon wild te bonzen toen ze het dekbed op de grond liet vallen en het koffertje uit de kast trok. 

Op de rand van het bed ging ze zitten en ze keek even naar het koffertje voor ze het openmaakte. Er zat een stapeltje brieven in. Sommige brieven waren vergeeld en gescheurd. Aarzelend liet ze het papier door haar vingers glijden. 

De tijd is kneedbaar, vloeibaar, raar. 

Lauren en Nick zouden er niet geweest zijn als we de tijd terug konden draaien, denk je wel? Livry, ik houd van je. Van jou en al je kinderen, ook van de kinderen die niet van mij zijn: Lauren en Nick. Ondanks alles zijn ze familie, mijn familie.