De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

23. Een koffer vol herinneringen

23. Een koffer vol herinneringen

Ze zwegen allebei een tijdje ongemakkelijk. Alex leunde tegen de muur, zij stond gewoon op de overloop.

Hij was degene die de stilte verbrak. 'Hoe is je vader eigenlijk overleden?'

'Hij is verdwenen tijdens een bergwandeling op de K2. Ze hebben zijn lichaam niet gevonden, maar iedereen weet zeker dat hij dood is. Mijn moeder ook. Die heeft een herdenkingsdienst gehouden met een lege kist.'

'Geloof jij ook dat hij dood is?' Hij keek haar nieuwsgierig aan en ze knikte.

'Waar zou hij anders moeten zijn? Als hij nog blijkt te leven, hoef ik hem nooit meer te zien. Hij heeft mijn moeder zoveel verdriet gedaan, het heeft haar hart gebroken.'

Ze stopte haar handen in haar zakken en balde haar vuisten. Het was gemakkelijk om boos te blijven op iemand die ze niet echt kende. De man achter de foto's was een vreemde voor haar. 

Ze voelde hoe de tranen in haar ogen schoten.

'Sorry, ik wilde je niet…' Hij maakte zijn zin niet af en legde een hand op haar schouder. 

'Nee, jij hoeft geen excuus te maken. Ik geloof dat hij dood is.'

Hij zei niets, maar ze wist wat hij dacht. Wat ze allemaal dachten. 

Je kent hem niet, je kent hem niet en alles dat je over hem weet, is gekleurd.

'Toch is het anders wanneer je ziet dat iemand die je liefhebt overlijdt, dan dat iemand gewoon... verdwijnt.'

Ze wist het niet en in gedachten was ze weer in de gang van haar oude huis waar overal foto's van Resse hadden gehangen. Soms had ze het er weleens benauwd van gekregen. Na de verhuizing had ze echter niet één foto meer gezien. Ze had er niet over nagedacht, omdat ze te druk was met het vinden van haar plaats in dit huis, maar nu dacht ze er ineens aan. 

'Misschien moet ik mijn moeder om een foto vragen,' zei ze toen zachtjes. 'Ik denk dat ik er eentje wil hebben.'

'Eentje van je vader?'

Ze knikte. 

'Ik dacht dat je boos op hem was.'

Ze haalde haar schouders op. 'Hij is en blijft mijn vader, ook al ben ik boos. Vroeger hing de gang vol met foto's, maar na de verhuizing zijn die verdwenen.'

'Laten we ze gaan zoeken dan.'

'Nu?'

'Alex, Isa! Gaan jullie zo slapen?' Bram kwam de trap op en bleef halverwege staan, terwijl zijn ogen van zijn zoon naar zijn stiefdochter gingen en weer naar zijn zoon. Isa's hart bonkte als een bezetene en ze hoopte dat hij niets gehoord had. 

'Natuurlijk, pa. Welterusten, Isa.'

Hij draaide zich om en smeet zijn deur voor haar neus dicht. Verbluft keek ze naar de blauwgeverfde deur alsof ze niet kon geloven wat er gebeurde.

'Die heeft een slecht humeur,' mompelde haar stiefvader en toen keek hij haar aan. 'Enig idee hoe het komt? Hij is al zo sinds hij thuiskwam. Hij zei dat hij je vriendje en jou tegenkwam in een kroeg.' 

Ze knikte.

Hoe kwam ze hier onderuit zonder er opnieuw dingen uit te flappen? Ze was een beetje bang voor Bram geworden en ze wilde nog steeds haaienvoer van de man maken.

'De film was uitverkocht.' Ze had het idee dat ze dit al een aantal keer gezegd had. 

Blijkbaar was dat genoeg voor Bram, want hij glimlachte naar haar en liep naar beneden.