De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

18. Het Blauwe Paleis

18. Het Blauwe Paleis

Alex kwam precies drie minuten later de hoek om en het was duidelijk dat hij stevig doorgelopen had. Op zijn wangen zaten een paar blosjes en hij hijgde een beetje.

Ze gaf hem een por en lachte even. 'Ik zou denken dat jij conditie hebt van al die rondjes om het voetbalveld, maar dat heb ik dus mis.'

'Je moeder en mijn vader denken dat ik met jullie mee ben,' zei Alex, haar opmerking negerend.

Ze trok een wenkbrauw op. 'Waarom denken ze dat je met ons mee bent?'

'Hij vertrok vlak na ons,' zei Jamie alsof het niet meer dan logisch was.

'Dat kan toch ook toeval zijn,' sputterde Isa tegen. 'Sinds wanneer maakt het mijn moeder uit wat jouw plannen zijn?'

'Ze is bang dat ik jullie lastig val.'

'Dat doe je ook,' zei Isa grinnikend en Alex gaf haar een heel zacht klapje op haar schouder.

'Houden jullie elkaar heel? Ik zie jullie twee liever niet kissebissen, lovebirds. Bezwaar?' Jamie hield een sigaret tussen zijn duim en wijsvinger en zwaaide ermee. 

Hij wachtte het antwoord niet af, maar stak de sigaret aan.

'Ik zal het maar niet tegen mijn moeder zeggen dat de perfecte jongen ook zijn minpunten heeft,' zei Isa heel zachtjes.

Toch hoorde Jamie het, want hij keek haar met een brede grijns aan.

'Waarom noem je ons nu weer lovebirds? Jullie zijn toch het stelletje.'

Jamie grijnsde. 'Voor de camera's zijn we een stelletje, Alexander, alleen voor de camera's. Dat weet jij net zo goed als ik. Nu zijn de camera's helaas overal, omdat ze van mening zijn dat ik door Isa weer naar school ga. Dat ik het voor mezelf doe, is niet spannend genoeg voor die bloedhonden.' Jamie keek hen aan met de sigaret tussen zijn lippen geklemd. 'Ik wil een diploma hebben en ik wil dierenarts worden.'

Toen draaide hij zich om en zei alleen: 'Volg me.'

Hij keek niet of ze hem volgden, hij ging er gewoon vanuit dat ze dat deden. 

'Waarom moeten we jou volgen?' vroeg Alex toen ze de blonde acteur hadden ingehaald. 'Ik dacht dat we in de tijd gingen reizen. Echt in de tijd reizen.'

'Dacht je dat we dat hier gingen doen?' Jamie keek Alex aan en hij leek oprecht verbaasd.

Toen viste hij een kleine zwart afstandsbediening uit zijn zak en bijna meteen kwam een kleine onopvallende auto tot leven. Het zwarte voertuig maakte een geluidje en de lampen knipperden een keer.

'Ik dacht dat jij een sportauto had.' Isa keek van de auto naar Jamie en weer terug. Dit was een klein autootje voor in de stad voor vrouwen die niet kunnen inparkeren. Ze fronste toen ze de nep-wimpers rondom de koplampen zag.

'Vind je die nep-wimpers niet tof?'

Ze fronste nog een keer en keek Jamie toen aan. 'Tof?' herhaalde ze. 'Wie heeft ze erop geplakt?'

'Ik,' zei hij grinnikend. 'Ik vond het wel grappig. En mijn sportauto is te opvallend, die kent iedereen. Bovendien passen daar maar twee mensen in.'

'In dit koekblik lijken ook niet meer mensen te passen.'

'Daar vergis je je in. Neem plaats.' Hij gebaarde naar de portieren. 'Als je achterin wilt zitten, dan moet je een beetje klimmen.' Jamie knikte naar de ingeklapte stoel voorin. Alex klom zwijgend over de stoel heen en plofte op de achterbank, terwijl hij een weekendtas aan de kant duwde.