De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

25. Soms gebeuren er vreemde dingen

25. Soms gebeuren er vreemde dingen

'Ik verwacht jullie portretten aan het einde van de les hier op mijn bureau.' Mevrouw Van Lent klopte op het hout van het bureau.

Isa wilde haar portret pakken toen ze zich realiseerde dat ze 1. het ding helemaal niet bij zich had en 2. helemaal vergeten was om het af te maken.

'Jullie drie blijven nog even na de les.' Mevrouw Van Lent maakte een gebaar naar het drietal. Toen schoof ze een paar stencils naar Isa toe die er één aan Jamie en aan Alex gaf. 'De nieuwe opdracht is het maken van een poster voor het Herfstbal,' zei ze, knikkend naar het papier voor Isa’s neus. 

'Dat is nog een ruime maand weg!' riep Parker en iedereen draaide zich naar hem om.

Isa had Parker nooit echt gemogen. Parker was de meest luidruchtige jongen uit haar klas. Eerder trok hij vaak met Alex op, maar die liet hem de laatste tijd links liggen. Ze kende de jongen niet goed, al wist ze dat hij slechte cijfers voor Geschiedenis haalde. Dat wist iedereen.

'Precies, Parker. Dat is behoorlijk weinig tijd,’ zei Mevrouw Van Lent met een glimlach. 'Ik heb de feestcommissie beloofd dat ik voor de posters zou zorgen.'

'We weten allemaal wiens poster u dan kiest.' Parker gleed een beetje weg op zijn stoel waardoor hij onderuitgezakt zat en met zijn voet tegen de stoel voor hem schopte. 

'Parker, ga rechtop zitten.'

'Dat is toch zo of niet? U kiest toch voor die van Isa. Iedereen weet dat zij uw lievelingetje is.' De jongen snoof spottend en haalde toen zijn linkerhand door zijn warrige zwarte haar. Hij had zijn mouwen opgestroopt en Isa zag de grote tatoeage van de kompasroos op zijn arm.

Haar ogen gleden naar boven en Isa’s hart sloeg een slag over toen ze zijn pols zag. Een perfecte ronde cirkel op zijn pols, maar die van hem was niet zwart. Parker had een rood cirkeltje. 

Ze keek naar het gezicht van de jongen en hij keek haar recht aan. Hij had zijn bovenlip spottend omhoog getrokken en zijn lichtgroene ogen keken haar recht aan. Toen draaide ze zich weer om.

De lerares zuchtte zachtjes. 'Parker, ga alsjeblieft aan het werk en gebruik je fantasie voor die poster.'

Isa was normaal dol op de drukke lessen, op het geklets van de andere leerlingen. Zij zei nooit veel, omdat ze dan veel te druk bezig was met haar eigen werk.Vandaag vond ze deze les met al het geklets alleen maar heel erg irritant.

Isa beet op haar lip en deed haar best om haar gedachten niet af te laten dwalen naar de jongen achterin de klas. Was hij één van hen?

Ze had nog nooit met zoveel moeite een tekenles uitgezeten als vandaag. Aan het einde van de les liet ze razendsnel haar spullen in haar tas glijden en ze wilde Parker achterna lopen, maar Alex pakte haar pols beet en keek haar verbaasd aan. Zijn aanraking zorgde voor een tintelend gevoel dat door haar hele lichaam trok.

'Wat ga je doen?' vroeg hij, terwijl hij haar zachtjes terug op haar stoel trok. 'We moeten blijven. Vergeten?'

Ze beet op haar lip en knikte. 

'Waarom waren jullie zo laat?' Mevrouw Van Lent boog zich naar hen toe. 'Ik ben het van jou gewend, Alex. Van jou niet, Isa.'

'Sorry, het was mijn schuld,' mompelde de laatste en ze staarde naar de spetters verf op de tafel. 'Ik… ik had zo'n buikpijn en ik heb Jamie gevraagd of hij aspirines kon halen.'

Jamie knikte enthousiast. 'Ik wist niet waar ik ze moest vinden, dus ik zocht Alex.'

De lerares leek het niet te geloven, maar toch zei ze: 'Voor deze keer zal ik het door de vingers zien, maar de volgende keer komen jullie er niet zo gemakkelijk vanaf. Dat zelfportret verwacht ik morgen, Isa.'