De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

41. Niets is wat het lijkt

41. Niets is wat het lijkt

'Tovenaar, magiër. Noem me hoe je wilt. Ik kan inderdaad toveren,' zei de man met een klein lachje. 'Wees niet bang, ik doe je heus niets.'

Verbeeldde ze het zich of hoorde ze teleurstelling in zijn stem? De oudste man stond op en hij was verrassend lang.

'Houd je mond,' snauwde deze man de tovenaar toe. 'Je maakt hen nog bang. Je eigen zoon moet ook al niets van je hebben op het moment, Arthur.'

Isa wist onmiddellijk waar ze de ogen van kende. Sam. Dit was de vader van Sam. Het was jaren geleden dat ze hem voor het laatste gezien had. Volgens Sam was zijn vader niet alleen lid van de Tijddraaiers, maar leidde hij ook zijn beweging tegen de Tempus Viator. Waarom deed hij dan zoals hij nu deed? Misschien was het maar toneelspel? 

Isa herinnerde zich ook het verhaal over Arthurs oudste zoon, Sams broer. Had hij hem zelf op een dodelijke missie gestuurd? Het was logischer dat er in die tijd andere mensen deze stoelen warm gehouden hadden en dat Arthur geen zeggenschap gehad had over de missie waar zijn eigen zoon bij betrokken was.

'Lever jullie talismannen in.'

Hij stond soepel op en kwam naar hen toe met drie kleine houten bakjes. Isa kreeg er eentje in haar handen gedrukt waar haar naam op stond. Voor de jongens gold waarschijnlijk hetzelfde.

'Waarom?' Dit keer was het Jamie die het vroeg. 'Waarom moeten we in vredesnaam onze hulpmiddelen inleveren?'

Hij had de druppel wel van zijn nek getrokken en hield die nu in zijn linkerhand. Isa omklemde met één hand het horloge, met de andere hield ze het houten bakje vast. 

'Zolang we niet weten hoe de diefstal gepleegd is, worden alle Reizen opgeschort,' zei Arthur vanachter zijn bureau.

Isa vroeg zich af of hij wat wist. Had Sam hem iets verteld?

'Van iedereen,' voegde de man er nog aan toe. 'We ondervragen iedereen.'

Isa had er bijna uitgefloept: 'Ook je eigen zoon?' maar ze kon zich nog inhouden. De andere mannen wisten hoogstwaarschijnlijk helemaal niet dat Arthurs zoon in de tijd kon reizen. In plaats daarvan beet ze iets te hard op haar lip en ze proefde bloed.

Met een doffe bons belandde het horloge op het hout. Het deed haar pijn om het in te moeten leveren en ze slikte even. Ze gleed met haar vingers over het horloge. Ze had geen idee of ze het ooit nog terug zou zien. Het voelde alsof ze een stukje van haar ziel kwijtgeraakt was en ze slikte nog een keer. Ze had alleen geen keuze.

Ze deed de deksel dicht en gaf het doosje toen terug aan de man. Die keek in elk van de drie bakjes en liep ermee naar de tafel. Die van haar was het onderste, daarboven stond die van Jamie en die van Alex kwam bovenop.  Jamie pakte haar hand en kneep erin. Ze kneep dankbaar terug. 

Ze vroeg zich af of het voor de jongens ook zo voelde of dat zij de enige was, omdat haar talisman een erfstuk was. 

'Goed, dat was dat. Als jullie nog een handtekening willen zetten?' De man wenkte hen en aarzelend liep Isa naar de tafels toe. Haar voetstappen klonken onnatuurlijk hard in de zaal en ze was bang dat iemand iets zou zeggen over dat ze net een kamerolifant was en niet zo moest stampen. 

De man schoof haar een roomkleurig vel toe. Ze verwachtte dat hij haar een ganzenveer en een potje inkt zou geven om te ondertekenen, maar het was een doodgewone balpen waarmee ze haar handtekening zette.

Jamie aarzelde langer. 'Waar zetten we precies een handtekening voor?'

De man keek hem even geïrriteerd aan en zuchtte. 'Je zet een handtekening dat je je talisman ingeleverd hebt. Vrijwillig.'