De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

3. De blonde schim

3. De blonde schim

Het was toeval dat ze hem zag toen ze op haar fiets stapte, terwijl Alex net zijn fiets uit de schuur reed en iemand belde. Wie heeft er ooit bedacht dat jongens niet kunnen multitasken? Ze vermoedde dat het een of andere stoffige professor was geweest die het zelf niet kon.
Hij was een donkere schim en hij leunde tegen een van de bomen aan de overkant. Ondanks zijn lengte leek hij weg te vallen in de duisternis en Isa vermoedde ook dat die zwarte kleding niet voor niets uitgekozen was. Niet dat ze zeker wist of het een hij was, maar ze vermoedde het vanwege zijn lengte en door zijn houding. Zijn gezicht was niet te zien in het donker.
'Nee, echt. Er is niets aan de hand. Het is Isa maar.'
'Het is Isa maar.'
Ze vroeg zich af met wie hij belde, terwijl ze de pijnlijke steek probeerde te negeren. Het was geen opmerking die ze had moeten horen. Ze was ook niets bijzonders: Isa was gewoon een meisje zoals zoveel. Alleen kon zij beter schilderen dan de meesten.
'Isa?’
Ze knipperde met haar ogen en keek opzij. Alex was uitgebeld en keek haar nu vragend aan. De rest van het gesprek was compleet langs haar heen gegaan.
'Zullen we gaan? Ik heb nog meer te doen.’ Het klonk behoorlijk bot en Alex had het ook door, want hij trok een gezicht en zei meteen: 'Ik bedoel het niet onaardig, maar ik heb nog veel huiswerk en dit kwam er min of meer tussendoor. Dat essay voor Engels moet bijvoorbeeld nog af.'
'De deadline is morgen. Misschien moeten wij dan maar niet naar de film gaan. Ik kan met Iris of Carly gaan.'
Alex haalde zijn schouders op en daarna fietste hij de stoep af. 

Misschien was het niet eerlijk dat haar oudste zus voorgetrokken werd, omdat zij nog het meeste wist. Ze wist inmiddels wel dat het leven niet eerlijk was en dat haar moeder ook alleen maar haar best deed.
Toch was het niet eerlijk dat altijd alles op Isa's schouders terecht was gekomen, omdat Lauren het zelf niet aankon en Nick te jong was.
'Isa! Schiet eens op!' Alex stond blijkbaar op haar te wachten aan het eind van de straat. Ze had gedacht dat ze elkaar wel bij de bioscoop zouden treffen.
Zuchtend klom ze op haar fiets en volgde Alex' voorbeeld, maar niet voor ze naar de jongen bij de boom gluurde. Het was alsof hij wist wat ze van plan was, want hij hulde zijn gezicht verder in schaduwen door zijn capuchon zover naar beneden te trekken dat alleen het puntje van zijn neus nog te zien was. Dat, een blauw oog en een plukje blond haar. Hij deed een paar stappen naar achteren, de donkere tuin van de familie Bloempot in. Goh, wat was ze blij met haar achternaam op sommige momenten.
'Wie ben je?' siste ze, maar ze kreeg natuurlijk geen antwoord. Kwaad begon ze te trappen, achter Alex aan die inmiddels keihard 'Bagagedrager' zong.
'Kop houden, Visser,' mompelde ze toen ze langs hem fietste.

'Sorry, de film is uitverkocht.' Alex trok zijn wenkbrauwen op, terwijl hij naar het scherm van ticketmachine tuurde.Hij hoopte vast dat als hij lang genoeg keek, er spontaan plekken vrij kwamen.
'We kunnen naar een andere film…Two teeth bijvoorbeeld.'
Ze haalde haar schouders op alsof het haar niet kon schelen, want ze wilde niet toegeven dat ze dolgraag naar die film wilde. Alleen haar vriendinnen wilden niet mee en alleen gaan vond ze zo sneu.
'Heb je het boek gelezen waar het op gebaseerd is?'
Ze knikte. 'Het is niet geweldig, maar wel aardig. Ik weet zeker dat het zo'n bestseller geworden is, omdat de schrijver er goed uitziet.'
'Vind jij hem ook een lekker ding?' vroeg hij met zijn ogen die tot spleetjes geknepen waren.
'Hij valt op mannen en ik weet zeker dat zijn boek daarom zo zoetsappig is. Het is de verfilming van een boek over een vampier en een elfje die verliefd worden. Het is niet de nieuwe James Bond of zoiets.' Ze frunnikte aan een loshangend draadje van haar jas. 'Ik weet niet of het iets voor jou is.'
'Ik ben eigenlijk wel benieuwd geworden naar die film.' Hij drukte lachend een hand tegen haar mond. 'En je zus had gelijk, je verklapt altijd alles.'
Ze wilde protesteren, zeggen dat hij beter zijn essay af kon maken.
'We kunnen heus wel een andere keer gaan,' mompelde ze, maar Alex grinnikte en liet een kaartje van wit karton in haar hand vallen.
De bioscoopzaal was halfvol en vooral gevuld met jonge meisjes en vrouwen en Isa plofte in een stoel van rood pluche. 
'Ik zei het je,' bromde ze. 'Er was geen woord van gelogen dat het een meidenfilm is.'
'Het boek ook, maar het was inderdaad wel aardig. Klap je mond maar dicht, Isa. Ik heb het boek ook gelezen.'
'Ik...ik geloof het niet,' piepte ze.
Heel charmant zo'n piepstem.
Alex trok zijn mondhoeken op. 'Het is niet het soort boek dat ik normaal lees, maar ik was nieuwsgierig geworden door alle verhalen, waarom het boek zo goed verkoopt. Het is alleen zo jammer dat er over vampieren altijd van die zoetsappige boeken geschreven worden. Twilight was ook al zo erg.'
Ze knipperde met haar ogen, in shock.
'Ik ben zelf nog met een vriendinnetje naar deel twee geweest in de bioscoop. Alleen was het een beetje jammer dat ze me na de film niet meer aankeek, maar het alleen maar 'over die knappe acteur kon hebben'.' Hij keek haar even aan. 'Heb je die films ook gezien?'
'Nee, en deel één was zo stom dat ik de rest van de boeken niet eens gelezen heb. En gelukkig hebben we niet het probleem dat je vriendinnetje de acteur boeiender vindt dan jou.'
Ze leunde voorover om een paar stukjes chips te stelen uit de grote familiezak die Alex meegesmokkeld had. Ze voelde de warmte van zijn arm en een moment keek ze naar dat lichaamsdeel alsof het iets bijzonders was. Toen rukte ze haar blik los en keek naar het grote scherm voor haar waar een reclame over bier net begonnen was.

