De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

13. Alleen op plavuizen kun je glijden als het regent

13.  Alleen op plavuizen kun je glijden als het regent

Ze knipperde met haar ogen en probeerde te verwerken wat ze hoorde. Ook de hoeveelheid licht die ineens in de schuur was, was teveel. En een boze Bram. Boze brombeer Bram. O, verdorie!

Ze porde Alex in zijn zij, maar toen ze naar hem keek, zag ze dat hij al wakker was en ze voelde dat hij zijn hand beschermend om haar middel legde. Ze verstijfde, omdat dat haar teveel aan gisteravond deed denken. O, god, gisteravond! Ze had hem gekust, hij had haar gekust. Ze had altijd gehoopt dat hij degene zou zijn met wie ze een kus zou uitwisselen, maar nu voelde het fout. Nee, het voelde niet fout, maar het moest fout voelen. Hij was haar stiefbroer! Haar lichaam zei iets anders en ze voelde de vlinders opnieuw door haar bloed zweven toen ze naast hem zat. 

'Eerst gaan jullie er vandoor en dan besluiten jullie om in de schuur te gaan slapen?!'

Ze rekte zich uit en voelde hoe alles zeer deed, hoe alle spieren in opstand kwamen. 

'Jij had ons buitengesloten,' zei Alex kalm, maar hij trok haar wat dichter tegen zich aan alsof Bram zijn woede op haar zou botvieren. Dat zou hij niet snel doen, hij zou het aan haar moeder overlaten, al vond hij haar moeder iemand die slecht straf uit kon delen.

'Jij ging er vandoor, Alexander! Samen met Isa!'

Nu keek hij woedend naar Isa en ze kromp in elkaar. 

'Alsof het haar schuld is, pa!' Alex smeet de deken van zich af en keek woest naar zijn vader, terwijl hij omhoog sprong. Het bankje kraakte gevaarlijk en Isa ging nu ook rechtop staan. Misschien was brombeer Bram beter om hem staand zijn woede af te laten reageren. 

'Alsof Isa me tot iets gedwongen heeft! Ik kan prima voor mezelf beslissen, Bram!' 

Hij beende woest de schuur uit en liet de andere twee achter. Isa huiverde, omdat ze het koud had, haar hele lichaam zeer deed en ze nog niet helemaal wakker was. Ze had Bram nog nooit zo boos gezien, maar ze had Alex ook nog nooit zo boos gezien als nu. Hij was echt woedend en het voelde vreemd dat hij zo boos was. 

'Waar waren jullie gisteravond?' Brams toon was rustiger dan bij zijn zoon, maar ze had het idee dat hij nog altijd boos was. 'En wat heb je in je nek?'

Haar hand gleed automatisch naar haar nek en ze voelde dat ze begon te blozen, omdat ze een vermoeden had wat ze daar had. 

'Ik…eh…ik heb een vriendje,' flapte ze eruit en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, maar het was te laat. 

Bram keek haar nieuwsgierig aan.

'Ik heb een vriendje en ik heb Alex gesmeekt om me erheen te brengen. Hij woont nogal in een ongure buurt.'

'Waarom is Alex dan niet thuisgekomen nadat hij je daarheen gebracht heeft? Ik denk trouwens niet dat je moeder het leuk vind dat je naar het huis van dat vriendje gegaan bent.' 

Nee, ze zal woest worden, dacht Isa en beet op haar lip, terwijl ze zichzelf voor haar kop wilde slaan. 

'Alex was er ook bij.'

Het was in elk geval niet helemaal gelogen. Bram keek haar verbaasd aan, terwijl hij haar zin herhaalde. 'Alex was er ook bij?'

'Ik moet er vandoor,' mompelde ze. 'Schone kleding aantrekken enzo.'

Ze schoot door de deuropening van de schuur en rende bijna naar het huis. Zo goed en zo kwaad als het ging dan, want haar knie deed behoorlijk zeer. Hij moest nu echt wel blauw zijn.

Ze moest Wouter daar echt nog eens voor bedanken, voor die schoen op de trap. Verbaasd keek Nick op van de ontbijttafel, maar ze negeerde hem en vloog naar boven. Op de overloop knalde ze tegen Alex aan die nu andere kleding droeg en haar nog net bij haar schouders kon pakken om te voorkomen dat ze viel.