De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

15. Kalk op je hoofd

15. Kalk op je hoofd

'Wat doen we hier? Moet ik toekijken hoe jij me ontvoert, hoe jij de ruimte checkt?'

Hij schudde zijn hoofd. 'We kijken wat er daarna gaat gebeuren. O, en we komen onszelf tegen, maar dat moet je negeren.’

'Weet jij wat er gebeurd is?'

Hij haalde zijn schouders op, maar hij kneep nog een keer in haar vingers. Toen zag ze zichzelf in Jamies armen liggen. Ze was bewusteloos en dat schokte haar, ook al wist ze het al. Het was ook ontzettend vreemd om zichzelf te zien liggen in de armen van de jongen die naast haar stond. Het was alsof ze in iemands leven gluurde of naar een opname van zichzelf keek.

'Sorry, Isa,' fluisterde de andere Jamie tegen het meisje in zijn armen. 'Ik hoop dat je het me kan vergeven.'

De huidige en meest recente Jamie negeerde haar blik en keek haar niet aan, maar hij keek strak voor zich uit. 

'Jamie?'

'Sssh!' zei hij en maakte een gebaar naar het tweetal. Die Jamie stond nog steeds met haar lichaam in zijn handen en drukte een kus op haar wang voor hij verdween. Nu waren ze weer alleen in de ruimte en in het verleden. Ze was terug gegaan in de tijd! In de tijd! Iets dat onmogelijk was en toch stond ze hier.

Ze opende haar mond opnieuw en toen voelde ze hoe de vloer onder haar begon te trillen, terwijl er barsten verschenen in de tegels. Het voelde als een aardbeving, maar dat wist ze niet zeker. Ze had er nog nooit één meegemaakt.

’Hoort dit bij tijdreizen?' vroeg ze en Jamie schudde zijn hoofd vlak voor de spiegels met oorverdovend gerinkel van de muren vielen en in stukken braken.

Ze kneep harder in zijn hand en hij kneep terug. Het was geruststellend. 

De vloer begon harder te trillen en nu verschenen er ook scheuren in het pleisterwerk op de muren, het gestucte plafond. Toen voelde ze gruis op haar hoofd. Een stuk kalk had losgelaten en was op haar hoofd uiteengespat midden tussen haar bruine haren.

Ze hoorde iemand haar naam roepen. 

Alex! 

Ze wilde roepen tegen Alex dat het goed was, dat het in de toekomst goed zou komen.  Dat zou ze beslist gedaan hebben als Jamie haar bovenarm niet in een ijzeren greep gehouden had. 

'Je mag de tijd niet veranderen,' hoorde ze hem in haar hoofd zeggen.

Toen knipperde en was ze terug in zijn slaapkamer, naast de stapel kleding.

Jamie stond naast haar, haar hand in die van hem. In de deuropening stonden Alex en Suzie die allebei zeer geschokt keken. Suzies ogen leken te groot voor haar gezicht en ze deed Isa aan Nick denken. Hij kon precies zo kijken. 

'Je...jullie...jullie...' stamelde Suzie en ze leek niet meer uit haar woorden te komen.

'Ja, we waren weg en nu zijn we er weer,' zei Jamie met een brede lach.

Het meisje zweeg en keek hen alleen maar met grote ogen aan. Ze was overduidelijk in shock. 

Alex was niet in shock. Alex was boos. Heel erg boos. 'Jullie zijn zonder mij gegaan!' Hij schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ik wilde ook mee!'

'Sorry, Alex. Maar treur niet, we zullen nog heel wat uitstapjes maken komende tijd. Jij en ik, Isa en ik, jij, ik en Isa. Jullie reizen de eerste paar keer met mij mee. Protocol.'

Jamies woorden hadden niet geholpen, Alex zag er nog steeds woest uit. Woest en een beetje bang. Ze opende haar mond om wat te zeggen toen haar telefoon rinkelde en ze haalde hem uit haar zak. Ze zag dat ze vier gemiste oproepen had. Van Iris en Carly twee en Alex eentje. Ook nu belde Carly weer, maar ze negeerde het telefoontje en keek Jamie aan.