'Ah, dat was tof!' zei ze met een brede grijns, terwijl ze zich uitrekte en speels Alex' arm wegduwde die hij nonchalant over haar rugleuning gelegd had. 'Ik ben blij dat we naar deze film gegaan zijn en niet naar die andere.'
Om hen heen stonden de mensen op, zich langs hen heen wurmend en onverstaanbaar mompelend. Ze wist zeker dat die mensen nijdig waren, omdat Alex en zij de aftiteling wilden kijken. Mensen waren altijd boos als ze dat deed. Waarom hadden mensen toch zo'n haast om op te staan? Het was alsof de film al teveel tijd gekost had. Je ging toch naar de film, omdat je het leuk vond?
'Blijkbaar ben jij ook iemand die blijft zitten,' fluisterde ze in Alex' oor. 'Mijn vriendinnen rennen gelijk na de film zo ongeveer de bioscoop uit.'
'Iedereen die ik ken.'
Ze zwegen tot het stil geworden was in de zaal, tot de aftiteling afgelopen was en toen stond ze wel op. Hij raapte de nu lege zak van de vloer die vol kleine stukjes chips lag. Een moment torende hij boven haar uit, boog zich naar haar toe om iets te zeggen en toen kuchte er iemand.
Een medewerkster van de bioscoop keek van de ene naar de andere tiener en zei toen met een zachte, heldere stem dat ze hier weg moesten. 'De zaal wordt schoongemaakt.'
Isa kleurde en knikte, terwijl ze zich langs de vrouw en Alex naar beneden haastte. Zijn voetstappen gaven aan dat hij haar achter haar aan liep naar buiten. Ze zeiden geen van beiden iets, te beschaamd of te vol van wat er net had kunnen gebeuren. Zou hij zich naar haar toegebogen hebben om haar te kussen?
Nee, dacht ze, terwijl ze in haar zakken naar haar fietssleutel zocht.
'Het is nu je stiefbroer,' mompelde ze geluidloos, tegen de wind en tegen de donkerblauwe hemel vol met sterren. Haar wangen vlamden en moesten rood zijn, concludeerde ze toen ze een hand tegen haar verhitte wang legde.
Haar andere hand verdween in de zak van haar broek, op zoek naar haar fietssleutel die daar niet was. Ook in de zakken van haar jas had ze geen geluk en haar ogen dwaalden af naar de linnen tas. De laatste optie. Ze kieperde het tasje leeg.
Een eyeliner ging de ene kant op, een paar potloden rolden richting de trap voor de bioscoop. Een leeg potje kauwgom rolde ratelend weg.
Ze deed een poging om een potlood te pakken te krijgen, maar iemand anders wilde haar helpen. Een hand met slanke' lange vingers en een smalle ring sloot zich om haar hand en ze keek op, recht in twee felblauwe ogen met een blonde pluk haar ervoor. Geen Alex.
Het gezicht van de jongen was maar deels zichtbaar en ze zag een rechte neus, een kaaklijn met een zweem van stoppels.  Donkere wenkbrauwen, een neuspiercing aan de rechterkant. Het was een bekend gezicht, maar ze was er vrij zeker van dat ze deze jongen niet kende. Misschien was ze hem eens op school tegen het lijf gelopen. Een tel bleef ze zo zitten, niet in staat om zich te verroeren en toen legde de ander de potloden in haar hand voor hij razendsnel zijn capuchon weer over zijn hoofd trok en opstond.
'Hé!' riep ze, maar haar woorden gingen verloren in de wind. Een moment overwoog ze om de jongen achterna te rennen, maar ze wist dat ze daar niet snel genoeg voor was. Het was dezelfde jongen die ze eerder die avond gezien had in de tuin van de overburen. Een beeld, een vlaag van herkenning vloog voorbij en ze wist waar ze de jongen eerder gezien had. Wie was hij en wat moest hij van haar?