De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

50. Het gewilde object

En: Het laatste hoofdstuk. Aah! Ik snap dat jullie nog vragen hebben, dus zet ze vooral in jullie reacties :-) Dan kan ik ze meenemen als ik daar nog niet aan gedacht had. Ik ga niets verklappen van deel 2 of antwoord geven, dat niet.

50. Het gewilde object

 'Je vader is toch dood?' vroeg Alex aarzelend. 'Ik dacht dat hij van een berg gevallen was?'

'Dat denkt iedereen, Alexander,' zei de man, haar vader. 'Dat was ook de bedoeling. Alle anderen zijn inderdaad omgekomen tijdens die missie, maar ik had een engeltje op mijn schouder en ik bleef die dag achter in het hotel.'

'Waarom heb je dat nooit laten weten en gedaan of je dood was? Weet je hoe mam er aan toe was… dankzij jou!' 

Resse keek haar verbaasd aan. 'Je moeder heeft altijd geweten dat ik nog in leven was. We onderhielden contact door middel van brieven en af en toe belden we. Niet lang, soms twee minuten en soms spraken we elkaar maanden niet.'

Isa knipperde met haar ogen. 'Wat? Dat lieg je! Mam wist niet dat je nog in leven was! Ze huilde constant om jouw dood!'

'Nee.' De man schudde zijn hoofd. 'Ze huilde omdat ze wist dat zij en ik nooit meer samen konden zijn. Om jou, Isa. Ik was veel te bang dat ze jou te pakken zouden krijgen. En dat hebben ze nu.' Zijn ogen gleden minachtend over Jamie. 'Ze hebben je te pakken. Deze jongen werkt voor hen.'

'Er valt niet bepaald veel te kiezen, nietwaar?' bromde Jamie boos. 'Niemand heeft een keuze. Je hoort bij de Tempus als je door de tijd kan reizen en als je kritisch ben vermoorden ze je of doen ze in elk geval een poging.'

Resse glimlachte en knikte toen. 'Ik weet dat jij voor hen werkt.'

'Ik wil Isa niet vermoorden! Ik wil haar juist beschermen.'

Isa kneep in het tasje en voelde zich nu pas echt misselijk. Waar was het in vredesnaam misgegaan?

'Ik was bang dat ze je zouden vermoorden wanneer bleek dat je het gen had en je hebt het gen. Ik moest verdwijnen, Isa. Ik ben nog steeds op de vlucht en dat zal ik blijven. De rest van mijn leven.' Hij haalde een hand door zijn donkerbruine haren. Dezelfde haren als die Isa had. 

'Heb je de brief gehad?' 

Ze dacht aan de brief die ze onder een losse vloerplank gestopt had. Het was de beste plek geweest op dat moment en ze knikte. 'Ik heb mijn opa ontmoet,' zei ze toen.

'Mijn vader. Ja, dat weet ik. Anders had je de brief namelijk niet. En dit,' hij hield het horloge omhoog, bungelend aan zijn ketting. 'De talisman die van je afgepakt is, maar waar je nog één keer mee kon reizen.'

'Wat?'

Haar vader keek verbaasd. 'Wist je dat niet? Dat heb ik in de brief gezet. Dat je horloge afgepakt zou worden en daarna zou je er nog één keer mee kunnen reizen. Met het erfstuk dat vroeger van mijn opa's talisman was, daarna die van mijn vader, van mij en tenslotte van jou.' Hij hield het horloge boven haar hand en liet het in haar handpalm vallen. 'Men dacht altijd dat de oudste zoon het gen zou erven, maar blijkbaar is dat niet waar.'

'Er ontbrak een stuk van de brief,' mompelde ze. 

De man keek somber. 'Dat is heel slecht nieuws en ik hoop dat mijn vader daar niets mee te maken heeft.'

Ze haalde haar schouders op. Zij kende haar opa tenslotte amper. 

'Je wist dus niet dat je nog één keer het horloge nog gebruiken.' 

Isa schudde haar hoofd. 'Dan had ik het niet voor iets stoms gebruikt als toegang krijgen tot Jamie's kluis.'

De man keek nu naar Jamie. 'Wat is er zo belangrijk in jouw kluis dat jullie er naartoe moeten tijdreizen?'